Μαρτίνος ο Αναβαπτισμένος

Ολοι πίστευαν ότι ο Μαρτίνος ήταν ένας άνθρωπος με πλούσιο παρελθόν και μια κρυφή ζωή που επιμελώς προφύλασσε απο τα αδηφάγα μάτια των περίεργων συνανθρώπων του. Κανείς δεν ορκιζόταν οτι το μέλλον του προοιωνιζόταν λαμπρό. Οι περισσότεροι υποστήριζαν οτι κακό τέλος θα είχε αυτός ο κατα τα άλλα φιλήσυχος (ως τούδε) νέος. Γιατι περί νέου πρόκειται (δεν θα ξεπερνούσε τα 40) άσχετα αν όλο το παρουσιαστικό του σε παρέπεμπε σε φιγούρες αλλοτινών εποχών. Δεν ήταν ότι ήθελε να προσελκύει τα βλέμματα όλων πάνω του, ούτε να προκαλεί τα ειρωνικά σχόλια της κοινότητας στην οποία είχε αναγκαστεί να ζει και να λειτουργεί στην μικρή ενορία λίγα μέτρα πιο κάτω απο το σπίτι του.
Οχι ότι ήταν επιλογή του να γίνει πρεσβύτερος, ούτως ειπειν ιερέας, τουτέστιν παπάς, αλλά μάλλον απο την διακαή επιθυμία της μητέρας του, της Τερέζας, μιας αυστηρών αρχών καθολική ιταλικης καταγωγής γυναίκα, που η μοίρα της έπαιξε ένα τρομερό παιχνίδι! Να ατιμασθει απο τον αρχιμυλωνά του μικρού νησιού οπου ένα καλοκαίρι βρέθηκε εκει στο τάγμα των Αδερφών του Ελέους προκειμένου να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στο μοναστήρι.
Ο Ψινιάς (έτσι λέγαν τον αρχιμυλωνά υποκοριστικά στο νησι) ήταν ωραίος ψηλός και μελαχρινος νέος. Τόσο ωραιος και δαιμονικά γοητευτικός που όλοι νόμιζαν οτι ήταν ο ίδιος ο Εωσφόρος. Με αυτά τα καταπράσινα μάτια και τα μεγάλα σαν τανάλιες χέρια με φουσκωμένα μπραστσα...θαρρούσες πως επιτηδες είχε έρθει για να διακορευσει καθε θηλυκη ύπαρξη πάνω στη γή...αν και πολλοί άνδρες δεν θα του αντιστέκοντα...αν φυσικά τα ήθη στο μικρό αυτό νησί δεν ήταν τόσο απελπιστικά αυστηρά! Πως θα μπορούσε να αντισταθεί η Τερέζα που τα αθώα της μάτια και τα πλούσια ξανθά μαλλιά της δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν απο την προσοχή του Ψινιά. Η Τερέζα με την λεπτή σιλουέτα και το διάφανο δέρμα με τα ελαφρώς κόκκινα μάγουλα και τα γκρίζα μάτια, μπορούσες να πιστέψεις ότι ξέφυγε για να βρεί το φως της απο τους σκοτεινούς και νοσηρούς πίνακες του Καραβάτζιο.
Και ενώθηκαν...τη νύχτα της Παναγίας, κοντά στους μύλους όπου ο Ψινιάς περνούσε όλη του τη ζωή και η Τερεζα πήγαινε να αλέσει το σταρι του μοναστηριού. Ενώθηκαν την αγια μέρα για μια και μοναδική φορά...(αργότερα πιασαν τον Ψινιά με έναν φίλο του και μια κατσίκα στο σπίτι της κυρα Μαριγώς, που είχε την ομορφότερη κατσίκα στο χωριό). Εκείνη τη μέρα έμελλε να μην την ξεχάσει ποτε η Τερέζα αφού τότε είναι που συνέλαβε το παιδί της, τον Μαρτίνο, που τίποτα δεν πήρε απο τον πατέρα του μόνο τα ασχημα χαρακτηριστικά της μητέρας του Ψινιά (μιας άχαρης γυναίκας που λενε πως το σώμα της ποτέ δεν έλιωσε σαν πεθανε) καθώς και τα πλούσια μαλλιά μια θειας του Ψινιά (μιας άλλης βρωμερής γυναίκας και τρισάλθιας που εφτιαχνε ξορκια και φιλτρα μαγικά για ολες τις αρρώστιες της ψυχής, του σώματος και του μυαλού) . Η Τερέζα πέρασε επτά μήνες (επταμηνίτικο ο Μαρτίνος) κλεισμένη στο μοναστηρι των αδερφών του Ελέους ντροπιασμένη χωρίς να θέλει να γυρίσει στον τόπο της, και ορκίστηκε στο Θεό και την Μητέρα Μαρία ότι αν ήταν αγόρι θα τον έκανε ιερέα και αν ήταν κορίτσι θα το δώριζε στις Αδερφές.
Και βγήκε ο Μαρτίνος και τον μεγάλωσε με αρχές και ήθος αλλά ο Μαρτίνος ήθελε να ξεφύγει και να γίνει καπετάνιος να δει κι αλλες χώρες, άλλους κόσμους και ανθρώπους (ακου τι σκεφτόταν μικρό παιδι!!), όμως η Τερέζα στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου στην Παδοβα τον έστειλε για να ανατραφεί με τα χρηστά ήθη και τις ενοχές των καθολικών. Εκατσε στο μοναστήρι 19 χρόνια...απο τα 7 μέχρι τα 24. Ομως είχε πνεύμα ανήσυχο και το όνειρο απο μικρος είχε, δεν το είχε ξεχάσει. Και έφυγε απο το μοναστήρι και πήγε στην Αγγλία μια χώρα με παράδοση με θρύλους και με μυθους... αλλα με άλλο δόγμα...οχι και τόσο δογματικό ή και το αντιθετο ποτέ δεν το ξεκαθάρισε επακριβώς!!! Αμέσως εισχώρησε στους κόλπους της Αγγλικανικής Εκκλησίας, του φαινόταν πιο γκλάμουρους και πιο θεατρική από την μητέρα Καθολική εκκλησία. Ενιωθε οτι επαναστατούσε έτσι απέναντι και στη μητέρα του την Τερέζα που είχε να τη δεί από τότε που ήταν παιδι και που στη μνήμη του δεν είχε μείνει τίποτα άλλο εκτός απο ένα μακρύ ροζάρι που η μητέρα κρατούσε και προσευχόταν κάθε βράδυ δίπλα του.
Μέχρι τα 40 έμεινε στην μικρή ενορία αυτού του χωριού (το όνομα του οποίου δεν μας ενδιαφέρει γιατι ακόμα είναι νωπά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν και καλό είναι να είμαστε διακριτικοί)
Ομως η επιθυμία του να φύγει και πάλι για να γυρίσει τον κόσμο (ή ότι αυτός θεωρούσε κόσμο στο μυαλό του) υπερνικούσε οποιαδήποτε κοινωνική λειτουργία, οποιοδήποτε ρόλο ποιμένα και πρόθυμου εξομολογητή!
Ηταν ένα βροχερό πρωινό. Ο Μαρτίνος με ένα μικρό βαλιτσάκι, μπαίνει στην εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή όπου λειτουργούσε. Βούτηξε το χέρι του στο αγιασμένο νερό της φιάλης στην είσοδο όπως έκανε κάθε πρωι. Στάθηκε στο μεσαίο κλίτος της εκκλησίας και παρατήρησε καλά όλο το οικοδόμημα. Σχεδόν του έφερνε αναγούλα, ζαλίστηκε! Τα αποτελέσματα της προηγούμενης νύχτας βρίσκονταν εκεί πίσω από την Αγία Τράπεζα και αυτή τη στιγμή δεν ήταν σε θέση να πλησιάσει. Οχι χωρίς το απαιτούμενο τρεμουλο στα πόδια και στα χέρια, ένα τρέμουλο ικανοποίησης και ευχαρίστησης περισσότερο παρά αγωνίας φόβου και τρόμου! Δεν προχώρησε σταθηκε εκεί. Προχώρησε μονο προς στο δωμάτιο προσφορών, έβαλε ενα ποτήρι κόκκινο κρασί από το ποτήρι της κοινωνίας και βούτιξε δυο τρεις οστιες μέσα. Παντα του φαινόταν αηδιαστικό και ανοστο αυτό το κατασκεύσμα και καθόλου μα καθόλου καθαγιασμένο...απο ποιον? και γιατι? Πεινούσε όμως και τίποτα πιο προχειρο δεν υπηρχε εκεί γύρω. Ξαναμπήκε στον κυρίως ναό. Δυο τρια μικρά κεράκια στρογγυλά έκαιγαν ...και όμως ήταν σιγουρος πως πρίν δεν ήταν εκεί. Κοίταξε γύρω γεμάτος απορία και με μια ...ναι..μια αγωνία...δεν είδε κανέναν. Οποιος ομως και να ήταν σίγουρα δεν θα ηπήρχε για πολύ ακόμα! Ορθωσε το αναστημά του, έσφξε περισσότερο τις στρογγυλες κοτσίδες-κότσους πανω απο τα αυτιά του, πήρε ένα κεράκι και το πέταξε πισω από την Αγία Τράπεζα..εκει στα ανίερα αποτελέσματα της προγούμενης νύχτας. Χαμογελασε αμυδρά και έξυσε τα αχαμνά του ως ενδειξη απαξιοποίησης και περιφρόνησης! Εκανε μια στροφή, πηρε παλι το βαλιτσακι στο χέρι του και βγήκε απο την μικρή ενορία του Ιωάννη του Βαπτιστή. Ο Μαρτίνος ο Αναβαπτισμένος!
Η φωτιά δυνάμωνε στην εκκλησία... η φλόγα μέσα του φούντωνε για αυτά που θα έβλεπε και για αυτα που είχε σκοπό να κανει...κάτι σαν αποστολή και σαν εξαγνισμό! Σαν τιμωρία και σαν κάθαρση!