Οράματα στην Ομίχλη

Οι δρόμοι του χωριού ηταν άδειοι , περίεργο για αυτή την ώρα!!! Ομως ο Μαρτίνος ήξερε καλά το λόγο και δεν του έκανε καμμιά εντύπωση. Καμμιά σύσπαση στο αρυτίδιαστο προσωπό του δεν ήρθε να δηλώσει την απορία ή την περιέργειά του. Φαινόταν σίγουρος και ευτυχής για το αμετάκλιτο παρελθόν του, για το ξεκάθαρο παρόν του ακόμα και το αδιόρατα προκαθορισμένο μέλλον του. Τα βήματά του σταθερά ήταν ο μόνος ήχος που ακούγονταν στα πετρόστρωτα βρεγμένα απο την υγρασία καλντερίμια. Η μέρα ήταν βροχερή αλλά δεν είχε βρέξει, μόνο μια πυκνή ομίχλη δέσποζε παντού και έκανε τα πάντα να φαίνονται άυλα και ο Μαρτίνος στα άυλα έδινε μια εσχατολογική ερμηνεία που παρόμοιά της ίσως θα ανακάλυπτε κανείς σε κώδικες της εποχής του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξανδρου, μιας εποχής τυφλής, ανίερης και υποχθόνιας όπου τα ήθη είχαν διαποτισθεί τόσο με το δηλητήριο της προδοσίας και της αναρχίας που σχεδόν εξυψώθηκαν σε θεϊκό επίπεδο!!
Αυτή η ομίχλη!!! Σίγουρα κατι προμήνυε...ένα κακό θα γινόταν στον κόσμο... πέρα απο αυτό που ισως να νομιζαν μερικοί οτι ο ίδιος είχε διαπράξει! Μια συνομωσία παιζόταν σε κάποιο σημείο της άκαρπης γής...στη γή της Επαγγελίας... η κάπου αλλού...σε άγιο έδαφος... ναι ήταν ξεκάθαρο...καποιοι έπαιζαν ένα επικινδυνο παιχνίδι, μπορούσε να το μυρίσει στην ατμόσφαιρα καθώς τα μαύρα ρούχα του έκοβαν με δύναμη την ομίχλη που είχε γίνει ακόμα πιο πυκνή! Μια μαύρη σκιά στο κατάλευκο τίποτα! Μια μαύρη σκιά με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι να χάνεται στο ψυχρό πουθενά!

Ο Μαρτίνος σταμάτησε για λίγο! Κάποιες φωνές που δεν τον άφηναν να συνεχίσει έρχονταν στα αυτιά του. Το προσωπο ανέκφραστο... κάποια ονόματα από άλλες εποχές ίσως σε άλλες χώρες! Κάποια ανίερα επιτεύγματα, όπως αυτα που εξιστορούσε ο Ιούλιος στα βιβλία του, καποια αμαρτωλά μουσικά όργανα απο ανθρώπους που ξεδιάντροπα αφηναν την κώμη τους να γλιστρά άλουστη στους γυμνούς ώμους...κάποιες γυναίκες ύπουλες δύστροπες, πονηρές και μοχθηρές, καποιες ψυχές κυνηγημένες απο τον χρόνο, να παλεύουν αναμεσα στη φθορά και την αφθαρσία, στο τώρα και στο άλλοτε...στο πριν και το ποτέ...καποιος πλανεμένος γραφιάς να προσπαθεί να ισορροπίσει στο γνωστό και το άγνωστο ...σε παράλληλες πραγματικότητες...
Πρόσωπα, φωνές, σκέψεις, ονόματα, έργα...ακαθόριστα και μπερδεμένα...και ολα να αιωρούνται ανάμεσα σε αυτή την ομίχλη...αόρατα...ή καπου κρυμμένα περιμένωντας να βρουν το δρόμο τους και το διορισμένο τέλος τους.
Ενα αμυδρό χαμόγελο εμφανίστηκε στην δεξιά άκρη των λεπτών χειλιών του! Ηξερε ότι τον περίμεναν ήξερε ότι θα τους έβρισκε...με τη σειρα...για αυτά που είχαν κάνει..κι αυτά που σκόπευαν να κάνουν...ισως να τους βοηθούσε αποτελεσματικά αλλά ίσως και να τους απέτρεπε αφοριστικά! Στο χέρι του ήταν!
Αυτή η ομίχλη...δεν έβλεπε μπροστά του, αλλά ήξερε πολύ καλά που πήγαινε....
Η μαύρη φιγούρα του άνοιξε και πάλι το πυκνό λευκό και χάθηκε μέσα του...για να ενωθεί και να προχωρησει...