...απο τα βαθη της νυχτας...

Περίμενε μέχρι μια υποψία κίνησης μια υποψία ζωής αναταράξει τα ήρεμα νερά της λίμνης με το όνομα Λήθη.
Το αχόρταγο στόμα του πεινούσε για φρέσκια σάρκα διψούσε για ζεστό αίμα. Τα λαίμαργα χέρια του αποζητούσαν τη ζέστη του ζωντανού κορμιού για να το μετατρέψουν όπως μοναδικά ήξεραν σε ένα άκαμπτο παγωμένο κουφάρι. Δεν μπορούσε να δεί το εμπόδιζαν χιλιάδες βρύα και μια θολούρα που τόσο εύκολα και αχάριστα τον είχε καθυποτάξει στο βάθος αυτής της αβαθούς λίμνης. Αισθανόταν το υπέρβαρο κορμί του να ταξιδεύει σε γκρεμνούς απόλυτου σκοταδιού και άχρονου πεδίου. δεν θυμόταν τίποτα και δε σκεφτόταν τίποτα. Είχε μια επιθυμία ανάλογη αυτή κάποιου ανόητου μερικά ή χιλιάδες χρόνια πριν που παρακαλούσε κάποιον ουράνιο Πατέρα να αποστρέψει του προσώπου του κάποιο πικρό Ποτήριο. Τι ίδιο ποτήριο που μερικά χρόνια αργότερα έγινε σκεύος μετάληψης της σαρκας και του αιματός του, έγινε διαθήκη για τους επερχόμενους, έγινε κατάρα και ευχή μαζί. Δεν ήθελε να του μοιάσει , ήθελε να τον ξεπεράσει. Δεν ήθελε να γίνει δούλος του, ήθελε να γίνει Κύριός του. Ηξερε όμως να περιμένει μέχρι κάποια στιγμή μια υποψία κίνησης, μια υποψία ζωής αναταράξει τα φαινομενικά ήρεμα νερά της φονικής του (ή δολοφονικής?) λίμνης με το όνομα Λήθη.
Ήξερε να περιμένει...ναι αυτός ήταν ο Μαρτίνος και κανείς δεν μπορούσε πλέον να τον αμφισβητήσει ώς όραμα ή ως μια αρρωστημένη φαντασίωση! Οι ξέπλεκες κοτσίδες του στις οποίες είχαν βρει καταφύγιο γλειώδη τυφλά ψάρια και μη καταγεγραμμένα μαλάκια και οστρακοειδή, το μαρτυρούσαν περίτρανα!
Ναι λοιπόν...ήξερε να περιμένει.