Κόκκινη Κλωστή

Τα μάτια της δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. Στην προσπάθειά της να κρύψει την απόγνωση που «στάζουν» τα σκεπάζει με το ελεύθερο χέρι της και συνεχίζει να περπατά ανάμεσα στο πλήθος όλο και πιο γρήγορα. Η πλατεία είχε μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο παιχνιδότοπο και εκείνη είναι ξαφνικά και πάλι το μικρό κοριτσάκι που παίζει τυφλόμυγα, με ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια της σε μια άλλη πλατεία που υπάρχει ακόμα μπροστά από το πατρικό της σπίτι. Τα παιδιά της γειτονιάς τρέχουν γύρω της γελώντας και φωνάζοντας να τα πιάσει και εκείνη χαμογελά αισιόδοξα καθώς κινείται στα τυφλά ανάμεσά τους με τα χέρια της προτεταμένα. Η ζωή της έχει μόλις αρχίσει να ανατέλλει.

Βροχερό Λονδίνο, Leicester Square, Παρασκευή, 12 Νοεμβρίου 2004. Μια κοπέλα περπατάει γρήγορα ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος κρατώντας σφιχτά με το αριστερό της χέρι μια κόκκινη ομπρέλα προσπαθώντας να αποφύγει τη βροχή που πέφτει ασταμάτητα. Το δεξί της χέρι βρίσκεται μπροστά από τα μάτια της και το μαύρο παλτό που φοράει δεν την προστατεύει από το κρύο καθώς ανεμίζει ανοιχτό σε κάθε της βήμα καλωσορίζοντας τις στάλες που βρέχουν τα ρούχα της. Αυτή τη φορά ο άγνωστος κόσμος δεν λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας. Δεν είναι ο «δικός της» προσφιλής περίγυρος. Διώχνει τα δάκρυα από το πρόσωπό της, αλλά η θολή ματιά της δεν μπορεί να συγκρατήσει τις φιγούρες που προσπερνούσαν αδιάφορα την ύπαρξη της. Ανασαίνει βαριά. Συνεχίζει.

«Πού πάω;» μονολογεί σε μια άγνωστη γλώσσα αναζητώντας την θαλπωρή της ίδιας της φωνής. Αλλά ακόμα και στην ίδια η χροιά της μοιάζει τραχιά στο άκουσμα. Δεν εκπέμπει σιγουριά και ηρεμία. Η απογοήτευση που αισθάνεται είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της αλλοιώνοντας τα όμορφα χαρακτηριστικά της. Μοιάζει με μικρό κορίτσι που ψάχνει να βρει κάτι χαμένο από καιρό. Το παραμιλητό συνεχίζεται: «Γιατί; Δεν έχω μάθει ακόμα; Δεν έχω θωρακιστεί ακόμα;...». Παράπονο και σύγχυση. «Θέλω να φύγω...»

«Δεν πρόκειται όμως να ξεφύγεις!» Ένα ανδρικό χέρι της πιάνει τον αγκώνα και από το ξάφνιασμα η Νιόβη χάνει την ισορροπία της και σωριάζεται στο έδαφος παραπατώντας. Η ομπρέλα μοιάζει να έχει δική της θέληση καθώς ξεφεύγει από την αγκαλιά της και αρχίζει να παρασύρεται από τον άνεμο που την καλεί να χορέψει στη δική του μουσική. «Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη...» είναι η πρώτη της σκέψη παρακολουθώντας το θέαμα της ομπρέλας που απομακρύνεται ξεκινώντας το δικό της ταξίδι πάνω στον πλακόστρωτο πεζόδρομο εκείνο το απόγευμα. Ανακάθεται ισιώνοντας το κορμί της καθώς συνέρχεται από το ξαφνικό σοκ και αναζητά την αιτία της πρόσπτωσης. Ένας άνδρας έχει γονατίσει δίπλα της και της φιλά το μέτωπο καθώς την ρωτά όλο αγωνία: «Είσαι καλά; Λυπάμαι... Δεν ήθελα να σε τρομάξω. Πονάς πουθενά;». Το βλέμμα της τον αγκαλιάζει όλο στοργή. «Όχι. Έπαψα να πονάω πια... Καλώς όρισες...»

Αθήνα 2005

Κατεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες. Πετώντας. Τα σκαλιά περνάνε από κάτω του δυο-δυο. Σε κάθε στροφή χτυπάει στον τοίχο σαν μπαλάκι σε φλιπεράκι. Κάτι πήγε στραβά τελευταία στιγμή – κάποιος τον είδε να ψάχνει στον αεραγωγό. Συνήθως είναι πολύ προσεχτικός – περιμένει πάντα να μην τον βλέπει κανείς ή δημιουργεί κάποιον αντιπερισπασμό. Οι σκάλες τελειώνουν – βλέπει την έξοδο κινδύνου και με ένα τελευταίο σπρώξιμο η πόρτα είναι ανοιχτή και τρέχει να χαθεί μέσα στο πλήθος...

Έψαξε γρήγορα το σακίδιο να δει αν έπεσε η κασέτα. Είναι εκεί. Μια μικρή ανακούφιση. Αρχίζει σιγά-σιγά να πιάνει την αναπνοή του. Ένα μικρο σαρκαστικό χαμόγελο. Μια τελευταία ματιά πίσω – δεν τον ακολουθεί κανείς...

Ο Rock, το παρατσούκλι του έμεινε από τα χρόνια στην Αμερική, τηλεφωνεί στον δημοσιογράφο να του πει ότι έχει την κασέτα. Η κασέτα έχει τον υπουργό άμυνας να λαδώνεται για την προμήθεια έξη καινούργιων F-16. Ο Rock και ο δημοσιογράφος δουλεύουν σε αυτήν ιστορία πάνω από πέντε μήνες. Επιτέλους – έχουν τις αποδείξεις που χρειάζονται. Θα είναι καυτό το ρεπορτάζ σκέφτεται...

Ena senario all together

Loipon,

malakizomaste pou malakizomaste oli meris kai oli nyxtis me ta stupid blogs, kai grafoume pou grafoume toses ......., as tis kanoume tote kati xrisimo.

Proteino na grapsoume, osoi blepoun kai theloun this blog, ena senario pou 8a apoteleitai apo mikres istories. O ka8e enas mas 8a grapsei mia mikri istoria, me dialogous etc.., oi opoies tha exoun ena koino thema, to opoio to apofasisoume oloi mazi..
Episis tha apofasisoume, an tha einai 8eatriko, gia film or gia sitcom...

loipon ti lete?

see you in Cannes!

Ποιος θα στειλει ενα SMS στις καλες μοναχες?

The Toy ειναι μια "συσκευη" που συνδεεται με το κινητο μεσω Bluetooth...

Φορατε το The Toy "εσωτερικα", το συνδεετε με το κινητο και αρχιζετε να στελνετε μηνυματα. Πολλα μηνυματα, πονηρα μυνηματα, χαρουμενα μηνυματα τα οποια μεταφερονται στο The Toy. Εκει, τα μηνυματα μετατρεπονται σε δονησεις με διαφορετικες συχνοτητες αναλογα με το μηνυμα που εχει σταλθει...

Εκφραστητε ελευθερα και The Toy θα κανει τα υπολοιπα...

Παω να στειλω μερικα SMS στις μοναχες στο απεναντι μοναστηρι...

Sisters of Mercy

Ενα μοναστηρι σαν αυτο δε μπορει χωρις τη μουσικη του. Και τι μουσικη ε?
Sponsors ειναι οι Sisters of Mercy.

Αυνανιστειται λιγο τωρα το πρωι και μα8ετε More για το τι γινοταν 15 με 20 χρονια πριν...και αφηστε τους μανατζαραιους να σας τα πρηζουν, δε πειραζει ειναι φτωχοι στη φαντασια!

Και επειδη ζηλεψα, σας παρα8ετω το τελευταιο μου υμνο.

"Καποτε ηθελα να γινω πουλι
να πετω
μα τωρα το μαθανε πολλοι
δε μπορω"

ε??

Με ασπασμους
Ο γατουλογουμενος

Μοναξιές?

Αν ψαχνετε για φιλους περαστε απο εδω...

Ψαξτε στο "Greece"...

Ακάκιε... το URL να είναι....

Να'μαστε στο μοναστηρι, το οποιο το βρηκατε σε αυτο το URL.

Σκεφτηκατε ποτε ποσο σημαντικο ειναι το URL και με ποση σκεψη πρεπει να διαλεχθει?

Κοιταξτε αυτα τα sites και βρητε τα λαθη:

"Who Represents?" a database for agencies to the rich and famous: http://www.whorepresents.com

Looking for a pen? Look no further than Pen Island:
http://www.penisland.net

Need a therapist? Try: http://www.therapistfinder.com

Finally we have the Mole Station Native Nursery, based in New South Wales: http://www.molestationnursery.com