Επιτέλους!

Ο Μαρτίνος ήξερε από πάντα ότι ο χρόνος που κυλάει πάντα θα ήταν υπερ του. Γι αυτό ήξερε να περιμένει. Τόσα χρόνια που υπέμενε τόσα χρόνια που περίμενε, ασφαλώς και δεν τον εμπόδισαν να κάνει αυτό που επρεπε να κάνει , να τιμωρήσει αυτούς που το άξιζαν και να λυτρώσει όσους αμάρτησαν...με τον όποιο τρόπο.
Ακόμα και τον Χρις, που τον παρακαλούσε κλαίγοντας δεμένος στο σιδερένιο κρεββάτι του σκεπασμένος με το animal print σατέν σεντόνι του και το leopar στριγκάκι του δεμένο στο στόμα του, δεν του αρνήθηκε την λύτρωση.
Αλλά για αυτόν η λύτρωση θα ερχόταν αργά και βασανιστικά βδομάδα με τη βδομάδα βλεποντας τα νουμερα της ΑGB να πεφτουν δραματικά, όπως και έγινε. Το τραγούδι "Δυο μέρες μόνο" επαιζε στη lupa και έδινε στο χώρο εφιαλτικές διαστάσεις. Ο Χρις επεμενε να κανει τη σκηνοθεσια και τη μουσική επιμέλεια του θανάτου του αφού το σενάριο πια είχε περάσει στα χέρια άλλου. Αλλά ο Μαρτίνος δεν άκουγε τις ικεσίες του. Ετσι αφού η κατάσταση με την AGB είχε φτάσει στο απροχώρητο, ο Μαρτίνος πήγε κοντά του και βουτώντας την όστια στο άγιο δισκοπότηρο γεμάτο με κρασι τον κοινώνησε για τελευταία φορά.Ο Χρις δεν κατάλαβε την μακρυά σιδερένια φουρκέτα που μπήχτηκε πίσω στη βάση του κεφαλιού του. Απλά μια αστραπή ένιωσε και μετά το απόλυτο λευκό σκοτείνιασε το βλέμμα του.
Ο Μαρτίνος ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο κρασί απο το Δισκοπότηρο άφού ξέπλυνε μέσα την φουρκέτα απο το αίμα του Χρις και την έβαλε στην αριστερή του πλεξούδα. Ο Χρις ίσως και να είχε μια ελπίδα σωτηρίας αλλά αυτός ο ύπνος θα κρατούσε μέχρι τον Οκτώβριο, να δεν έβρισκε του δρόμους μέσα στον ύπνο του να επανέλθει στη ζωή μεχρι τότε, θα ήταν πολύ αργά για κείνον. Ο Αιώνιος θάνατος καραδοκούσε διασκεδάζοντας την αναμονή του με το συνηθισμένο του τρόπο! Παίζοντας ξανά και ξάνα τον αβάσταχτο ρυθμό απο το "δυο μέρες μόνο"...θυμίζοντας ότι αυτές οι μέρες είναι μια αιωνιότητα για μερικούς.

Μετά απο αυτό ο Μαρτίνος ήξερε ότι πολύ σύντομα όλοι μαζί ή σχεδόν όλοι, θα επιχειρούσαν να συναντηθούν νομίζοντας ότι εξάλειψαν την παρουσία του Μαρτίνου και ότι μετά τη θυσία του Χρις αυτός θα είχε καταλαγιάσει. Αλλά ο Μαρτίνος δεν ικανοποιούνταν με ημίμετρα. Ηξερε πως ο Χρις ήταν μια καλή αρχή και πως αυτό ο δίκαιος χαμός θα συνασπιζε τους άλλους, τις κινήσεις των οποίων παρακολοθούσε μέσα απο μόνιτορ και δαιμονικά οράματα που ταλαιπωρούσαν το είναι του.
Ζώντας στο μεσοδιάστημα...ανάμεσα στο πραγματικό και το ιδεατό ο Μαρτίνος ήξερε πως ήταν πολύ δύσκολο για κάποιον να του κρυφτεί πολύ δύσκολο για αυτόν τον ίδιο να σωπάσει όταν οι άλλοι έκαναν απίστευτό θόρυβο! Αν και γνώριζε καλά αφού γεννήθηκε με τη Γνώση και τίποτα δεν μπορούσε να τον ξεγελάσει απλώς να του ξεφύγει τυχαία.

Αυτά σκεφτόταν τη μέρα εκείνη που είχε ανέβει πάνω σε ένα δέντρο (κατά την προσφιλή του συνήθεια απο παιδί) έξω απο τη Villa Borghese και μασουλούσε με ανία μάντολες που είχε αγοράσει απο τη Ζάκυνθο, στο τελευταίο του προσκύνημα στον Αγ. Διονύσιο που τον συνέδεεαν πολλές μνήμες ιδίως γύρω απο τον αδιευκρίνιστο και ακρως μυστηριακό θάνατό του μια ιστορία που χαλκεύθηκε με τα χρόνια και έγινε τόσο απλή και μαύρη όσο το σκήνωμα του Αγίου, φυλασσόμενο σε αυτή την υβριστική λάρνακα στον επιβλητικό ναό του νησιού.
Και ενώ πιπιλούσε ηδονικά και μετά τσάκιζε με τα γερά του δόντια τις μάντολες άκουσε απο κάτω στο παγκάκι φωνές όμοιες με αυτές της Σίβας και της Εβελυν οι οποίες σε μια κρίση κουλτούρας αφησαν τις επιδείξεις μόδας, τα Gucci και τα Armani και επιδίδονταν σε επείδειξη γνώσεων σχετκά με τη Συναρτησιακή ανάλυση και τη θεωρία αυτού του Galois, του ανόητου αυτού τύπου που σε ένα απο τα συνηθισμένα του ταξίδια στο παρελθόν είχε καταφέρει να τον εξοντώσει σε μια προκατασκευασμένη μονομαχία. Δεν θα άφηνε έναν τόσο επικίνδυνο άνθρωπο να ελέγξει τις ζωές των καημένων των ανθρώπων δίνοντάς τους προνόμια και ικανότητες που μονο Θεοί ή Δαίμονες ήταν άξιοι να έχουν.
Τις άφηνε να μιλάνε όμως όσο κι αν ήθελε να πετάξει κατά πάνω τους όλες τις μάντολες και όλα α βιβλία που κουβαλούσε στην τσάντα του, αλλά και μερικές εκονίτσες με την Αγία Παρασκευή που το δηλητηριώδες αέριο που εκτόξευαν χτυπούσε κατευθείαν στα μάτια και με αφόρητους πόνους τα έβγαζαν τελικά απο τις κόγχες στους.
Ομως συγκράτησε τις ορμές του, έτσι καλα καμουφλαρισμένος όπως ήταν ξέροντας ότι κάπου εκεί τριγύρω θα βρίσκονταν κι αλλοι αφού σε κάτι τέτοια "ρομαντικά" μέρη είχαν συνήθεια να συνάντιούνται οι καταραμένοι του κόσμου. Και δεν είχε άδικο. Οταν έφτασαν ο Ξαβιερ ο Κλαιβ και ο Rock και κάθισαν δίπλα τους , ένιωσε μια τέτοια ηδονή που αν δεν ήξερε πως το σπέρμα του θα ερχόταν βάλσαμο στα διψασμένα κορμια τους, θα αυνανιζόταν εκεί πάνω χωρίς κανέναν άλλο ενδοιασμό. Ομως όχι δεν θα τους έκανε αυτή τη χάρη! Θα περίμενε μέχρι η επόμενη κίνησή τους θα σήμαινε και το μοιραίο τέλος.
Μαζεψε τα ράσα του αφου τακτοποίησε τα γεννητικά του όργανα έτσι ώστε να μην τον εμποδίζουν αφού η στύση του είχε φτάσει σε απελπιστικά επίπεδα (ήταν και το μαρτύριο του Αγ. Σεβαστιανού και της Αγ.Αικατερίνης που δεν τον άφηνε σε ησυχία)..



...και προχωρώντας αργά απο δέντρο σε δέντρο έφτασε στο γήπεδο τέννις και παίρνοντας τη θέση του διαιτητή περίμενε τους Εκδιωγμένους!!!