Εν αναμονή...

Μετά από πολλές μέρες ,μήνες ίσως και χρόνια (ποτέ δεν μπορούσε ο Μαρτίνος να αντιληφθεί επαρκώς το χρόνο) επανήλθε σε μια πραγματικότητα που το ταλαιπωρούσε αλλά και τον ευχαριστούσε σε ένα ανίερο σμίξιμο στα βάθη του εσώτερου κολασμένου κόσμου του. Μερικές φορές αισθανόταν ότι όλα αυτά γίνονταν χωρίς σκοπό χωρίς νόημα...ότι η ουσία ήταν κάπου αλλού...κάπου τόσο εξω απο τη δική του πραγματικότητα που θα του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εντοπίσει και να ξορκίσει.
Μέσα στην ψυχή του υπήρχε μια παγωνιά και ένα κενό ανείπωτο, τόσο μεγάλο σαν αχανής έρημος. Ονόματα και καταστάσεις μπερδεύονταν στο παζλ του μυαλού του. Κανένα κομμάτι δεν ταίριαζε με άλλο και το συνολικό σχέδιο έμοιαζε με σουρεαλιστικό πίνακα ή μάλλον δαιμονικό όραμα καταραμένου προφήτη. Κάποια πρόσωπα, που δεν αντιστοιχούσαν σε ονόματα πια, μια περιέργη οργάνωση, παγκόσμιοι εχθροί, αχόρταγοι ομοφυλόφιλοι, άνομα ζευγάρια, αειπάρθενοι μουσικοί, ξιπασμένες άσπονδες φίλες, ανεργοι αρχαιολόγοι και κάποιοι άλλοι που δεν μπορούσε να καθορίσει με σαφήνεια χόρευαν στο μυαλό του ένα χορό μεθυστικό, σαν να καλούσαν τη μοίρα να τελειώσει το έργο της πολύ πιο μπροστά από τον άνωθεν διορισμένο χρόνο. Αυτή η προκληση όσο κι αν τον ερέθιζε τον είχε κουράσει. Ηθελε να στρέψει τα μάτια σε κάτι νέο, κάτι πιο απειλιτικό και καταστροφικό συγχρόνως. Κάπου που οι δυνάμεις του κακού και του καλού θα ένωναν τις δυνάμεις τους η θα τις διαχώριζαν φαντασμαγορικά! Περίμενε ο άνω και ο κάτω κόσμος να ξεκινήσει ένα πανηγύρι εντυπώσεων και δραματικών εξελίξεων. Ετσι για να έχει και ένα άλλοθι της άμετρης επιθυμίας του για ολική εκκαθάριση σύμφωνα με αυτά που είχε ενστικτωδώς διδαχθεί.
Δεν είχε κάτι άλλο να κάνει...δεν είχε κάτι άλλο να πει...δεν είχε τίποτα να δει και να ακούσει...απλά περίμενε για το μεγάλο...αυτό που θα έκανε αυτή την πραγματικότητα να αλλάξει και να γίνει κόλαση ή παράδεισος...ανάλογα με τι νόμιζε ο καθένας ότι βίωνε στην καθημερινότητά του!