Μοιραία Συνάντηση

Τα τελευταία 2 χρόνια περίμενε αυτή η συνάντηση να λάβει χώρα υπό πιο φυσιολογικές συνθήκες... Φυσιολογικές; Πόσο αστεία της φαινόταν τώρα αυτή η σκέψη...

Πλάκες στο μονοπάτι της σκέψης της, οι εικόνες που εισέβαλαν με δύναμη στην μνήμη της οδήγησαν τη Νιόβη πίσω στο χρόνο, πίσω στην εποχή που πρωταντίκρυσε τα μάτια του αρσενικού καταδιώκτη της.

«Χρειάζομαι την προσοχή σας...» ψιθύρισε χαμηλόφωνα.
«..................»

«Ε, συγνώμη.... Με ακούσατε; Χρειάζομαι την προσοχή σας!...» αυτή τη φορά προσπαθεί με τα μάτια της να καταλάβει γιατί δεν υπήρξε ανταπόκριση στο πρώτο της κάλεσμα.

«.....ναι;....» Απαντώντας με καθυστέρηση και φανερά ενοχλημένος, ο νεαρός άνδρας σήκωσε τα μάτια του αναζητώντας την αιτία της απρόσμενης διακοπής, για να αντικρύσει τη σιλουέτα της Νιόβης να στέκεται όρθια πάνω από το κεφάλι του κρατώντας μια συστάδα βιβλίων στην αγκαλιά της.

«Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω... αλλά δεν υπάρχει κανείς άλλος στην αίθουσα αυτή τη στιγμή εκτός από τους υπαλλήλους........ε, και πρέπει να σας μιλήσω... χρειάζομαι επειγόντως την αμέριστη προσοχή σας...» ψέλλισε η Νιόβη, ενώ η αμηχανία που αισθανόταν έκανε τα χλωμά μάγουλά της να ροδίσουν.

«Δεν δουλεύω εδώ...» ήρθε απότομα η απάντηση του νεαρού που κατέβασε και πάλι το βλέμμα του στο βιβλίο που ήταν ανοιχτό μπροστά του.

Η Νιόβη παρατήρησε ότι το παχύ βιβλίο ήταν γεμάτο λευκά χαρτάκια που εξείχαν από τις σελίδες του και πάνω τους υπήρχαν σημειωμένα διάφορα στοιχεία, όπως ονόματα και χρονολογίες, όλα συντομογραφίες... Δεν ήταν εύκολο να καταλάβει... Τα γράμματά του ήταν μικρά και όχι πολύ ευδιάκριτα. Παρόλη την έλλειψη εμπειρίας στην αποκωδικοποίηση γραπτών και μηνυμάτων, η Νιόβη ένιωσε ότι δεν ήταν απλές σημειώσεις αυτές μπροστά στα μάτια της από κάποιον τυχαίο φοιτητή του πανεπιστημίου στο οποίο φοιτούσε τον τελευταίο χρόνο.

«Δεσποινίς, μου κρύβετε τον φωτισμό. Θα σας ήταν εύκολο να μετακινηθείτε;» Η φωνή του νεαρού την επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα.

«Ναι, ε, ξέρετε δεν είναι απλό το θέμα. Πρέπει να με ακούσετε!» επανέλαβε η Νιόβη δυναμώνοντας την φωνή της, ενώ αυτή τη φορά ακούμπησε τα βιβλία της στο γραφείο σπρώχοντας ελαφρά τις σελίδες που ήταν σκόρπιες τριγύρω.

«Πρέπει; Τι σας έδωσε αυτή την εντύπωση;» αποκρίθηκε ο νεαρός άνδρας σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του και γέρνοντας το σώμα του προς τα πίσω στην καρέκλα χαμογελώντας με την απόγνωση που άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπο της κοπέλας.

«Δεν καταλάβατε! Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου!» του απάντησε η Νιόβη ακουμπώντας τις σφιγμένες γροθιές της πάνω στο γραφείο.

«Αλήθεια;» αποκρίθηκε ψύχραιμα ο νεαρός. «Θα σας σκοτώσουν, ή θα σκοτώσετε;» την ρώτησε χαμογελώντας ειρωνικά.

«Δεν πρόκειται για τη δική μου ζωή, αλλά για τη δική σας!!!» ήρθε κεραυνός η απάντηση της Νιόβης κάνοντας το χαμόγελο ειρωνίας να παγώσει στα χείλη του νεαρού.