Η τιμωρία μερικών ενοχλητικών

Η Northern line ήταν η πιο βαρετή γραμμή στο Λονδρέζικο μετρό αλλά ο Μαρτίνος είχε αντέξει και χειρότερα. Το να βρει τον George Greco ήταν απόλυτη προτεραιότητα αφού πολύ λίγες ώρες του έμεναν ακόμα μέχρι να πετάξει για Ελλάδα (κάτι που δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει γιατι θα το μετάνιωνε την ίδια στιγμή) Ομως ο George ακόμα να δώσει σημάδια ζωής και αυτό τον έβαζε σε προβληματισμό! Μήπως αέχανε το χρόνο του με αυτόν τον ακίνδυνο προς στιγμής τύπο?
"Ψηλά τα χέρια" ακούστηκε πίσω του ξαφνικά μια αλλόκοτη φωνή και μάλιστα στα Ελληνικά, κάνοντας τον Μαρτίνο να βγεί απο τις σκέψεις του και να αδράξει ασυναίσθητα το μικρό βαλιτσάκι του. Το τρένο είχε φτάσει στο Camden Town και κατευθυνόταν προς Edware. To Hampstead, η στάση που κανονικά έπρεπε να κατέβει ο Μαρτίνος ήταν ακόμη μακρυά.
"Είπα ψηλά τα χέρια" συνέχισε η φωνή με ένα πνιχτό δαιμονικό γέλιο.
Ο Μαρτίνος σήκωσε τα χέρια ψηλά και καταριόταν την ώρα που εμφανίστηκε στην Εβελυν σαν όραμα. Αυτή ηταν τόσο χαζή που θα ενεργοποίησε την ομάδα GMF (Gotcha Mother Fucker) για να με εντοπίσει και να με συλλάβει. Δεν ήξερε όμως η πάνχαζη ότι μαζί με τον Μαρτίνο ο επόμενος στόχος θα ήταν αυτή η ίδια. Η οργάνωση αυτή ναι μεν κυνηγά αυτόν που καταγγέλει κάποιος αλλά αμέσως μετά κυνηγά να συλλάβει αυτόν που έκανε την καταγελία προκειμένου να τους φέρει σε αντιπαράθεση να γίνει μια νόμιμη ακρόαση και δίκη αν χρειαστεί και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ομως ο Μαρτίνος κάτι τέτοιο δεν τον είχε ανάγκη τώρα, όχι αυτή τη στιγμή που έπρεπε να ξεκαθαρίσει τα πραγματα πριν είναι πολύ αργά. Γύρισε πίσω αργά για να δει ποιον είχε στείλει η οργάνωση για να τον συλλάβει. Γύρισε αργά και είδε ένα μικρό παιδί να τον απειλεί με ένα νεροπίστολο και μια γυναίκα δίπλα του να συγκρατείται πνίγοντας το γέλιο της.
"I m sorry father...kids" ξεστόμισε η γυναίκα χαϊδεύοντας το κεφάλι του παιδιού της που εκείνει την ώρα σκότωνε εικονικά τον Μαρτίνο
"Μπαμ...Μπαμ..."
"Κάτσε ήσυχα παιδί μου. Ο άνθρωπος είναι παπάς δεν τον βλέπεις; τους παπάδες δεν τους σκοτώνουμε, είναι καλοί άνθρωποι που τους έχει στείλει ο θεούλης" είπε η μητέρα σε άπταιστα ελληνικά κάτι που έφερε εμετό στον Μαρτίνο.
Η γυναίκα χαμογέλασε στον Μαρτίνο
"We are from Greece...first time in London" συνέχισε η γυναίκα με τα φτωχά αγγλικά της.
Ο Μαρτίνος δεν είπε κουβέντα. Απλά άνοιξε το βαλιτσάκι του και έβγαλε μια εικονίτσα με τον Αγιο Σεβαστιανό. Την έδωσε στο μικρό παιδάκι και σηκώθηκε από τη θέση του. Ο συρμός είχε φτάσει στο Chalk Farm. Ο Μαρτίνος κατέβηκε και κατευθυνθηκε γρήγορα προς στην έξοδο.
"First time in London...and the last one" σκέφτηκε χαιρέκακα.
Με το που βγήκε απο το μετρό μια μεγάλη έκρηξη ακούστηκε απο τον συρμό που είχε φτάσει στη μέση της διαδρομής προς το Belsize Park.
Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να εξαφανιστούν απο προσώπου γης! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν και να τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν και να ενοχλούν φιλήσυχους πολίτες. Αναγκάζουν τον κόσμο να παιρνει δραστικά μέτρα εναντίον αυτής της μάστιγας!
Αυτά σκεφτόταν ο Μαρτίνος, ξελαφρωμένος που για μια ακόμα φορά επιτέλεσε θεάρεστο έργο. Προχωρούσε ανάμεσα στον κόσμο που έτρεχε προς το μετρό για να δει τι συμβαίνει, ανάμεσα σε σειρήνες αστυνομίας και πυροσβεστικής. Ηταν όμως κάτι που πλέον δεν τον αφορούσε καθόλου. Στάθηκε για λίγο και εκείνη τη στιγμή ένα τράνταγμα ένιωσε σε όλο του κορμί. Το βαλιτσάκι του έπεσε απο το χέρι και ζαλίστηκε. Στηρίχτηκε σε ένα κάγκελο στο δρόμο και έπιασε για λίγο το κεφάλι του
"Καταραμένε Ραούλ" ξεστόμισε απο το σφιγμένο απο το θυμό στόμα του!
Στηρίχτηκε στα πόδια του και σταμάτησε ένα ταξί. Μπήκε αμέσως μέσα και του έδωσε εντολή να κατευθυνθεί προς το Gatwick. Θα έπαιρνε την Easyjet για Ελλάδα για να μην κινήσει υποψίες.
Ανοιξε το βαλιτσάκι του και εβγαλε το μικρό i-book, το συνέδεσε με το κινητό του και μπήκε στο ιντερνετ. Ειχε 1 ηλεκτρονικό μήνυμα απο την Εβελυν.
"Ωστε ξέφυγαν...και τώρα θέλουν να με ταπεινώσουν στέλνοντάς μου αυτό το μήνυμα πανηγυρίζοντας για τη νίκη τους" σκέφτηκε αμέσως.
Το άνοιξε. Ηταν από αυτά τα ανόητα μηνύματα που πρέπει να τα στείλεις σε αλλους 10 αλλιώς θα σε βρει μεγάλο κακό!
"Τις τσούλες...τολμούν να με απειλούν με αυτό τον τρόπο? Νομίζουν ότι μπορούν να γελούν έτσι μαζί μου;"
Αφρός έβγαινε απο το στόμα του Μαρτίνου. Αμέσως πληκτρολογεί μια νέα διεύθυνση. Το μάτι του είχε θολώσει, η κοτσίδες του είχαν λυθεί και αργά κατεβαιναν προς τους μικρούς ώμους του. Ιδρώτας κυλούσε απο το λιγδωμένο μέτωπό του και έφτανε στα χείλη του. Το έγλειψε με την γλοιώδη γλώσσα του και ένιωσε την αρμύρα των υγρών του σε συνδυασμό με το καυσαέριο του Λονδίνου. Ενιωσε μια ανείπωτη ευχαρίστηση. Κοίταξε την οθόνη του i-book. Στη Σκάλα, το λιμάνι της Πάτμου βρισκόταν ακόμη ο Ραούλ μαζί με μερικούς μοναχούς. Ειχαν καθήσει κάτω και έτρωγαν κάτι προφιτερόλ. Ο Μαρτίνος έκανε zoom να δει απο που τα είχαν φέρει!
"Α..μάλιστα...πάλι απο τη Χαρά έφεραν προφιτερόλ ...οι άπιστοι!!!" φώναξε οργισμένος ο Μαρτίνος Τα μάτια του μισόκλεισαν.
"Δεν έπρεπε να βιαστείς Ραούλ...δεν έπρεπε. Και κυρίως δεν επρεπε να τρως κρυφά προφιτερόλ της Χαράς"
Ξαφνικά Ραούλ στην οθόνη απέκτησε ένα τρομακτικό βλέμμα, για να ακολουθήσουν τα τρομακτικά βλέμματα και όλων των άλλων μοναχών. Ο Μαρτίνος πάτησε το delete και αμέσως ένα κύμα άσπρης φωτιάς προερχόμενη απο "άγνωστη" πηγή απλώθηκε στα κορμιά των μοναχών που στροβιλίζονταν καιόμενοι για να πέσουν ασπρο κάρβουνο πια στα νερά του Ιερού νησιού. Ο Ραούλ ως πιο ανθεκτικός, έτσι λευκός καιόμενος ανέβαινε τα σκαλιά (ενώ σνέχιζε να τρώεει το προφιτερολ που πια ήταν φλαμπέ) προς το μοναστήρι φωνάζοντας το όνομα του Μαρτίνου και εκλιπαρώντας για συγχώρεση. Ο Μαρτίνος αφησε ένα εκκωφντικό γέλιο και με το enter που πάτησε...τόνοι πίσσας και χαλικιών έπεσαν πάνω στον Ραούλ και τον έκαναν καιόμενη άσπρη άσφαλτο! Αυτό το νησί είχε χτίσει μέσα του δεκάδες ανόητους μοναχούς που είχαν παραβλέψει τις εντολές του...Κυρίου!
Η φασαρία που ακουγόταν απο το πίσω κάθισμα έκανε τον ταξιτζή να γυρίσει πίσω αν και ήθελε να φανεί διακριτικός. Ειχαν ήδη φτάσει στο αεροδρόμιο. Ανοιξε το μικρό τζαμακι και ύρισε το κεφάλι του πίσω. Ειδε τον Μαρτίνο να τον κοιτά με λάγνο ύφος.
"What are you looking at? eh?"
"Nothing sir...I thought..."
Δεν προλαβε να τελειώσει την κουβέντα του και ο Μαρτίνος έβγαλε μια διχαλωτή φουρκέτα που στερέωνε τις κοτσίδες στο κεφάλι του και του την έμπηξε στο λαιμό με δύναμη. Ο ταξιτζής δεν προλαβε να αντιδράσει το αίμα ανάβλυζε απο το λαιμό του.
Ο Μαρτίνος ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία...χωρίς να το σκεφτεί έσκυψε και ρούφηξε λίγο απο το αίμα που πεταγόταν με ορμή. Μετά απο μερικά δευτερόλεπτα σκουπιζόταν με το άσπρο μαντήλι του με τα αρχικά του κεντημένα σε οργάντζα, έκλεισε το βαλιτσάκι του και κατευθύνθηκε γρήγορα στο τερματικό του αεροδρομίου, ανανεωμένος όσο ποτε, αφήνοντας την πόρτα του ταξί ανοικτή (για να το δει κάποιος και να μαζέψει τον νεκρό ταξιτζή)
Οχι μονο η Εβελυν, η Σίβα, Ο Ξαβιέρ, Η Νιόβη και ο Στεφαν θα εβλεπαν το πραγματικό του προσωπο αλλά και ο Γκόρντον που βοηθούσε την ανιερη συμμαχία εφοδιάζοντας τους με όπλα και με απιστευτης τεχνολογίας συστήματα! Κι αυτός θα είχε σωθεί απο τον Τσανκ Λι αν και ακόμα δεν είχε νέα απο τον Ιαπωνέζο φίλο του!
Οσο για τον George Greco...τι κακό θα μπορούσε να κάνει απο το Λονδίνο? Μπορούσε ενα περιμένει!!!