Μια μικρή αναδρομή...

Ο Μαρτίνος ήξερε καλά πως σε λίγο θα έφθανε ο χρόνος που όλα θα ξεκαθάριζαν, έστω κι αν αυτό το λίγο χρονικά αντιστοιχούσε σε περισσότερο διάστημα. η υποκειμενική ένοια του χρόνου αλλά και του χώρου ποτέ δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή του, μιας και μπορούσε πολύ έυκολα να τα ελέχγει και να τα αξιοποιεί καταλλήλώς. Ένα μικρό πρόβλημα με τη μνήμη είχε αλλά και πάλι δνε του στάθηκε εμπόδιο αν ήθελε να ξεπληρώσει χρέη του παρελθόντος.΄
Τετοιες σκέψεις έκανε κι άλλες αδιάφορες ώς προς το περιεχόμενο, απλές καθημερινές και καποιες ίσως πιο ειδικές, όπως την τελευταία φράση της Αννας, της γυναίκας που έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο, και που ποτε δεν χώνεψε, όταν ο αιχμηρός σταυρός της αγίας τράπεζας χωνόταν βαθιά στα σπλαχνα της, κάνοντας τα μάτια της να γυρίσουν ανάποδα προσφέροντας το εκτυφλωτικό άσπρο του ματιού, για να πλημμυρίσει λίγο αργότερα με σκοτωμένο μαυροκόκκινο αίμα, και αυτή την έκφραση αγωνίας ευχαρίστησης και ικανοποίησης αλλά και απειλής όταν ξεστομούσε με τη φωνή καποιου δαίμονα "Αγγέλους επτά έχοντας πληγάς επτά τας εσχάτας οτι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του θεού" και λίγο αργότερα το μακάβριο γέλιο της που ακόμα αντιχεί στα αυτιά του.
Ερχόταν στο μυαλό του το αθώο πρόσωπο του Ίαν του φούρναρη όταν τον παρακαλούσε γονατιστός να μην τον λυτρώσει, εκεί δίπλα στον επισκοπικό θρόνο, κι όταν τελικά πήρε την τιμωρία που του αναλογούσε αφού του τύλιξε το κεφάλι με το μανδήλι της θείας ευχαριστίας, η φωνή που ακούστηκε σαν από το υπερπέραν συνέχισε την προφητεία της Αννας λέγοντας "Υπάγετε επτά άγγελοι και εκχέατε τασ επτά φιάλας του θυμού εισ την γήν"... και ένα σατανικό χαμόγελο να γεμίζει το χώρο της εκκλησίας...
Θυμόταν και τους υπόλοιπους... όλους αυτούς που στοίβιασε πίσω απο την αγία Τραπεζα στην εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή και που ο καθένας απο αυτούς τελεύτησε την άθλια ζωή του ξεστομίζοντας και μια φράση προφητείας απο την Αποκάληψη του Ιωάννη με τέτοιο μένος σα να ξεστομούσε κατάρα και ευχή μαζί!
Και το έκαναν όλοι απο τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο και ο καθένας τελειώσε όπως του άξιζε, όπως ταίριαζε σε κάτι φθονερο, υποχθόνιο και βδελυρό.
Καμμία τύψη δεν είχε για όλους αυτούς που άφησε πια πίσω ως στάχτη και αποκαϊδια! Αυτό τους έλαχε...αυτό και πήραν. Μπορεί άδικα...μπορει μέσα σε κάποια δόση υπερβολής, υστερίας ή φαντασιοπληξίας...αλλά εκείνη την ώρα ο Μαρτίνος θεώρησε ότι αυτό του άξιζε και δεν μπορούσε να τους το αρνηθεί.
Οπως επίσης δεν μπορούσε να αρνηθεί και να αποσιωπήσει την αποστολή για την οποία ξεκίνησε και που έπρεπε να βγάλει σε πέρας χωρίς ακόμα να γνωρίζει τον τρόπο...σίγουρα θα έβρισκε κάποιον.
Το τρένο συνέχιζε τον δρόμο του προς τα νότια. Σε λίγο θα έφτανε στο Λονδίνο. Ο Μαρτίνος ξανακοίταξε το βιβλίο και την σελίδα με τα ονόματα...ναι ήταν 7 (του είχε ξεφύγει ο Στεφάν) ...και αυτό δεν ήταν τυχαίο...7 άγγελοι...απεσταλμένοι σε διαφορετικές πολεις...και ο καθένας να επιτελέσει το δικό του έργο...
Δεν ήταν σίγουρος αν δρούσαν χώρια ή όλοι μαζί. Αλλά σίγουρα θα έβρισκε τον τρόπο να μάθει. Και βέβαια δεν θα ακολουθούσαν μια ανόητη προφητεία ενός παρανοημένου χασισοπότη όπως ο ίδιος υποστήριζε πως ήταν ο Ιωάννης. Πως αλλιώς θα μπορούσε να έχει τέτοια οράματα; Ούτε έδωσε σημασία στις αποστηθήσεις στίχων αυτής της Αποκάλυψης από τους ανόητους και αδαεις χωρικούς που έτσι ή αλλιως έπρεπε να πεθάνουν...
Σίγουρα οι επτά "Αγγελοι" δρώντας μαζί ή κατά μόνας, ετοίμαζαν την καταστροφή που ίσως να ήταν η χειρότερη καταστροφή που γνωρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Τόσο μεγάλη και με τέτοια αποτελέσματα που εύκολα κανείς θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τη Δευτέρα Παρουσία, όσο κι αν αυτό φαντάζει γελοίο και ξεπερασμένο! Ούτε ο ίδιος το πίστευε αλλά πάντα έχουμε ανάγκη να παραπέμπουμε τους γύρω μας σε κοινές αναφορές προκειμένου να αισθανθούμε μέλη του ίδιου συνόλου, κάτι που ο Μαρτίνος καθόλου δεν εστερνιζόταν...απο την εποχή που κρυφά τράβηξε μαλακία του Μικέλε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου στην Πάδοβα...και ήταν μονο 10 χρονών! και όταν αργότερα στην ενορία Της Καρδιάς του Χριστού , εξομολογώντας μια νεαρή κοπέλα χωρίς να το σκεφτεί πέρασε σιγά στο δίπλα δωμάτιο του εξομογητηρίου και την έγλειψε στο αιδίο μέχρι που η γυναίκα σπαρτάρησε απο την ηδονή μέσα σε ποτάμια δακρύων! Ναι δεν ήταν μέλος κανενός συνόλου και για αυτό και ο μόνος κατάλληλος να συναντήσει (ή να αντιμετωπίσει) τους επτά "Αγγέλους" κάτι που είχε γίνει και στο παρελθόν...
Την Σίβα σε ένα ντεφιλέ του (μελλοντικά) συχγωρεμένου Versace ,τότε που ο Μαρτίνος ήθελα κάπως να αλλάξει το look των Αγγλικανικών επισκόπων εισάγοντας στον κατάμαυρο ράσο μερικές πινελιές μπορντώ και μωβ στην εσωτερική φόδρα που δικριτικά φαίνονταν κάθώς περπατούσε ή καθώς ανασήκωνε την ώρα της Θείας Ευχαριστίας. Πάντα υπερηφανευόταν για αυτή του την καινοτομία. Εκεί ήταν που του είχε ρίξει μια γερή σπρωξιά για να καθίσει στην μπροστινή θέση (κάτι που εξ ορισμού ανήκε στον Μαρτίνο)για να ακολουθήσει το τράβηγμα του ποστισ απο το κεφάλι της Σίβας να αιωρείται στο χέρι του Μαρτίνου ως μιαρό κατασκεύασμα! Και θα γίνονταν πολύ χειρότερα αν δεν εβγαινε στην πασαρέλα η Ναόμι και να τους καθηλώσει με το bitchy βλέμμα της. Απ κέινη την ημέρα ο Μαρτίνος ήξερε ότι την Σίβα σίγουρα θα την ξανασυναντούσε μπορστά του!
Την Εβελυν σε μια διάλεξη κάποιου Ιαν Μακ Ντόουσον, άσεχτου κατα τα αλλα καθηγητή με πολύ περιορισμένες γνώσεις πάνω στην Ιστορία του Καίρου και του αποχετευτικού συστήματος, μια διάλεξη που ο Μαρτίνος παρακολούθησε και κατέγραψε μετά απο εντολή τη Βασίλισσας για τυχόν ενδείξεις παγανισμού και αρχαιολατρείας ενώ στην ουσία την βασίλισσα ενδιέφερε να υπήρχαν αναφορές και σμάδια αντιβρετανικού κινήματος μιας και ο Μακ Ντόουσον ήταν γνωστός (αν και σκωτσέζος) για την συμμετοχή του στον αγώνα του ΙΡΑ. Εκεί η Έβελυν του είχε παρει το κασετοφωνάκι-πόκεμον (για να μην αναγνωρίζεται)ως κανονική δαιμονία γυναίκα, λέγοντας ότι απαγορεύεται η αναπαραγωγή της ομιλίας του καθηγητή και τον διεταξε να κλεισει και το κινητό του μην τυχόν και διακόψει την ομιλία , ενώ στο τέλος τον χλεύασε και για το χτενισμά του!
Τον Rock΄στην ίδια διάλεξη όταν μετά το σκηνικό και ενώ τον είδε να συνομιλεί με την Εβελυν, ήρθε προς το μέρος του και χρησιμοποιώντας την δημοσιογραφική του ιδιότητα θέλησε να μάθει αν όλοι οι ιερείς στην Αγγλία είναι αδερφές σαν κι αυτόν ή απλώς προσποιούνται για να προσεγγίσουν την μεγαλύτερη μάζα του "ανδρικού" πληθυσμού στην Αγγλία δεδομένου ότι οι φήμες θέλουν τους Αγγλους όχι και τόσο φανατικούς άνδρες!
Ολη η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια εναντίον του Μαρτίνου, κάτι που ποτέ δεν συγχώρεσε ο Μαρτίνος , υποσχόμενος εκείνη την ώρα εκδίκηση και τιμωρία. Και ήξερε ότι γρήγορα θα ερχόταν!
Τον George τον γνώρισε στην εκκλησία της Καρδιας του Χριστού όταν ήρθε να του ζητήσει το λόγο γιατι΄η αδερφή του ερχόταν τόσο συχνά για εξομολόγηση στην εκκλησία αφού ήταν μικρή και δεν είχε αμαρτίες πάνω της. Τον κατηγόρησε ευθέως για παιδεραστία μέσα στην ίδια την εκκλησία, πράγμα που άκουσε ο τότε πρεσβύτερος ( ο Μαρτίνος τοτε ήταν διάκος) και με συνοπτικές διαδικασίες εκδιώχθηκε από την εκεί κοινότητα για να καταλήξει αργότερα στην εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή
Τον Ξαβιέρ, τον συνάντησε σε εκείνο τον μπαρ στο Δουβλίνο, καιρό πριν, πολύ καιρό...(εδώ υπαρχει χάσμα χρόνου που κάπως θα δικαιολογηθεί αργότερα). Εκεί ο Ξαβιέρ υπερασπιστή του ΙΡΑ ήρθε σε ρήξη με τον Μαρτίνο υποστηρίζοντας ότι η γυναίκες στην Ιρλανδία έχουν μόνο κολπικό οργασμό ενώ εχουν δικαίωμα και στον κλειτοριδικό , προνόμιο μεχρι τότε των αγγλίδων γυναικών. Ο Μαρτίνος αντισταθηκε και υπεραμύνθηκε της ισχύουσας ννομοθεσίας και παράδοσης γεγονος που έκανε τον ξαβιέρ να του σπάσει ένα μπουκάλι μπυρας στο κεφάλι και ο Μαρτίνος να ξεστομίσει βαριά κατάρα και αφορισμό στον Ξαβιέρ να μη χαρίσει ποτέ οργασμό σε γυναίκα..τουλάχιστον κλειτοριδικό. Ποτέ δεν έμαθε αν έπιασε ο αφορισμός αλλά σίγουρα είχαν ακομα ανοικτούς λογαριασμούς.
Οσο για τον Στεφαν και τη Νιόβη...δεν του ήξερε καλά αλλά κάτι του έλεγε ότι θα αν τους το ζητούσε σίγουρα θα αρνιόντουσταν να κάνουν παρτούζα μαζί του! Και μόνο αυτό ήταν ένας ισχυρός λόγος να τους έχει στη λίστα του!
Το τρένο έφτασε στο Λονδίνο. "Το κρύο ήταν τσουχτερό" σκέφτηκε ο Μαρτίνος για να του έρθει αμέσως μετά αυθόρμητα μια άλλη ατάκα "να σε ξεχάσω δεν μπορώ", αποδεικνύοντας περίτρανα τις ελληνικές καταβολές του, κάι που ο ίδιος δεν ήθελε να θυμάται.
Του άρεσε περισσότερο ο μυστικισμός του Αγγλου. Δεν θα αρνιόταν κάτι που καλλιέργησε χρόνια τώρα...μας πως μπορούσε να σκεφτεί κατι διαφορετικό!
Εκλεισε το βιβλίο της αποκάλυψης, είχε ακομα πολλά εδάφια που αφορούσαν τους επτά αγγέλους και τη δράση τους...και που γράφονταν αργά μερα με τη μέρα...θα είχε χρόνο να τα μελετήσει και να πράξει δεόντως. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνει αισθητή την παρουσία του...λίγο διακριτικά...αλλά με την πρέπουσα μεγαλοπρπεια...οπως αξίζει σε κάθε τιμωρό!