Το τρένο της αποκάλυψης

Εφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό αρκετά νωρίς. Το τρένο θα ερχόταν σε μισή ώρα. Δεν τον πείραζε η αναμονή, τον ενοχλούσε μια αδιόρατη αγωνία που ξαφνικά άρχιζε να γεννιέται μέσα του. Δεν θα το επέτρεπε όμως όχι τώρα! Και όχι εδώ! Ηταν ανοητο και άτοπο συγχρόνως.
Στο σταθμό δεν ήταν κανείς, μόνο ο Τόμ, ο μόνος άνθρωπος που φοβόταν ο Μαρτίνος ενώ οι υπόλοιποι στο χωριό του συμπεριφέρονταν σαν μίασμα, απόβρασμα, ανάξιο να φέρει την ιδιότητα του συχγωριανού και συνάνθρωπου. Ετσι ο Τομ (το ανίερο αποτέλεσμα μιας δασκάλας και ενός νεκροθάφτη) περνούσε τις μέρες του στο σταθμό βλέποντας τα τρένα να έρχονται και να φεύγουν. Και έμενα εκεί με την ελπίδα κάποιος να τον παρει μαζί του ή λάθρα να τρυπώσει σε κάποιο βαγόνι χωρίς να τον δεί ο σταθμάρχης, πράγμα σχεδόν αδύνατον αν σκεφτεί κανείς ότι τίποτα δεν ξέφευγε απο την προσοχή του σταθμάρχη!
Δεν έδωσε μεγάλη σημασία στον Τομ και κάθισε σε ένα από τα παγκάκια της αποβάθρας ελπίζοντας με τόση ομίχλη ο Τομ να μην αντιλήφθηκε την παρούσία του. Δεν είχε καμμιά όρεξη για μια δημόσια εξομολόγηση και κάποια σχόλια του Τομ που συνήθως φανέρωναν μια υποψία ή μια καχυποψία καλύτερα απέναντι στο προσωπο του Μαρτίνου. Το ότι ζούσε στις αποβάθρες του σταθμού είχε σταθεί σωτήριο για αυτόν και ήταν κάτι που ο Μαρτίνος δεν θα του το συγχωρούσε ποτέ! Εξ άλλου δεν ήταν μακρυά η μέρα που ΄θα έμπαινε σε κάποιο βαγόνι και θα έφευγε απο το χωριό, αρκεί να μην ήταν το τρένο που θα έπαιρνε ο Μαρτίνος. τοτε θα αναγκαζόταν να κάνει κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει, να υπερβεί εαυτόν και να αθετήσει κανόνες και παραδόσεις! Οχι δεν θα το επετρεπε.
Ξαφνικά ένιωσε να έρχεται προς το μέρος του ο Τομ. Ακουσε το σύρσιμο του κοτσού ποδιού του, την βαριά ανάσα του σα να ροχάλιζε, τον χαρακτηριστικό ήχο της γλώσσας του που πλατάγιζε ανάμεσα στα ανύπαρκτα δόντια του. Και όλο και πλησίαζε. Ο Μαρτίνος έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του ράσου του... εντάξει εκεί ήταν, τώρα ένιωθε περισσότερο ασφαλής. Θα προσπαθούσε να το αποφύγει αλλά αν οι περιστάσεις δεν επετρεπαν τίποτε άλλο θα έπρεπε να πρχωρήσει επωμιζοντας όλες τις συνέπειες τςν πράξεων του.
Ξαφνικά ακούστηκε το σφύριγμα το τρένου. Ο Τομ σταμάτησε απότομα και ο Μαρτίνος κατάλαβε πως το ενδιαφέρον του στραφηκε στην ελπίδα σωτηρίας του. Μόνο που αυτό το τρένο ήταν το τρένο του Μαρτίνου και οχι του Τομ. Δεν μπορει να είχαν την ίδια φυγή...
"Σας ευχαριστώ σταθμάρχα και βέβαια το θυμάμαι. Θα τα πούμε την Κυριακή στην Εκκλησία. Ελπίζω να σας δω αυτή τη φορά." είπε ο Μαρτίνος με όσο υποκριτικό τάλαντο δίεθετε εκείνη τη στιγμή και τα κατάφερε. Ειδε τη σκιά του Τομ να κάθεται στο παγκάκι που καθόταν και πριν.
"Ο Τομ;" συνέχισε να μιλάει στον αέρα ο Μαρτίνος, "Δεν φεύγει μην ανησυχείτε, όχι τουλάχιστον σήμερα. Αντίο σας"
Ο Μαρτίνος μπήκε στο τρένο , που περίεργο ήρθε πιο νωρίς απο ότι συνήθως, και με ένα σφύριγμα που ερχόταν απο το πουθενα, αρχισε να ρολάρει πάνω στις ράγες. Ο Μαρτίνος κοίταξε έξω απο ένα παράθυρο να δει ποιος σφύριξε, αφού ήταν σίγουρος πως ο σταθμάρχης δεν βρισκόταν εκεί, δεν μπορούσε να βρισκόταν εκεί. Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά μέσα απο την ομίχλη. Ξαφνικά η φιγούρα του Τομ εμφανίστηκε στην άκρη της αποβάθρας, με μια σφυρίχτρα στο χέρι, να χαμογελά προς τον Μαρτίνο. Αυτό το χωρίς δόντια χαμόγελο ήταν ότι καλύτερο είχε δεί τις τελευταίες ώρες.
Σχεδόν ευτυχισμένος που υπήρχε κάποιος να τον απειλεί , εστω κι αν δεν μπορούσε να τον βλάψει τουλάχιστον άμεσα, κάθισε στη θέση του. Στο βαγόνι δεν υπήρχε κανείς (ετσι κι αλλιώς το είχε συνηθήσει πια). Χαλάρωσε στη θάεση του αφήνοντας το σωμα του να απλωθεί σε όλο το κάθισμα. Ανοιξε τη μικρή βαλιτσούλα που κουβαλούσε. Παραμέρισε όλα τα σύνεργα που ήταν πάνω πάνω και έβγαλε ένα βελούδινο κατακκινο βιβλίο με δερματινες απολήξεις και χρυσά ελάσματα. Μετάλια με μορφές και αγίους σε διάφορα σημεία δήλωναν τη χρήση του. Βλέποντάς το κανείς θα νόμιζε πως ηταν το Ιερό Ευαγγέλιο ή κάτι τέτοιο.
Ο Μαρτίνος έκλεισε τη βαλιτσα και έβαλε το βιβλίο μπροστά στα πόδια του και εναπόθεσε απαλά τα χοντρα σα λουκουμάδες χέρια του πάνω. Κοίταξε έξω απο το παράθυρο! Ολα ήταν λευκά απο την ομίχλη αλλά σίγουρ ατο τοπίο θα ξεκαθάριζε, το εβλεπε να έρχετε...

Ανοιξε τα ελάσματα που κρατούσαν επτασφραγιστο το βιβλίο και άρχιζε να το ξεφυλλίζει. Σαν να έψαχνε κάτι σημαντικό κάτι που τον ταλάνιζε για χρόνια. Σε καποια στιγμή το προσωπό του φωτίστηκε. Τα μάτια όμως μισόκλεισαν και τα χείλη σφίχτηκαν.
Αρχιζε να ψυθιρίζει αργά... "Ο ποιμην ο καλός την ψυχή αυτού τιθησιν υπερ των προβάτων"
Σχεδόν του ήρθε να βάλει τα γέλια ή να κάνει εμετό αλλά συγκρατήθηκε και γύρισε σελίδα. Τα μάτια ορθάνοιξαν διαπλατα στη θέα μερικών λέξεων η μάλλον μερικών ονομάτων...Ξαβιερ...Σιβα...Εβελυν...Νιοβη...Rock...George Greco...όλα κατεχωρημένα στο κεφάλαιο της Αποκάλυψης....χωρις να είναι εκεί απο πριν...μα σα να ήταν απο παντα...
Η ομίχλη ήταν ακόμα εκεί...αλλά όχι για πολύ!