H Απόδραση

«Τη δική μου; Τι εννοείτε;» αποκρίθηκε ο νεαρός ενώ η καχυποψία έκανε την εμφάνισή της στα σκληρά χαρακτηριστικά του, που αλλοιώθηκαν στο άκουσμα της τελευταίας φράσης της Νιόβης.

«Δεν υπάρχει χρόνος...» συνέχισε η Νιόβη απτόητη. «Πρέπει να με εμπιστευτείτε και να με ακολουθήσετε!» τον συμβούλεψε ενώ έκλεισε το ανοιχτό βιβλίο μπροστά του και του έριξε μια ματιά όλο νόημα.

Ο νεαρός άνδρας ζύγιασε τη μορφή της, το ντύσιμό της, τα μακριά καστανά μαλλιά της που ήταν πιασμένα σε μια χαλαρή κοτσίδα στη βάση του λαιμού και τη ρώτησε καθώς σηκωνόταν από την καρέκλα του «Πώς σε λένε;»

«Νιόβη...» ψιθύρισε εκείνη ενώ συνέχιζε να τακτοποιεί τα σκόρπια αρχεία σε μια στοίβα και να τα τοποθετεί με γρήγορες κινήσεις μέσα στο δερμάτινο χαρτοφύλακα του νεαρού.

«Εμένα, με λένε Στέφανο. Πολλοί με φωνάζουν Στεφάν...» απάντησε εκείνος καθώς σηκωνόταν.

«Το ξέρω... Η μητέρα σου είναι από το Μαρόκο και ο πατέρας σου από την Ελλάδα. Βρίσκεσαι στη βιβλιοθήκη του Καϊρου για να...» ξεκίνησε να λέει η Νιόβη, αλλά τα κεφάλια τους γύρισαν στο απρόσμενο άκουσμα.

«Άτιμη λευκή θα πεθάνεις!» μια κραυγή ακούστηκε απο το βάθος του διαδρόμου, «Νόμιζες οτι δεν σε παρακολουθούσαμε τόσο καιρό, ήρθε η ώρα να λογοδοτήσεις..."

Ένας άνδρας διέσχιζε τρέχοντας την κεντρική αίθουσα ενώ τον ακολουθούσαν ορισμένοι από τους υπαλλήλους της βιβλιοθήκης ασθμαίνοντας, με κατεύθυνση προς τα γραφεία των μόνιμων εργαζομένων.

Η Νιόβη άρχισε να τρέμει ενώ ο Στεφάν παρακολουθούσε την εξέλιξη της σκηνής με ψύχραιμο ύφος. Αγκιάλιασε τη Νιόβη απαλά και γυρνώντας την προς το μέρος του με αργές κινήσεις, της ψιθύρισε «Χρειάζεσαι τίποτα εκτός από την τσάντα σου;»

«Όχι... είμαι έτοιμη... νομίζω...» απάντησε η Νιόβη νιώθοντας το αίμα στις φλέβες της να κυλάει ζεστό ενώ το κεφάλι της ήταν έτοιμο να εκραγεί από την αγωνία.

«Τότε πάμε! Μην τρέξεις... Δεν είναι για εμάς... Προχώρα μαζί μου... Ήρθε η σειρά σου να με εμπιστευτείς...» την συμβούλεψε στο αυτί και αρπάζοντας τον χαρτοφύλακα του, διέσχισαν την κεντρική αίθουσα χέρι – χέρι.