Πίσω στο μέλλον...

«Καταλαβαίνεις τίποτα;» ρώτησε η Νιόβη τον Στέφαν ενώ προχωρούσαν στο άδειο διάδρομο του παλιού Αιγυπτιακού αρχοντικού.

«Όχι, αλλά κάτι μου λέει οτι ο Αμάρων θα μας δώσει κάποια στοιχεία που ίσως αλλάξουν τις ζωές μας για πάντα...» απάντησε ο Στεφάν παρατηρώντας τις κλειστές πόρτες που ορθώνονταν δεξιά και αριστερά κατά μήκος του διαδρόμου.

Ο Αμάρων προχωρούσε μερικά μέτρα μπροστά τους με αγέρωχο βήμα, ενώ συχνά γύριζε το κεφάλι του προς τα πίσω προκειμένου να ελέγξει ότι οι δύο επισκέπτες του τον ακολουθούσαν.

Ένας ξαφνικός κρότος ακούστηκε και ο πόνος που διαπέρασε το σώμα του καλοσυνάτου Αιγυπτίου ήταν τόσο απότομος που του έκοψε την ανάσα. Ενώ σωραζόταν ανήμπορος στο πλούσια διακοσμημένο μωσαϊκό, το μόνο που μπόρεσε να ψελίσσει πριν κλείσει μια για πάντα τα μάτια του, ήταν «Το 3ο κεφάλι έχει το κλειδί του μενταγιόν!!!»

~~~

«Στέφαν...» κατάφερε να πει η Νιόβη ενώ ανασηκωνόταν από το ξαφνικό πέσιμο στο βρεγμένο πλακόστρωτο δρομάκι της Βρετανικής πρωτεύουσας.

«Ναι καλή μου, επέστρεψα.» της αντιγύρισε ο νεαρός άνδρας, βοηθώντας την να σταθεί στα πόδια της μετά από την ξαφνική πτώση.

«Πρέπει να φύγουμε από εδώ» συνέχισε ο Στεφάν. «Έχεις μουσκέψει ως το κόκκαλο. Έλα, τώρα που σταματάτησε η βροχή μπορούμε να πάμε στο El Greco. Εκεί θα μιλήσουμε με ηρεμία.» της είπε ενώ κρατώντας το χέρι της ξεκίνησαν να προχωρούν με τελικό προορισμό την καφετέρεια στο Βόρειο Λονδίνο.

Η Νιόβη είχε μείνει άφωνη. Δύο χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει τον Στεφάν από κοντά και παρ’όλα αυτά δεν ένιωθε ότι εκείνος είχε αλλάξει στο ελάχιστο. Μόνο κάποιες γκρι τούφες μαλλιών κοντά στους κροτάφους μαρτυρούσαν την πραγματική ηλικία του αλλά και πάλι... Ήταν άραγε ο ίδιος άνθρωπος; Η περιπέτειά τους στο Κάιρο δύο καλοκαίρια πριν δεν μπορεί να είχε αφήσει τόσο μικρά υπολείμματα στην αγέρωχη μορφή του. Αποφάσισε ότι αυτή τη φορά δεν θα έμενε αμέτοχη. Είχε πλέον μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις ανάλογο εκείνου. Ίσως και μεγαλύτερο.

~~~

Το El Greco ήταν αρκετά φωτεινό σε σύγκριση με τα εστιατόρια του Leicester Square και καθώς ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα, αρκετός κόσμος συνέρρεε προκειμένου να δοκιμάσει τις ελληνικές λιχουδιές του George Greco, που είχε αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του Ηλία Γραικόπουλου, μετατρέποντάς το σε music bar restaurant πριν από κάποια χρόνια.

Η Νιόβη είχε επισκεφτεί το ελληνικό στέκι αρκετές φορές και είχε γνωρίζει τον αγαθό ιδιοκτήτη που το όνειρό του ήταν να γίνει μια μέρα διάσημος τραγουδιστής και να καθιερωθεί στην μουσική σκηνή του Λονδίνου κερδίζοντας στο μέλλον μια θέση στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Προσπάθειες διασήμων, στην Ελλάδα, συναδέλφων του δεν είχαν στεφθεί με την ανάλογη επιτυχία (π.χ. Α. Βίσση) αλλά εκείνος έμοιαζε απτόητος στοχεύοντας πολύ ψηλά. Η Νιόβη διασκέδασε με την αισιοδοξία του Έλληνα τροβαδούρου αλλά δεν συμμεριζόταν τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες σε αντίστοιχο βαθμό.

Το συγκεκριμένο στέκι είχε στεγάσει τις αναζητήσεις της Νιόβης αρκετές φορές καθώς επισκεπτόταν μέσω του φορητού υπολογιστή της το διαδίκτυο αναζητώντας πολύτιμες πληροφορίες σχετικές με το ενδιαφέρον της στην αρχιτεκτονική και την τεχνολογική εξέλιξη του κλάδου διαμέσου των αιώνων. Το ασύρματο δωρεάν δίκτυο του καταστήματος, καθώς και η 24ωρη λειτουργία του, επέτρεπαν σε αρκετούς φοιτητές και επαγγελματίες της Βρετανικής πρωτεύουσας να απολαύσουν το γεύμα ή το ποτό τους εξοικονομώντας χρόνο από άλλες δραστηριότητες.

Ακολουθώντας το συγκεκριμένο μοτίβο ζωής, η Νιόβη είχε ανακαλύψει αρκετές πληροφορίες στον συγκεκριμένο χώρο που όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων της άλλαξαν τη ζωή ριζικά.

Σε μία από τις διαδυκτιακές της αναζητήσεις ανακάλυψε πολύτιμες πληροφορίες για το Θόλο της Επιδαύρου, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε το 360 π.Χ. και επερατώθη το 350 π.Χ. περίπου. Η ερευνήτρια και συγγραφέας Αλτάνη ανέφερε στο διαδυκτιακό της τόπο αρκετές πληροφορίες για την άρτια κατασκευή και πιθανή χρήση του συγκεκριμένου οικοδομήματος.

Στηριζόμενη στις απόψεις ειδικών, από εκείνη του Παυσανία που ήταν εξαιρετικά συνοπτική και δεν έδινε καμία πληροφορία σχετικά με την μορφή του οικοδομήματος καθώς και την χρήση του, μέχρι τις περιγραφές της Αρχαιολόγου, Αγλαϊα Αρχοντίδου Αργύρη, που αναφερόταν πιο αναλυτικά στο Θόλο, το κυκλικό οικοδόμημα του Θόλου της Επιδαύρου αποτελούσε ένα άρτιο αστρονομικό Μνημείο.

Το παράδοξο είναι ότι βρισκόταν στο κατ' εξοχήν θεραπευτικό κέντρο του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και αυτό σαν γεγονός πυροδότησε την επιστημονική περιέργεια της Νιόβης που αποφάσισε να μελετήσει τις πιθανές χρήσεις και λειτουργίες του Ναού. Ίσως το γεγονός αυτό από μόνο του, ήταν και ο λόγος που κανείς μέχρι πρόσφατα δεν σκέφθηκε να συνδυάσει αρχιτεκτονικά και γλυπτά στοιχεία, εσωτερικά και εξωτερικά, δαπέδου, οροφής και τοιχογραφίας, προκειμένου να συνθέσει την αστρονομική ταυτότητα του Μνημείου, συμφώνησε με την ερευνήτρια η Νιόβη και αποφάσισε να ασχοληθεί περαιτέρω με το θέμα εντάσσοντάς το στο πόνημα της διδακτορικής της μελέτης.

Όπως ανακάλυψε στη συνέχεια, η επιλογή του κυκλικού σχήματος του Μνημείου δεν ήταν τυχαία. Επέτρεπε την αναπαράσταση του ουρανίου στερεώματος και προσδιόριζε τις δύο αστρονομικές θεωρείες περί Ηλίου, την Γεωκεντρική άποψη της φαινομενικής πορείας του και την Ηλιοκεντρική. Η φαινομενική πορεία διεγράφετο στο εξωτερικό του Μνημείου και την έβλεπαν όλοι οι επισκέπτες. Η Ηλιοκεντρική είχε χαραχθεί μέσα στο Μνημείο προφυλαγμένη από τα μάτια των πολλών.











Μετά από επισκέψεις στο χώρο των ανασκαφών και αρκετές συνεντεύξεις με τους πιο σημαντικούς γνώστες της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, η Νιόβη κατέλειξε ότι η αρμονία που προέκυπτε από την επίγνωση της επιρροής των κύκλων της φύσης, που κατά κύριο λόγο εκπορεύονται από την κίνηση των ουρανίων σωμάτων (Γης - Σελήνης και όχι μόνο), πρέπει να ήταν και η αιτία που το αστρονομικό Μνημείο του Θόλου είχε την έδρα του σε θεραπευτικό χώρο και όχι σε αστεροσκοπείο.

Με αφορμή αυτήν την μελέτη, η Νιόβη αποφάσισε να ερευνήσει και άλλους αρχαιολογικούς χώρους, των οποίων η κατασκευή είχε διπλή εάν όχι και τριπλή σημασία.

Ο πιο ενδιαφέρον τόπος για τη συνέχιση της έρευνας της ήταν πλέον το Κάιρο και με αφορμή τις διαλέξεις του Δόκτωρ Ίαν Μακ Ντόουσσον, επισκέφθηκε για ένα εξάμηνο την πρωτεύουσα της Αιγύπτου δύο χρόνια πριν.

Τότε η γνωριμία της με το Στεφάν άλλαξε τη ζωή της, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της, πέρα από τις πρόταιρες αρχιτεκτονικές της ενασχολήσεις, στις παγκόσμιες εξελίξεις των οργανώσεων με απότερο σκοπό την απεγκατάσταση ενός διαφορετικού "λογισμικού". Αυτό της απάθειας και της ημιαμάθειας.

~~~

«Πού ταξιδεύεις; Φτάσαμε!» ανακοίνωσε ο Στεφάν χαμογελώντας και η Νιόβη ένιωσε μια γλυκιά ανατριχίλα να διαπερνάει το κορμί της στο άκουσμα αυτής της φράσης.

“Deja vou!” αποκρίθηκε χαμογελώντας και εκείνη, σκεπτόμενη την ειρωνία της σκηνής, καθώς την ίδια φράση είχε πει ο Στεφάν δύο χρόνια πριν, στο Κάιρο εκείνη τη φορά, όταν και πάλι και οι δυό τους εισέρχονταν σε ένα καφενείο (που άνηκε στον δολοφονημένο Αμάρων), ξεκινώντας την προσπάθεια να λύσουν το δαιδαλώδες μυστήριο του μπλε μενταγιόν της...