Let's party begin...

Η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα ήταν τόσο αποπνικτική όπως πολυ καλά ήξερε ο Μαρτίνος απο τους συνεχείς εφιάλτες του σ ολάκερη τη ζωή του. Ενιωθε αυτή την ατμόσφαιρα στο είναι του, σε κάθε κύτταρο του κορμιού του και δεν μπορούσε ν ανασάνει, δεν μπορούσε να εκτελέσει καμμιά διορισμένη εργασία όχι τουλάχιστον μετά απο αρκετό κόπο και πόνο. Γιατί όσο και να μην φαινόταν στους άλλους ο Μαρτίνος πονούσε και κόπιαζε προκειμένου να φέρει σε πέρας, προκειμένου να σώσει για να καταστραφεί έπειτα, το ίδιο εντυπωσιακά και φαντασμαγορικά με την πολυτάραχη ζωή του. Ομως δεν ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή για να αναλογισθεί ούτε και να κάνει γενική αποτίμηση της κατάστασης απολογούμενος σε κάτι που ούτε καν ο ίδιος ήξερε πραγματικά όσο κι αν πρεύσβευε την ύπαρξη του και την προαιώνια παρουσία του! Αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ήταν κάτι πολύ πιο απτό, πολύ πιο πραγματικό! Θεωρίες και φιλοσοφίες δεν εισχωρούσαν και ούτε θα δικαιολογούσαν καμμιά κατάσταση.
Το καινούριο αεροδρόμιο των Αθηνών όσο και να προσπαθούσε να συναγωνιστεί τα ευρωπαικά άλλα αεροδρόμια, απέπνεε τριτοκοσμική κατάντια και πανεθνικό ρεζίλεμα! Ηταν κάτι όμως που δεν τον αφορούσε και ούτε είχε σκοπό να δώσει περισσότερο προσοχή σε κάτι που a priori θεωρούσε χαμένο και ανύπαρκτο! Μακάρι να μην χρειαζόταν να γυρίσει ποτέ σε αυτή τη χώρα που ανέθρεψε θεριά και έθαψε τέρατα, αυτή τη χώρα που γαλούχισε ήρωες και έθαψε ανδριάντες, αυτή τη χώρα που που αφόριζε αγίους και εξύψωνε δαίμονες! Εις μάτην...
Μπήκε σε ένα απο αυτά τα άθλια ταξί που οι οδηγοί καπνίζουν ασύστολα και στο ράδιο ακούγονται καψουροτράγουδα του χειρίστου είδους με κάποιες παρεμβολές απο τραγούδια Γιουροβίζιον (ειδική κατηγορία όλων των ελληνοποπ ασμάτων), ενώ η ταρίφα έτρρεχε σαν τρελλή λες και γέμιζαν γαλόνια βενζίνης.
Ξάπλωσε πίσω και απολάμβανε την διαδρομή αυτής της νέας οδού που απο παλιά ακούγονταν σαν πολλά υποσχόμενο έργο, οδός Ελευσίνας-Σταυρού Αγ. Παρασκευής την είχε ονομάσει ο Καραμανλής, τώρα με τις τόσες επεκτάσεις ένα γενικό όνομα Αττικής οδού ήρθε να εξισορροπίσει τα ασυμμάζευτα! Δεν έδινε καμμιά σημασία στα τεκτενόμενα μέσα στο ταξί , ούτε σε αυτά που έλεγε ο λιγδιασμένος οδηγός με τα βρώμικα νύχια και τις τρίχες να βγαίνουν ακατάσταατες απο κάθε ρουθούνι του που έβγαζε έναν σιριστικό ήχο κάθε φορά που έπαιρνε μια βαθειά ανάσα δυσκολευόμενος απο το πάχος και μια κοιλιά σφηνομένη ανάμεσα στο κάθισμα και στο τιμόνι.
Καμμιά τιμωρία δεν είναι αρκετή για αυτόν! Αυτή που ήδη περνάει είναι και η πρέπουσα και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του στερήσει αυτήν την παναθλια ζωή του. Ουτε καν ο Μαρτίνος. Τον έβλεπε έτσι να αγκομαχά και να αγωνίζεται να επιβιώσει μια ακόμη μέρα μια ακόμη ώρα ένα ακόμη λεπτό και τον λυπήθηκε, ένα συναίσθημα που ο Μαρτίνος σπάνια ένιωθε όχι γιατί ήταν αναπηρος συναισθημάτων αλλά γιατί κανεις απο τους ανθρώπους τριγύρω δεν του έδινε ερέθισμα για να το νιώσει. Και τώρα? Αυτός ο τρισάλθιος τύπος! Η βρώμα απο το σώμα του και τα αχαμνά του έφτανε ως πίσω στο κάθισμα αναμεμειγμένη με τον καπνό απο το τσιγάρο κι ένα φτηνό άρωμα που του έφερνε αναγούλα. Εκλεισε τα μάτια. Η φωνή μέσα του σιωπούσε η την έκανε αυτός να σωπάσει. Οχι δεν θα αναζητούσε τη διακιοσύνη σε ποταπά και ανίερα ανθρωπάρια! Οχι!
Το ταξί έφτασε στου Φιλοπάππου. Ο Ταξιτζής έδειξε με το βρώμικο δάκτυλο την ταρίφα που έδειχνε ένα εξωφρενικό ποσό. Ο Μαρτίνος έβγαλε και πλήρωσε το διπλάσιο με ενα χαμόγελο συγκατάβασης και αποτροπιασμού , ενας συνδυασμός που μόνο ο Μαρτίνος ήξερε πολύ καλά να πετυχαίνει στην εύπλαστη μορφή του. Ο ταξιτζής χαμογέλασε ενώ συγχρόνως του έφυγε ένα δυνατό ρεψιμο και λίγα σάλια κύλησαν απο την άκρη των χειλιών του. Μια έντονη μυρωδιά σκόρδου απλώθηκε στο ταξί και ο Μαρτίνος την ανέπνευσε μέχρι το τέλος, με μια λαιμαργία ανείπωτη με μια βουλιμία απροσδόκητη!
Ανοιξε την πόρτα και κατέβηκε, έπιασε μια εικονίτσα μέσα στην τσέπη του αλλά την άφησε στη θέση της και έκλεισε με δύναμη την πόρτα μειδιάζοντας ελαφρά! Το ταξί σπίνιαρε γρήγορα και έφυγε θεωρώντας ο οδηγός του ότι κάποιο λάθος έγινε με τα χρήματα και ότι γρήγορα ο Μαρτίνος θα του τα ζητούσε πίσω. Ενας δυνατός άνεμος φύσηξε για λίγο παρασέρνοντας δεκάδες φύλλα και σκουπίδια και μια γάτα που ωιαούριζε σατανικά επιδεικνύοντας τα νύχια της στον μαινόμενο αιθέρα. Η ορδή αυτή του ανέμου ακολούθησε με φόρα το ταξί και παίρνοντας τη μορφή στροβίλου κύκλωσε το ταξί που έφερε μερικές σβούρες στο δρόμο, η γάτα μπήκε απο το ανοικτό παράθυρο και αφού κατάφερε μερικές γρατζουνιές στο πρόσωπο του ταξιτζή γραπώθηκε πάνω στα γεννητικά του όργανα μπήγοντας τα νύχια της στους ζαρωμένους όρχεις του ταξιτζή κάνοντάς τον να χάσει τον έλεγχο. Η σύγκρουση με την νταλίκα που ερχόταν απο το αντίθετο ρεύμα ήταν θέμα δευτερολέπτων, βασανιστικών δευτερολέπτων για τον ταξιτζή που παρακαλούσε θεούς και δαίμονες να τον σώσουν. Δεν ήξερε όμως ο αδαής ότι αυτό το τέλος ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας Θεών και Δαιμόνων!!! Ο ανόητος!!!
Ολα είχαν τελειώσει σε λίγα δευτερόλεπτα. Ενα χοντρό ματωμενο κορμί ξαπλωμένο τώρα έξω απο το ταξί του με μια γάτα πάνω στα αχαμνά του και μια κοιλιά χυμένη στην άσφαλτο! Το τσιγάρο ακόμα στο στόμα του τσαλακώμενο ενώ κόπρανα και ούρα φαίνονταν να έχουν λερώσει το ήδη πανβρώμικο παντελόνι του. Η γάτα ξαφνικά με ένα σάλτο ξεγραπώθηκε απο τη βρωμερή θέση όπου ήταν αναγκασμένη να μένει και στάθηκε για λίγο δίπλα στο άψυχο κορμί. Τον κοίταξε με ένα βλέμμα τοσο περιφρονητικό και τόσο αποτρόπαιο λες και έπαιρνε εκδίκηση για όλες τις γάτες που είχε σκοτώσει αυτός ο ταξιτζής στο προσωπο του οποίου αντιπροσωπεύονταν όλοι οι αδέξιοι οδηγοί!
"Οι γάτες ξέρουν" μονολόγησε ο Μαρτίνος και προχώρησε αποφασιστικά στο σπίτι οπου ο Χρις και ο Rock στέγαζαν τον ανίερο έρωτά τους...Οχι όμως για πολύ...
Το πάρτυ τώρα ξεκινούσε...