<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d17979439\x26blogName\x3dGothic+Monastery\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://gothicmonastery.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del_GR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://gothicmonastery.blogspot.com/\x26vt\x3d-326980426557987416', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

30 Νοεμβρίου 2005

George Greco and his first rendez-vous


Ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα που περίμενε ο Greco. Το πρώτο ραντεβού!

Μια πολύ όμορφη κοπέλα! Τον αναγνώρισε από το κόκκινο τριαντάφυλλο στο πέτο του…

‘Hello, I am Greco. George Greco’.
‘Hello’, I am Maria’.

Οου, όλα τέλεια σκεφτόταν ο Greco. Όμορφη κοπέλα, ωραίο όνομα και Ελληνίδα.

‘How old are you?’ τη ρώτησε. Εκείνη απάντησε ντροπαλά ‘19’.

Τέλεια!! Πολλά παιδιά, σκεφτόταν ο Greco

‘And are you working?’
‘No’, απάντησε εκείνη χαρούμενα. ‘Ι like το keep the house clean’.

‘Do you cook?’
‘Oh, Ι like cooking, I will cook anything you like’.

Ο Greco ενθουσιασμένος μέχρι τώρα, συνεχίζει να ρωτάει πιο προσωπικές ερωτήσεις… κάθε μια πιο προσωπική…

Όταν έφτασε στην ερώτηση νούμερο 13, η κοπέλα χλόμιασε, σηκώθηκε, έριξε την coca-cola της στο πρόσωπο του Greco και έφυγε.

‘What I asked the poor Greek? If she likes sex from behind. I didn’t mean, you know…from…you know…
That was my next question…’ σκεφτόταν ο Greco!

Αλλά ήταν ξελαφρωμένος, δεν ήθελε να πάρει αμέσως τη πρώτη που θα ερχόταν…Θέλει να αποκτήσει εμπειρίες πρώτα….

29 Νοεμβρίου 2005

Και κάπου να τελειώσεις...

Ησυχία. 03:16. Ο Τσάνγκ Λι έπρεπε να βιαστεί, αλλιώς...

... αλλιώς δεν θα προλάβαινε να ψάξει το σπίτι του Γκόρντον για να βρεί τα αποδεικτικά στοιχεία που ήθελε, και θα έμενε για μιά ακόμη φορά στο σκοτάδι σχετικά με την "Ιος-Αμστερνταμ-Νεα Υόρκη".
03:17 - Είναι έξω απο την πόρτα του Γκόρντον. ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΑΝΟΙΧΤΗ! Κάποιος είναι ήδη μέσα; Κοιτά γύρω του. Ηταν σίγουρος οτι στις σκιές του διαδρόμου και στη διαδρομή δεν τον ειδε κανένας. Μήπως όμως τελικά γερνά; Μπήκε μεσα στο δωμάτιο χρησιμοποιώντας τις γνωστές τεχνικές εισόδου που έμαθε από τον πατέρα του. Στο κυρίως δωμάτιο επικρατούσε σιγή. Ενα λιτό καθιστικό, μια τηλεόραση πλάσμα και ενα DVD player από το media-markt. Τσκ τσκ τσκ. Ο Τσάνγκ Λι σπάστηκε. Είχε πάρει το ίδιο από τον Κωτσόβολο, μόνο για να το πληρώσει 40% πιο ακριβά. ΓΑΜ**ΕΝΟ MEDIA MARKT! Σκέφτηκε.

Πίσω του ενιωσε μια ανάσα. Του φάνηκε περίεργο, γιατί συνήθως η φορά της ανάσας δείχνει άτομο γύρω στα 1.70 - 1.90, ενώ αυτή του φάνηκε απο χαμηλά. ΑΜΑΝ! Η σκέψη του κόπηκε βίαια όταν χρειάστηκε να κουλουριαστεί, για να γλυτώσει κάτι που σφύριζε με κατεύθυνση προς το λαιμό του. Ορμηξε μπροστά, σημαδεύοντας την τηλεόραση. Στο δρόμο αγνόησε το χαλάκι και το μικρό σκαμπώ (ο Γκόρντον το χρησιμοποιούσε για να ξεκουράζει τα πόδια του) που μπλέχτηκε και εκανε ενα σχεδον "θανατηφόρο" εμπόδιο. Ενιωσε ενα μικρό τσίμπημα στο αφτί, και τη ζεστασιά του αίματος του να κατρακυλά στο λαιμό του.

03:19 - πρόλαβε μόλις να γυρίσει - στην αναλαμπή πισω απο τον καναπέ που μόλις πήδηξε, είδε ενα θέαμα που τον άφησε άναυδο...

Ή "Ιος-Αμστερντάμ-Νέα Υόρκη" τον περίμενε; είχε στείλει προπομπούς...


Μα πώς;

28 Νοεμβρίου 2005

Martinos is back!!!

Καθόταν και έπινε αμέριμνος τον καφέ του έξω απο το σπίτι του Rock στου Φιλοπάππου. Παντα του άρεσε να βλέπει τις κινήσεις των υποψήφιων θυμάτων του. Του άρεσε αυτό το παιχνίδι γάτας-ποντικού! Ηξερε πολύ καλά ότι έτσι και μόνο έτσι τα θυματά του το φχαριστιόντουσταν... τους ανεβαινε η αδρεναλίνη (και η λίμπιντο!)... το ήξερε καλά! Αλλη μια γουλιά απο τον υπέροχο αυτόν καφέ του λαϊκού καφενείου... τώρα η Σίβα και η Εβελυν θα τρέχουν (ασκόπως) ο Rock θα αναλογίζεται και ο Χρις θα βαυκαλίζεται... αλλη μια γουλια καφέ... και... και... τι είναι αυτό? Πιάνει την εφημερίδα από το δίπλα τραπεζι. Μια γελοιογραφία του στο πρωτο φύλλο? Αααααα.... αυτό ήταν ήδη αρκετό... θα το πλήρωναν πολύ σκληρά... μα πότε πρόλαβαν? Λες και κάποιος τον σκίτσαρε εκείνη ακριβώς τη στιγμή... ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!
Δεν είναι να δώσεις θάρρος ουτε και ευκαιρία σε κανέναν πια! θα το πληρώσουν όλοι τους! Αρκει να μαθαινε ποιος το έκανε... για την ώρα θα την πλήρωνε αυτός ο άχρηστος ηθοποιοσεναριογραφομουσικοπαραγωγοcelebritοπαπαρας!
"Χρις... για να δουμε ποσο blogoθέαση θα κάνει ο αφανισμός σου απο την μάταιη τούτη ζωή!!!, φώναξε ο Μαρτίνος, μαζεύοντας τα ράσα του, φτιάχνοντας τις κοτσίδες του και παιρνοντας ανα χείρας το θαυματουργό βαλιτσάκι του κατευθύνθηκε στο σπίτι του Χρις!
Είχε ήδη βραδυάσει και ομίχλη είχε απλωθεί παντού καθώς άνοιγε την καγκελόπορτα του "ήσυχου" σπιτιού...

27 Νοεμβρίου 2005

Πίσω στο μέλλον...

«Καταλαβαίνεις τίποτα;» ρώτησε η Νιόβη τον Στέφαν ενώ προχωρούσαν στο άδειο διάδρομο του παλιού Αιγυπτιακού αρχοντικού.

«Όχι, αλλά κάτι μου λέει οτι ο Αμάρων θα μας δώσει κάποια στοιχεία που ίσως αλλάξουν τις ζωές μας για πάντα...» απάντησε ο Στεφάν παρατηρώντας τις κλειστές πόρτες που ορθώνονταν δεξιά και αριστερά κατά μήκος του διαδρόμου.

Ο Αμάρων προχωρούσε μερικά μέτρα μπροστά τους με αγέρωχο βήμα, ενώ συχνά γύριζε το κεφάλι του προς τα πίσω προκειμένου να ελέγξει ότι οι δύο επισκέπτες του τον ακολουθούσαν.

Ένας ξαφνικός κρότος ακούστηκε και ο πόνος που διαπέρασε το σώμα του καλοσυνάτου Αιγυπτίου ήταν τόσο απότομος που του έκοψε την ανάσα. Ενώ σωραζόταν ανήμπορος στο πλούσια διακοσμημένο μωσαϊκό, το μόνο που μπόρεσε να ψελίσσει πριν κλείσει μια για πάντα τα μάτια του, ήταν «Το 3ο κεφάλι έχει το κλειδί του μενταγιόν!!!»

~~~

«Στέφαν...» κατάφερε να πει η Νιόβη ενώ ανασηκωνόταν από το ξαφνικό πέσιμο στο βρεγμένο πλακόστρωτο δρομάκι της Βρετανικής πρωτεύουσας.

«Ναι καλή μου, επέστρεψα.» της αντιγύρισε ο νεαρός άνδρας, βοηθώντας την να σταθεί στα πόδια της μετά από την ξαφνική πτώση.

«Πρέπει να φύγουμε από εδώ» συνέχισε ο Στεφάν. «Έχεις μουσκέψει ως το κόκκαλο. Έλα, τώρα που σταματάτησε η βροχή μπορούμε να πάμε στο El Greco. Εκεί θα μιλήσουμε με ηρεμία.» της είπε ενώ κρατώντας το χέρι της ξεκίνησαν να προχωρούν με τελικό προορισμό την καφετέρεια στο Βόρειο Λονδίνο.

Η Νιόβη είχε μείνει άφωνη. Δύο χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει τον Στεφάν από κοντά και παρ’όλα αυτά δεν ένιωθε ότι εκείνος είχε αλλάξει στο ελάχιστο. Μόνο κάποιες γκρι τούφες μαλλιών κοντά στους κροτάφους μαρτυρούσαν την πραγματική ηλικία του αλλά και πάλι... Ήταν άραγε ο ίδιος άνθρωπος; Η περιπέτειά τους στο Κάιρο δύο καλοκαίρια πριν δεν μπορεί να είχε αφήσει τόσο μικρά υπολείμματα στην αγέρωχη μορφή του. Αποφάσισε ότι αυτή τη φορά δεν θα έμενε αμέτοχη. Είχε πλέον μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις ανάλογο εκείνου. Ίσως και μεγαλύτερο.

~~~

Το El Greco ήταν αρκετά φωτεινό σε σύγκριση με τα εστιατόρια του Leicester Square και καθώς ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα, αρκετός κόσμος συνέρρεε προκειμένου να δοκιμάσει τις ελληνικές λιχουδιές του George Greco, που είχε αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του Ηλία Γραικόπουλου, μετατρέποντάς το σε music bar restaurant πριν από κάποια χρόνια.

Η Νιόβη είχε επισκεφτεί το ελληνικό στέκι αρκετές φορές και είχε γνωρίζει τον αγαθό ιδιοκτήτη που το όνειρό του ήταν να γίνει μια μέρα διάσημος τραγουδιστής και να καθιερωθεί στην μουσική σκηνή του Λονδίνου κερδίζοντας στο μέλλον μια θέση στο διεθνές μουσικό στερέωμα. Προσπάθειες διασήμων, στην Ελλάδα, συναδέλφων του δεν είχαν στεφθεί με την ανάλογη επιτυχία (π.χ. Α. Βίσση) αλλά εκείνος έμοιαζε απτόητος στοχεύοντας πολύ ψηλά. Η Νιόβη διασκέδασε με την αισιοδοξία του Έλληνα τροβαδούρου αλλά δεν συμμεριζόταν τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες σε αντίστοιχο βαθμό.

Το συγκεκριμένο στέκι είχε στεγάσει τις αναζητήσεις της Νιόβης αρκετές φορές καθώς επισκεπτόταν μέσω του φορητού υπολογιστή της το διαδίκτυο αναζητώντας πολύτιμες πληροφορίες σχετικές με το ενδιαφέρον της στην αρχιτεκτονική και την τεχνολογική εξέλιξη του κλάδου διαμέσου των αιώνων. Το ασύρματο δωρεάν δίκτυο του καταστήματος, καθώς και η 24ωρη λειτουργία του, επέτρεπαν σε αρκετούς φοιτητές και επαγγελματίες της Βρετανικής πρωτεύουσας να απολαύσουν το γεύμα ή το ποτό τους εξοικονομώντας χρόνο από άλλες δραστηριότητες.


Ακολουθώντας το συγκεκριμένο μοτίβο ζωής, η Νιόβη είχε ανακαλύψει αρκετές πληροφορίες στον συγκεκριμένο χώρο που όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων της άλλαξαν τη ζωή ριζικά.

Σε μία από τις διαδυκτιακές της αναζητήσεις ανακάλυψε πολύτιμες πληροφορίες για το Θόλο της Επιδαύρου, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε το 360 π.Χ. και επερατώθη το 350 π.Χ. περίπου. Η ερευνήτρια και συγγραφέας Αλτάνη ανέφερε στο διαδυκτιακό της τόπο αρκετές πληροφορίες για την άρτια κατασκευή και πιθανή χρήση του συγκεκριμένου οικοδομήματος.


Στηριζόμενη στις απόψεις ειδικών, από εκείνη του Παυσανία που ήταν εξαιρετικά συνοπτική και δεν έδινε καμία πληροφορία σχετικά με την μορφή του οικοδομήματος καθώς και την χρήση του, μέχρι τις περιγραφές της Αρχαιολόγου, Αγλαϊα Αρχοντίδου Αργύρη, που αναφερόταν πιο αναλυτικά στο Θόλο, το κυκλικό οικοδόμημα του Θόλου της Επιδαύρου αποτελούσε ένα άρτιο αστρονομικό Μνημείο.

Το παράδοξο είναι ότι βρισκόταν στο κατ' εξοχήν θεραπευτικό κέντρο του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και αυτό σαν γεγονός πυροδότησε την επιστημονική περιέργεια της Νιόβης που αποφάσισε να μελετήσει τις πιθανές χρήσεις και λειτουργίες του Ναού. Ίσως το γεγονός αυτό από μόνο του, ήταν και ο λόγος που κανείς μέχρι πρόσφατα δεν σκέφθηκε να συνδυάσει αρχιτεκτονικά και γλυπτά στοιχεία, εσωτερικά και εξωτερικά, δαπέδου, οροφής και τοιχογραφίας, προκειμένου να συνθέσει την αστρονομική ταυτότητα του Μνημείου, συμφώνησε με την ερευνήτρια η Νιόβη και αποφάσισε να ασχοληθεί περαιτέρω με το θέμα εντάσσοντάς το στο πόνημα της διδακτορικής της μελέτης.

Όπως ανακάλυψε στη συνέχεια, η επιλογή του κυκλικού σχήματος του Μνημείου δεν ήταν τυχαία. Επέτρεπε την αναπαράσταση του ουρανίου στερεώματος και προσδιόριζε τις δύο αστρονομικές θεωρείες περί Ηλίου, την Γεωκεντρική άποψη της φαινομενικής πορείας του και την Ηλιοκεντρική. Η φαινομενική πορεία διεγράφετο στο εξωτερικό του Μνημείου και την έβλεπαν όλοι οι επισκέπτες. Η Ηλιοκεντρική είχε χαραχθεί μέσα στο Μνημείο προφυλαγμένη από τα μάτια των πολλών.












Μετά από επισκέψεις στο χώρο των ανασκαφών και αρκετές συνεντεύξεις με τους πιο σημαντικούς γνώστες της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, η Νιόβη κατέλειξε ότι η αρμονία που προέκυπτε από την επίγνωση της επιρροής των κύκλων της φύσης, που κατά κύριο λόγο εκπορεύονται από την κίνηση των ουρανίων σωμάτων (Γης - Σελήνης και όχι μόνο), πρέπει να ήταν και η αιτία που το αστρονομικό Μνημείο του Θόλου είχε την έδρα του σε θεραπευτικό χώρο και όχι σε αστεροσκοπείο.

Με αφορμή αυτήν την μελέτη, η Νιόβη αποφάσισε να ερευνήσει και άλλους αρχαιολογικούς χώρους, των οποίων η κατασκευή είχε διπλή εάν όχι και τριπλή σημασία.

Ο πιο ενδιαφέρον τόπος για τη συνέχιση της έρευνας της ήταν πλέον το Κάιρο και με αφορμή τις διαλέξεις του Δόκτωρ Ίαν Μακ Ντόουσσον, επισκέφθηκε για ένα εξάμηνο την πρωτεύουσα της Αιγύπτου δύο χρόνια πριν.

Τότε η γνωριμία της με το Στεφάν άλλαξε τη ζωή της, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της, πέρα από τις πρόταιρες αρχιτεκτονικές της ενασχολήσεις, στις παγκόσμιες εξελίξεις των οργανώσεων με απότερο σκοπό την απεγκατάσταση ενός διαφορετικού "λογισμικού". Αυτό της απάθειας και της ημιαμάθειας.

~~~

«Πού ταξιδεύεις; Φτάσαμε!» ανακοίνωσε ο Στεφάν χαμογ
ελώντας και η Νιόβη ένιωσε μια γλυκιά ανατριχίλα να διαπερνάει το κορμί της στο άκουσμα αυτής της φράσης.

“Deja vou!” αποκρίθηκε χαμογελώντας και εκείνη, σκεπτόμενη την ειρωνία της σκηνής, καθώς την ίδια φράση είχε πει ο Στεφάν δύο χρόνια πριν, στο Κάιρο εκείνη τη φορά, όταν και πάλι και οι δυό τους εισέρχονταν σε ένα καφενείο (που άνηκε στον δολοφονημένο Αμάρων), ξεκινώντας την προσπάθεια να λύσουν το δαιδαλώδες μυστήριο του μπλε μενταγιόν της...

25 Νοεμβρίου 2005

Γιατί τόση βία?

Ορμαει λυσασμενος. Σπαει τα παντα. Συντριμια πισω του. Φωτιες. Αισθανεται μια ζεστη αυρα στην πλατη του απο την φωτια που καει πισω του. Η ζεστη αυρα αγκαλιαζει τους ωμους του, γαργαλαει τα αυτια του, χαιδευει τα μαλλια του. Ενα δαγκωμα στο αυτι. Αουτς!!! Ο Χρις αφου φυσηξε ερωτικα τον Rock του δαγκωσε το αυτι. Ηταν ολα ενα ονειρο...

Μετα απο τα τελευταια γεγονοτα με την Εβελυν και την Σιβα, τον ξεκοιλιασμενο ταξιτζη, και αυτα που ακουει για Ξαβιερ και Μαρτινο, ο Rock αναρωτιεται γιατι υπαρχει τοση βια. Τον επηρεαζει μεχρι και στα ονειρα του. Ειναι ενας ηρεμος και φιλησυχος ανθρωπος που μισει την βια...

Στο σηριαλ του Χρις ολα πανε χαλια. Ο ηχοληπτης παθαινει ενα ατυχημα και ο μοντερ αρρωσταινει ξαφνικα. Ο Χρις αναγκαζεται να διακοψει τον πρωτο κυκλο εκτακτως. Απο την στεναχωρια του κλεινεται μεσα στην ντουλαπα αγκαλια με το αγαπημενο του αρκουδακι...

Ο Rock παιρνει ένα e-mail από το καλο του φιλο Greko, ότι προσπα8ει να βρει την τελεια γυναικα και θελει βοηθεια…

Στο μοτιβο του "7 τραγουδια θα σου πω..." ο Greko αποφασισε στο "20 ερωτησεις 8α σου κανω..." για να βρει την τελεια γυναικα...

Ο Rock αποφασιζει και παει να τον βρει στην καφετερια του ξαδερφου του στο Νορθ Λοντον…

Εκει τα λενε οι δυο τους για τις διαταραχες που εχει υποστει η κοινωνια...

ROCK:"Τι λες ρε φιλε.. τι τους επιασε ολους αυτους?"
GREΚO:"Πρεπει να εχουνε ψυχολογικα προβληματα..."
ROCK: "Αυτος με το μεγαλο σπαθι που εχει βγει και πετσοκοβει κοσμο?"
GREΚO: "Μεγαλι σπαθι - μικρος πεοπας..."
ROCK: "Ο αλλος που εχει βαλθει να μας καψει ολους?"
GREΚO: "Καθαρο Φροιντ: σεξομανης..."
ROCK: "Οι αλλες δυο που τυρανανε τον κοσμο?"
GREΚO: "Ανέραστες!"
ROCK: "Ο αλλος που αλλαζει απο εποχη σε εποχη μπεκροπινoντας?"
GREΚO: "Δεν τον είχε θηλασει αρκετα η μανα του..."
ROCK: "Τελος παντων, ελπιζω οι ερωτησεις σου να καταληξουν σε κανενα λογικο ατομο, γιατι κυκλοφορει πολυ τρελλα..."
GREΚO: "Εδώ θελω τη βοηθεια σου…εχω ετοιμες τις δυσκολες αλλα μου λειπουν οι ευκολες ερωτησεις, οι απλες…καταλαβαινεις?
ROCK: "Για να δουμε… "

Ο Greko και ο Rock τελειωνουν τις ερωτησεις και θα τις αποκαλυψουν συντομα...

23 Νοεμβρίου 2005

Απο κάπου πρέπει να αρχίσεις


Δύο μέρες τώρα. Ο Τσάνγκ Λί δεν ήταν καλός σ'αυτό το παιχνίδι. Ήξερε οτι έπρεπε να το παίξει όμως, άν ήθελε να φτάσει ώς το τέλος. Και ήθελε. Το χρωστούσε. Στην μητέρα του, που βρήκε στο πατρικό τους σπίτι με 2 σφαίρες στη καρδιά και μια στο κεφάλι, πνιγμένη μεσα σε μια λίμνη αίματος. Στην αδερφούλα του, που παρόλο μόλις 12 χρονών, στην προσπάθεια της να ξεφύγει, βρέθηκε με δύο "χειρουργικές" τομές στη πλάτη. Στον πατέρα του, που μπαίνοντας στο σπίτι και αντιμετωπος με την οικογενειακή τραγωδία, έκανε Seppuku, ανήμπορος να καταλάβει πως η μυστική επαγγελματική του ενασχόληση μπόρεσε τοσο ύπουλα να του καταστρέψει τη ζωή.

Τεντώθηκε. Παρακολουθεί με την άνεση μιας κεραμιδόγατας ένα σπίτι στα προάστια του Λονγκ Αιλάντ. Το σπίτι που διέμενε για τα τελευταία 2 χρόνια ο Γκόρντον. Πρέπει να περιμένει 1 μέρα ακόμα. Μήπως κάποιος φύλακας - της οργάνωσης - έρθει να τον ψάξει, μήπως υπάρχει καμμιά κυριούλα για να του καθαρίσει το σπίτι, που θα μπορούσε να ανακαλύψει οτι κάποιος μπήκε. Ο Τσάνγκ Λι ήξερε οτι θα πρεπει να μπεί και να βγεί χωρίς να γίνει αντιληπτός. 22:09 - το ρολόι του έδειξε την ώρα. Πρέπει να περιμένει κι άλλο. Η μαγική ώρα είναι 03:00 το πρωί. Τότε τα πάντα είναι ήσυχα και μπορείς να ελέχξεις όλους τους ενδογενείς παράγοντες ενός σπιτιού.
{ ..... }
03:04. Άργησε λιγο. Οι "απο πάνω" απο το σπίτι του Γκόρντον είχαν ολονύκτια "τελετουργία". Εβλεπε τις φιγούρες τους στις σκιές του δωματίου τους, ενώ κάνανε sex. Ο ανδρας ηταν "προβλημάτικος". Ο Τσάνγκ Λι δεν είχε γνώμη για τους ανώμαλους, ομοφυλόφυλους και σχετικούς, αλλά αυτό που δεν μπορούσε να ανεχθεί ούτε δευτερόλεπτο ήταν η δημόσια επιδειξη. Η γυναίκα "εσκουζε" σαν ξεκουρδισμένo accordeon. Αποφάσισε οτι πρίν επισκεφτεί το σπίτι του Γκόρντον, θα πέρναγε για μια καλησπέρα από "τα παιδιά" του 3ου.

03:13. Σημαδιακή ώρα. Η τρίτη και καλύτερη. Μπήκε μεσα στο σπίτι του 3ου (ο Γκόρντον έμενε στο 2ο) από την πίσω πόρτα της κουζίνας.
Στο υπνοδωμάτιο ακουγόταν το κρεββάτι να τρίζει και η γυναίκα να σκούζει. Του μύριζε κάτι σαν καμμένη μπανανόφλουδα. Κοίταξε από τη χαραμάδα. Η γυναίκα ήταν γυμνή - έχοντας καβαλήσει τον άνδρα με την πλάτη της προς εκείνον και κοιτώντας τα πόδια του, έβλεπε κατευθείαν προς την πόρτα. Τα μάτια της άνοιξαν με έκπληξη - μόνο για να δεχθούν μια μικρή μελισσούλα από την αυτόματη beretta 93R του Τσάνγκ Λι, με τον χειροποίητο σιγαστήρα (ναι παρακαλώ, είναι τεχνιτης ο ανθρωπος, δεν είναι τυχαίος). Η κοπέλα σταμάτησε να κινήται και αρχισε σιγά να πέφτει προς τα μπροστά, προκαλώντας πόνο στον άνδρα της, λυγίζοντας το "όργανό του", ο οποίος νόμιζε οτι απλά ήθελε να τον "βασανίσει". Στο κενό που δημιουργήθηκε, ο Τσάνγκ Λι χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να φυτέψει και μια σφαίρα ακόμα - αυτή τη φορά στον τύπο, που καθόταν ακίνητος - εύκολος στόχος.



Ησυχία. 03:16. Ο Τσάνγκ Λι έπρεπε να βιαστεί, αλλιώς...

22 Νοεμβρίου 2005

Let's party begin...


Η ατμόσφαιρα στην Ελλάδα ήταν τόσο αποπνικτική όπως πολυ καλά ήξερε ο Μαρτίνος απο τους συνεχείς εφιάλτες του σ ολάκερη τη ζωή του. Ενιωθε αυτή την ατμόσφαιρα στο είναι του, σε κάθε κύτταρο του κορμιού του και δεν μπορούσε ν ανασάνει, δεν μπορούσε να εκτελέσει καμμιά διορισμένη εργασία όχι τουλάχιστον μετά απο αρκετό κόπο και πόνο. Γιατί όσο και να μην φαινόταν στους άλλους ο Μαρτίνος πονούσε και κόπιαζε προκειμένου να φέρει σε πέρας, προκειμένου να σώσει για να καταστραφεί έπειτα, το ίδιο εντυπωσιακά και φαντασμαγορικά με την πολυτάραχη ζωή του. Ομως δεν ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή για να αναλογισθεί ούτε και να κάνει γενική αποτίμηση της κατάστασης απολογούμενος σε κάτι που ούτε καν ο ίδιος ήξερε πραγματικά όσο κι αν πρεύσβευε την ύπαρξη του και την προαιώνια παρουσία του! Αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ήταν κάτι πολύ πιο απτό, πολύ πιο πραγματικό! Θεωρίες και φιλοσοφίες δεν εισχωρούσαν και ούτε θα δικαιολογούσαν καμμιά κατάσταση.
Το καινούριο αεροδρόμιο των Αθηνών όσο και να προσπαθούσε να συναγωνιστεί τα ευρωπαικά άλλα αεροδρόμια, απέπνεε τριτοκοσμική κατάντια και πανεθνικό ρεζίλεμα! Ηταν κάτι όμως που δεν τον αφορούσε και ούτε είχε σκοπό να δώσει περισσότερο προσοχή σε κάτι που a priori θεωρούσε χαμένο και ανύπαρκτο! Μακάρι να μην χρειαζόταν να γυρίσει ποτέ σε αυτή τη χώρα που ανέθρεψε θεριά και έθαψε τέρατα, αυτή τη χώρα που γαλούχισε ήρωες και έθαψε ανδριάντες, αυτή τη χώρα που που αφόριζε αγίους και εξύψωνε δαίμονες! Εις μάτην...
Μπήκε σε ένα απο αυτά τα άθλια ταξί που οι οδηγοί καπνίζουν ασύστολα και στο ράδιο ακούγονται καψουροτράγουδα του χειρίστου είδους με κάποιες παρεμβολές απο τραγούδια Γιουροβίζιον (ειδική κατηγορία όλων των ελληνοποπ ασμάτων), ενώ η ταρίφα έτρρεχε σαν τρελλή λες και γέμιζαν γαλόνια βενζίνης.
Ξάπλωσε πίσω και απολάμβανε την διαδρομή αυτής της νέας οδού που απο παλιά ακούγονταν σαν πολλά υποσχόμενο έργο, οδός Ελευσίνας-Σταυρού Αγ. Παρασκευής την είχε ονομάσει ο Καραμανλής, τώρα με τις τόσες επεκτάσεις ένα γενικό όνομα Αττικής οδού ήρθε να εξισορροπίσει τα ασυμμάζευτα! Δεν έδινε καμμιά σημασία στα τεκτενόμενα μέσα στο ταξί , ούτε σε αυτά που έλεγε ο λιγδιασμένος οδηγός με τα βρώμικα νύχια και τις τρίχες να βγαίνουν ακατάσταατες απο κάθε ρουθούνι του που έβγαζε έναν σιριστικό ήχο κάθε φορά που έπαιρνε μια βαθειά ανάσα δυσκολευόμενος απο το πάχος και μια κοιλιά σφηνομένη ανάμεσα στο κάθισμα και στο τιμόνι.
Καμμιά τιμωρία δεν είναι αρκετή για αυτόν! Αυτή που ήδη περνάει είναι και η πρέπουσα και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να του στερήσει αυτήν την παναθλια ζωή του. Ουτε καν ο Μαρτίνος. Τον έβλεπε έτσι να αγκομαχά και να αγωνίζεται να επιβιώσει μια ακόμη μέρα μια ακόμη ώρα ένα ακόμη λεπτό και τον λυπήθηκε, ένα συναίσθημα που ο Μαρτίνος σπάνια ένιωθε όχι γιατί ήταν αναπηρος συναισθημάτων αλλά γιατί κανεις απο τους ανθρώπους τριγύρω δεν του έδινε ερέθισμα για να το νιώσει. Και τώρα? Αυτός ο τρισάλθιος τύπος! Η βρώμα απο το σώμα του και τα αχαμνά του έφτανε ως πίσω στο κάθισμα αναμεμειγμένη με τον καπνό απο το τσιγάρο κι ένα φτηνό άρωμα που του έφερνε αναγούλα. Εκλεισε τα μάτια. Η φωνή μέσα του σιωπούσε η την έκανε αυτός να σωπάσει. Οχι δεν θα αναζητούσε τη διακιοσύνη σε ποταπά και ανίερα ανθρωπάρια! Οχι!
Το ταξί έφτασε στου Φιλοπάππου. Ο Ταξιτζής έδειξε με το βρώμικο δάκτυλο την ταρίφα που έδειχνε ένα εξωφρενικό ποσό. Ο Μαρτίνος έβγαλε και πλήρωσε το διπλάσιο με ενα χαμόγελο συγκατάβασης και αποτροπιασμού , ενας συνδυασμός που μόνο ο Μαρτίνος ήξερε πολύ καλά να πετυχαίνει στην εύπλαστη μορφή του. Ο ταξιτζής χαμογέλασε ενώ συγχρόνως του έφυγε ένα δυνατό ρεψιμο και λίγα σάλια κύλησαν απο την άκρη των χειλιών του. Μια έντονη μυρωδιά σκόρδου απλώθηκε στο ταξί και ο Μαρτίνος την ανέπνευσε μέχρι το τέλος, με μια λαιμαργία ανείπωτη με μια βουλιμία απροσδόκητη!
Ανοιξε την πόρτα και κατέβηκε, έπιασε μια εικονίτσα μέσα στην τσέπη του αλλά την άφησε στη θέση της και έκλεισε με δύναμη την πόρτα μειδιάζοντας ελαφρά! Το ταξί σπίνιαρε γρήγορα και έφυγε θεωρώντας ο οδηγός του ότι κάποιο λάθος έγινε με τα χρήματα και ότι γρήγορα ο Μαρτίνος θα του τα ζητούσε πίσω. Ενας δυνατός άνεμος φύσηξε για λίγο παρασέρνοντας δεκάδες φύλλα και σκουπίδια και μια γάτα που ωιαούριζε σατανικά επιδεικνύοντας τα νύχια της στον μαινόμενο αιθέρα. Η ορδή αυτή του ανέμου ακολούθησε με φόρα το ταξί και παίρνοντας τη μορφή στροβίλου κύκλωσε το ταξί που έφερε μερικές σβούρες στο δρόμο, η γάτα μπήκε απο το ανοικτό παράθυρο και αφού κατάφερε μερικές γρατζουνιές στο πρόσωπο του ταξιτζή γραπώθηκε πάνω στα γεννητικά του όργανα μπήγοντας τα νύχια της στους ζαρωμένους όρχεις του ταξιτζή κάνοντάς τον να χάσει τον έλεγχο. Η σύγκρουση με την νταλίκα που ερχόταν απο το αντίθετο ρεύμα ήταν θέμα δευτερολέπτων, βασανιστικών δευτερολέπτων για τον ταξιτζή που παρακαλούσε θεούς και δαίμονες να τον σώσουν. Δεν ήξερε όμως ο αδαής ότι αυτό το τέλος ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας Θεών και Δαιμόνων!!! Ο ανόητος!!!
Ολα είχαν τελειώσει σε λίγα δευτερόλεπτα. Ενα χοντρό ματωμενο κορμί ξαπλωμένο τώρα έξω απο το ταξί του με μια γάτα πάνω στα αχαμνά του και μια κοιλιά χυμένη στην άσφαλτο! Το τσιγάρο ακόμα στο στόμα του τσαλακώμενο ενώ κόπρανα και ούρα φαίνονταν να έχουν λερώσει το ήδη πανβρώμικο παντελόνι του. Η γάτα ξαφνικά με ένα σάλτο ξεγραπώθηκε απο τη βρωμερή θέση όπου ήταν αναγκασμένη να μένει και στάθηκε για λίγο δίπλα στο άψυχο κορμί. Τον κοίταξε με ένα βλέμμα τοσο περιφρονητικό και τόσο αποτρόπαιο λες και έπαιρνε εκδίκηση για όλες τις γάτες που είχε σκοτώσει αυτός ο ταξιτζής στο προσωπο του οποίου αντιπροσωπεύονταν όλοι οι αδέξιοι οδηγοί!
"Οι γάτες ξέρουν" μονολόγησε ο Μαρτίνος και προχώρησε αποφασιστικά στο σπίτι οπου ο Χρις και ο Rock στέγαζαν τον ανίερο έρωτά τους...Οχι όμως για πολύ...
Το πάρτυ τώρα ξεκινούσε...

20 Νοεμβρίου 2005

Whip it – whip it gooood...

Ο Rock γυρναει στο σπιτι με την σαντιγυ ανά χείρας και ακουει κραυγες απο ανθρωπους, πιθηκους, χελωνες, την κυρια Μερωπη απο το γειτονικο σπιτι, φιδια, μια γνωριμη γυναικεια φωνη απο το παρελθον και την μουσικη του Herb Alpert & Τhe Tijuana Brass. Ανοιγωντας την πορτα βλεπει ολα τα κλουβια των αρρωστων ζωων ανοικτα. Ο Χρις και ο Rock, ως φιλοζωοι, βοηθουν το νοσοκομειο ζωων και κρατουν μερικες φορες αρρωστα ζωα στο σπιτι τους. “Μα πιο ασπλαχνο, ποταπο, μισοζωο πλασμα 8α εκανε κατι τετοιο” σκεφτηκε ο Rock. Η απαντηση ηταν προφανης...

“Η Σιβα! Ειναι εδω!” Ετρεξε στην κρεβατομαρα. Τα μεταξωτα μαξιλαρια ειχαν μεινει σκετα πουπουλα, τα πιθηκια σκαρφαλωναν στις καρυάτιδες, ο Χρις ελειπε απο το κρεβατι το οποιο ηταν γεματο απο μαρμελαδα και μπανανοφλουδες...

“Χρις! Χρις! Που εισαι?” ρωταει με αγωνια ο Rock. “Εδω ειμαι στην ντουλαπα!” απανταει ο Χρις. Ο Rock τρεχει προς την walk-in ντουλαπα και βλεπει το Χρις με την Εβελυν να προβαρουν τα μεταξωτα ανιμαλ εσωρουχα του Χρις. Διπλα πεταγμενα τα Dolce&Cabbana του Χρις μπερδεμενα με τα Gaultier και τα Paul Smith του...

Η γυναικια κραυγη συνεχιζεται. Ειναι η Σιβα. Την ειχε δαγκωσει ενα αρρωστο πιθηκι και ειχε αρχισει να μεταλασεται σε μια μιξη απο Barbie, το μικρο μου πονυ, κερμιτ και φυσικα πιθηκι. “Σκοτώστε με! Δεν αντεχω τον πονο! Δεν θελω να ειμαι ασχημη! Δεν 8α εχω τιποτα να φορεσω με τοση λεπτη μεση, τεραστιο κεφαλι, κατα-πρασινη μύτη και κοκκινο κωλο!” Ο Rock ετρεξε να την σωσει. “Πσσσπσπσπσπς” εκανε η σαντιγυ καθως απλωνοτανε πανω στο μεταλαγμενο κορμι της Σιβα. “Χελωνες! Γλυψτε την!” Ο συνδιασμος απο σαντιγυ και σαλιου απο τις χελωνες δουλεψε σαν αντιδοτο και η Σιβα απεκτησε παλι την κανονικη της μορφη...

Ο Rock σφυριξε με την υπερηχιτικη σφυριχτα και ολα τα ζωα γυρισαν στα κλουβια τους. Οι τεσσερις τους (Rock, Χρις, Σίβα, Έβελυν) κοιτακτηκαν μεταξυ τους. Το στερεο παιζει το Whipped Cream (Real Player clip). Χαμογελασαν. Μια παλια φιλια ξαναζωντανευει...

19 Νοεμβρίου 2005

Πιστεύω εις έναν Μαρτίνο...



Αυτό που σιχαινόταν πιο πολύ στα αεροπλάνα ο Μαρτίνος ήταν τα ίδια τα αεροπλάνα, οπως σιχαινόταν τα ελικόπτερα, τα αερόστατα, τους χαρταετούς, τους πυραύλους, το λαχανόρυζο (και όλα τα φαγητά σε ...όρυζο), όπως σιχαινόταν τη Σίβα και την Εβελυν, τα αναθεματισμένα e-mails που του έστελναν και τις στυλιστικές τους επιλογές στο ντύσιμο! Οπως σιχαινόταν τον Rock και τον γκόμενό του Χρις (και το σπίτι τους στου Φιλοπάππου) όπως σιχαινόταν τον Ξαβιέρ (που τη γλίτωσε απο τη βόμβα που του έστειλε, αλλά ξαπόστειλε τη Τζένιφερ...κάτι ήταν κι αυτό αν και πάντα άχρηστη αυτή η γυναίκα) όπως σιχαινόταν τον Στέφαν και τη Νιόβη που τους άφησε στο Λονδίνο αλλά σίγουρα θα τους έβλεπε στην Αθήνα, όπως σιχαινόταν τον Γκόρτον και τα ανόητα εφφετζίδικα κόλπα του για να κινεί το ενδιαφέρον των άλλων.
Ηταν τόσο το μίσος για όλους αυτούς που ένιωσε το πρόσωπό του να φλέγεται και οι κοτσίδες του να παίρνουν φωτιά. Κάπως έπρεπε να μετριάσει αυτό το θυμό του. Κοίταξε λίγο έξω απο το παράθυρο του αεροπλάνου αλλά του ήρθε ίλιγγος και έκλεισε τα μάτια του μήπως μπορέσει και ησυχάσει. Και ενώ έπαιρνε βαθιές ανάσες σκεπτόμενος χαρούμενες στιγμές (όταν ξεπάστρευε όλους στο χωριό του), ξαφνικά η φωνή της αεροσυνοδού ήρθε να του χαλάσει τη διάθεση.
"Αυτός ο φάκελος είναι για εσάς πάτερ" του είπε η όμορφη και καλλίγραπη αεροσυνοδός της Easyjet και απομακρύνθηκε. Ο Μαρτίνος έμενε να κοιτάει τα οπίσθια της αεροσυνοδού που λικνίζονταν πέρα δώθε εξάπτοντας τη φαντασία του. Σκεφτόταν πόσο ωραία θα ανατινάζονταν αν κόλλαγε στο καθένα απο τα δύο κωλομέρια μια μικρή εικονίτσα της Μαρίας Μαγδαληνής (μια άλλη υπόθεση που δεν ήθελε να θυμάται). Ελεγχόμενη έκρηξη αλλά εντυπωσιακή! Χαμογέλασε λίγο και άνοιξε τον φάκελο. Ηταν ένας λογαριασμός κάρτας visa. Η καταλαραμένη Σίβα πάλι τον είχε χρεώσει με υπέρογκα ποσά για να αγοράσει τα αμφιβόλου ποιότητας και αυθεντικότητας ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ.
"Καταραμένη να είσαι Σίβα!! Οι φωτιές της κολάσεως είναι πολύ μικρό μαρτύριο για σένα και την Εβελυν" ψυθίρησε μέσα απο τα δόντια του.
Εσκισε αμέσως το λογαριασμό, άνοιξε το παράθυρο και τον πέταξε έξω(ναι το παράθυρο και μην ακούσω ανόητα σχόλια)
Ο Μαρτίνος ήταν σίγουρος πως δεν θα τον άφηναν να περάσει ελεύθερα στο αεροδρόμιο. Εβγαλε το i-book και συνδέθηκε στο internet. Οι γνώσεις του πάτερ Βικέντιου στα διαδικτυακά και ό, τι έμαθε κοντά σε αυτόν τον σατανικό καλόγερο του χρησίμευαν τόσο πολύ αυτή τη στιγμή. Ο πάτερ Βικέντιος (αξεπέραστος χάκερ) ήταν υπεύθυνος για παρα πολλά αδικήματα στο internet , αδικήματα που ποτέ όμως δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν (παιδεραστία, αποκλοπή μυστικών απο πρεσβείες και υπουργεία, μεταφορά χρημάτων απο μεγάλες τράπεζες κλπ). Με αυτές τις γνώσεις ο Μαρτίνος μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μπόρεσε να σβήσει για μια ακόμα φορά αυτό το ποσό που χρεωνόταν στο όνομά του.
Δεν έσβησε όμως απο το μυαλό του τη Σίβα και τις πράξεις της που τον εξόργιζαν όσο τίποτε άλλο! Και τώρα ήταν η σειρά του. Θα έκανε αυτές τις τσουλίτσες να σέρνονται στα πόδια του εκλιπαρώντας να της λυτρώσει χαρίζοντάς τους τον πιο αποτρόπαιο θάνατο. Ξέροντας ότι δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν σε προσκλήσεις επιδείξεων μόδας τους έστειλε ένα μήνυμα για επίδειξη μόδας Donna Karan . Εκεί θα τις περίμενε μια μεγάλη εκπληξη! Ηλπιζε μόνο το σοκ να είναι τόσο μεγάλο που να έμεναν πάνω τους σημάδια μόνιμου εγκεφαλικού!
Βλέποντας στο laptop τις κινήσεις των άλλων "αγγέλων" δεν κατάλαβε και πολλά πραγματα...ποιος ήταν δεμένος σε αυτό το κρεββάτι και τί περίμενε? Ηταν αναπηρος ή τυφλός? Και γιατί φόραγε αυτό το αισχρό και βρώμικο στριγκακι? και όλες αυτές οι μαμιμούδες γύρω του ....ω! μα τι του κάνουν; μμμμ σχεδόν τον ζήλευε αυτόν τον μικρό που τόσο ξεδιάντροπα απολάμβανε τις περιποιήσεις των ευγενικών αυτών ζώων. Δεν του άξιζε!! Ισως θα έπρεπε να επέμβει και να του στείλει τη Γωγω Μπρέμου ή την Ιωάννα Παπά...αυτές σίγουρα θα τον έκαναν εξω φρενών! Θα μπορούσε βέβαια να δράσει λίγο πιο έξυπνα και να του στείλει τον Νίκο Κουρή και τον Χρήστο Λούλη και να κάνει έξω φρενών τον Rock, αφού αυτό είναι που θα ήθελε να καταφέρει...του ξέφυγε ένα δυνατό γέλιο και μόνο στη σκηνή που o Rock αντικρίζει την αποτρόπαια σκηνή!!! Τι ικανοποίηση που θα ένιωθε ο Μαρτίνος. Αλλά δεν του έφταιγαν τίποτα τα άλλα παιδιά να υποστούν το μαρτύριο της συνεύρεσης με τον Χρις! Οποτε και απέδιωξε αυτήξ τη σκέψη! Σίγουρα κάτι άλλο θα σκεφτόταν πιο αποτελεσματικό!














Χωρίς να το πολυσκεφτεί παρακολουθώντας τον Ξαβιέρ να προσπαθεί να ξεφύγει απο το κακό που τον κηνυγούσε και που δεν ήξερε τι ήταν..του έστειλε τρεις ρωσίδες γκόμενες που σίγουρα θα τον ενθουσίαζαν χωρίς να ξέρει ότι ο σκοπός τους ήταν να τον ρίξουν στο κρεββάτι και να τον ευνουχίσουν...τη Ολια, την Ιρίνα και τη Μάσα..ήξεραν πολύ καλά αυτές να τον αποπλανήσουν. Στον Γκόρντον δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι ήδη είχε κινητοποιηθεί μια ομάδα Νίτζα για να του επιτεθεί έτσι θα τον καθυστερούσαν για λίγο ακόμα!αν ο Τσαγκ λι δεν του είχε φερθεί κατάλληλα! Αλλά και πάλι είχε βαρεθεί αυτή την εναλλαγή προσώπων (που ουσιαστικά ήταν ένα και μοναδικό) πρώτα Γκόρντον μετά Τσαγκ Λι, και ποιός ξέρει τι άλλο προσωπο επιφύλασσε η συνέχεια! Οπως και να έχει η ομάδα Νιτζα θα κινούνταν ενάντια σε αυτό το πολυπροσωπο τέρας που νόμιζε οτι θα ξεγελάσει το ΜΑρτίνο με το να πεθαίνει και να ανασταίνεται όλη την ώρα!
Στο Στέφαν και στη Νιόβη, άπασχολούμενοι με τη δημοσιοποίηση των αναμφιβόλα πολλών γνώσεων τους με έναν κομπασμό που έφτανε την παιδική αθωωότητα, τους είχε ήδη αποσταλεί μια προσκληση απο το Πανεπιτήμιο Αθηνών προκειμένου να "διαφωτίσουν" τους Ελληνες επιστήμονες για τη χρησιμότητα και την αναγακιότητα του αρχαιολογικού managment δηλαδή τη διαχείρηση των αρχαιολογικών έργων! Αυτό ήταν αρκετά δύσκολο και θα απαιτούσε πολύ χρόνο και θα τους αποσπούσε για λίγο απο τις αναζητήσεις τους. Αν και ο Μαρτίνος ήταν σίγουρος πως σε αυτό τον τομέα θα αποκαλυπτόταν η δοκησοφία τους και η ημιμάθειά τους.
Χμμ... ο Rock! Ενα e-mail απο τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη θα έβαζε βόμβα στα θεμέλια της σχέσης του με τον Χρις. Ναι αυτό ήταν. Ο Μαρτίνος άρχισε να γράφει το μήνυμα: "Rock, δεν μπορώ άλλο να αντισταθώ στον πόθο που νιώθω για σένα..."
Το αεροπλάνο έφτανε στην Αθήνα. Το μίσος του Μαρτίνου όμως δεν είχε καταλαγιάσει. Κοιτώντας έναν νεαρό να περνάει απο δίπλα του κατάλαβε πως τώρα θα μπορούσε να εκτονώσει λίγο το θυμό του. Ο νεαρός τον κοίταξε και του χαμογέλασε ευγενικα. Ο Μαρτίνος τον σταμάτησε.
"Απο την Ελλάδα είσαι;"
"Μάλιστα" απάντησε ο νεαρός
"Σπουδάζεις φαντάζομαι στην Αγγλία, έτσι παιδί μου;"
"Ναι, σπουδάζω ναυτιλιακά" αποκρίθηκε πάλι ευγενικά το παιδι.
"Παρε μια εικονίτσα του Αγιου Φανουρίου να σε προσέχει" είπε ο Μαρτίνος και έβγαλε μια μικρή εικονίτσα απο την τσέπη του.
"Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά είμαι μουσουλμάνος" απάντησε χαμογελαστός ο νεαρός και προχώρησε προς την τουαλέτα.
Τώρα το μισος του Μαρτίνου ηταν ακόμα μεγαλύτερο! Επρεπε να εκτονωθεί πάση θυσία... και όχι ο αυνανισμός δεν ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη στιγμή...εξ αλλου σε λίγο θα προσγειώνονταν.
Οταν προσγειώθηκαν, ο Μαρτίνος άφησε όλους τους επιβάτες να κατέβουν. Αυτός παρέμεινε στη θέση του. Οι δύο εικόνες της Μαρίας Μαγδαληνής ήταν στα χέρια του. Βλέπει την αεροσυνοδό να τον κοιτά και να του κανει νόημα. Ο Μαρτίνος σηκώθηκε και την ακολούθησε. Ξαφνικά προσποιούμενος ότι πέφτει καταφέρνει και τις κολλά τις δύο εικονίτσες στα δύο κωλομέρια. Η αεροσυνοδός γυρισε πίσω και βοήθησε τον Μαρτίνο να σηκωθεί. Την ευχαρίστησε και κατέβηκε απο το αεροπλάνο. Καθώς προχωρούσε προς τον κυλιόμενο διάδρομο ακούστηκε η εκκωφαντική φωνή της αεροσυνοδού...



"Μερικές γυναίκες θα έπερεπε να είναι λιγοτερο προκλητικές με το σώμα τους" σκεφτηκε ο Μαρτίνος, " και περισσότερο διακριτικές με την απώλειά του"




Το αγέρωχο ύφος του επισκίαζε καθε ανθρωπινη άλλη ύπαρξη στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος γιατι είχε αυτή την ακλώνητη πίστη στον εαυτό του!

18 Νοεμβρίου 2005

Τελος...

... και στο μισο δευτερόλεπτο που έκανε το σπαθί να χτυπήσει τον ανήμπορο Γκόρντον, ο Τσάνγκ Λι μπόρεσε να διακρίνει δύο πράγματα: Τη φοβισμένη ματιά του Γκόρντον - ο Γκόρντον γνώριζε οτι πλησίαζε το τέλος του... και κατι μικρό, ανεπαίσθητο να λαμπυρίζει στο λαιμό του.
Η σπάθα χτύπησε. Το darn-dao του Γκόρντον σχίστηκε στα δύο, όπως περνά μέσα από το βούτυρο ενα μαχαίρι της κουζίνας. Η σπάθα του Τσάνγκ Λι συνέχισε, και σταμάτησε μολις διαπέρασε και το πουκάμισο του Γκόρντον, δινοντας του ένα βαθύ κόψιμο στο μερος της καρδιάς. Τα μάτια του Γκόρντον ανοιξαν διάπλατα: Δεν μπορούσε να φανταστεί οτι το πολύτιμο σπαθί του, που το φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού και το ακόνιζε κάθε μέρα, θα τον πρόδιδε τοσο φτηνά.

Ισως γιατί ποτέ δεν ρώτησε το γέρο κινέζο από πού το είχε βρεί, ή πόσο παλιό ήταν. Φεύγοντας από τον Κινέζο, συνάντησε τους τύπους που επρεπε να βρεί - και αυτοί το σχολίασαν: αλλά στα κινέζικα.
Οταν τους ρώτησε, του είπαν οτι και τα σπαθιά έχουν ψυχή. Οι Ιάπωνες είναι ακόμα χειρότεροι (σκέφτηκε τότε), λένε οτι "αν βγάλεις το σπαθί απο τη θήκη, πρέπει να το ταίσεις με αίμα, αλλιώς θα σου πεθάνει". Ετσι και το σπαθί του τώρα, πέθανε μαζί του.


Ο Τσάνγκ Λι κοίταξε γύρω του. Το ζευγάρι, σε απόσταση ασφαλείας είχε σταματήσει και κοίταζε. "Γαμώτο!" αναφώνησε. "Πρέπει να τους σκοτώσω!". Βγάζοντας το περίστροφο με σιγαστήρα, δεν δυσκολευτηκε να στείλει δυο σφαίρες, που βουήζοντας σαν θυμωμένες μέλισσες, κάνανε μόνο 2 δευτερόλεπτα να βρούν το στόχο τους. Headshots: Bang - Bang. Το ζευγάρι σωριάστηκε. "Καλύτερα τώρα." Κοίταξε γύρω του, ήταν μόνος. Επρεπε να φύγει τώρα, αλλιώς θα την πάταγε όπως ο τύπος στη ταινία που είδε χτές: Στο Λας Βέγκας, οταν σκοτώνεις κάποιον, τον θάβεις στην έρημο. Αλλά πρέπει να σκάψεις τον τάφο απο πρίν - γιατί αν τον σκοτώσεις, και αρχίσεις να σκάβεις, κινδυνεύεις να σε δεί καποιος - και πρέπει να τον σκοτώσεις και αυτόν. Και μπορεί να συνεχίσεις να σκοτώνεις και να σκάβεις... για πάντα!.

Ο Τσάνγκ Λι απομακρύνθηκε τρέχοντας. Το μενταγιόν που βρήκε στο λαιμό του Γκόρντον το κράταγε σφιχτά στο χέρι. Τόσο σφιχτά, που η παλάμη του άρχισε να γεμίζει αίμα. Ήταν της μητέρας του, απόδειξη οτι ο Γκόρντον - πράκτορας της "Ιος-Αμστερνταμ-Νεα Υορκη" - ήταν ο τελευταίος που την είδε. Και τη σκότωσε... Ο πόλεμος έχει αρχίσει. Οι άλλοι θα το μάθουν σύντομα. Θα ξέρουν οτι έρχεται. Να τους βρεί, και να τους δώσει αυτό που τους αξίζει.

17 Νοεμβρίου 2005

спасибa baby...

Παλι πισω στην Αθηνα και τρεχαλα στο Λιμεναρχειο. Ο μπουφος ο Χρις ειχε παει βολτα με ενα ιστιοπλοϊκό και επεσε στην θαλασσα. Ευτυχως τον βρηκανε και τον μαζεψανε. Ο λιμεναρχης ειπε στον Rock οτι ο Χρις τους επρηξε λιγο, γιατι την μια δεν εβγαινε απο το νερο επειδη μετα απο τις πολλες ωρες στην θαλασσα νομιζε οτι εβλεπε εναν γοργονο και μετα δεν εβγαινε απο το λιμενικο γιατι ηθελε να “ευχαριστήσει” τους ναυτες που τον μαζεψανε...

Το βραδυ η Benzi ειναι guest dj στο Ballux. Γινεται κολαση. Ολοι όρθιοι χτυπιουνται πανω στα τραπεζια. Ο Rock ειχε φωτογραφισει την Benzi για το Maxim και απο τοτε εμειναν φιλοι...

Στο βαθος της πιστας δυο κοπελες διακρινονται γιατι χορευουν με την χαρη ενος εγκυου ελεφαντα. Η μια φοραει μποτες Wermacht – η αλλη 9-ποντα Salvatore Feragamo στιλετα. Η αρμονια σε ολο το μεγαλειο της. Καλα ο πορτιερης τι σκεφτοταν?!? Α να'τος – ο πορτιερης και οι φιλοι του κοιτανε απο μακρια τις κοπελες και χτυπιουνται στα γελια. “Τωρα 8α πεσει – τωρα θα πεσει...” λενε για την καμηλοπαρδαλη με τα 9-ποντα στιλετα...

Η Benzi κανει νοημα στον Rock και του λεει στο αυτι “Вы мой любовник. Вы мой номер одно.” (Για οσους δεν ομιλουν ρωσικα υπαρχει το βαβελοψαρο). Ο ηλιος ανατελει και βρισκει τον Χρις, την Benzi και τον Rock πασαλειμμένους σε ενα μιγμα απο μαρμελαδα και μελι στο σπιτι στου Φιλοπαππου...

15 Νοεμβρίου 2005

Τα 3 Κεφάλια

Καθώς η τεράστια βαριά πίσω πόρτα του καφενείου άνοιξε, με την ελάχιστη ώθηση που της άσκησε το θεόρατο χέρι του Αιγύπτιου Σαμάρ, η Νιόβη και ο Στεφάν βρέθηκαν μπροστά σε μια εσωτερική αυλή.

Ο ήλιος τους τύφλωσε με αποτέλεσμα να κοντοσταθούν για ένα λεπτό προκειμένου να συνέλθουν από την απότομη αλλαγή φωτός, καθώς το σκοτεινό καφενείο έμοιαζε πλέον με προθάλαμο ενός τεράστιου Αιγυπτιακού σπιτιού.

Δείχνοντάς τους το πετρόχτιστο δρομάκι που διέσχιζε τον εσωτερικό κήπο αυτού του αρχοντικού, οι δύο γιγάντιοι Αιγύπτιοι στάθηκαν δεξιά και αριστερά από την πόρτα του καφενείου που έκλεισε ορμητικά πίσω τους. Ο Στεφάν δεν μπόρεσε παρά να σκεφτεί τον φύλακα του κάτω κόσμου Κέρβερο, καθώς οι δύο άνδρες στάθηκαν με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος κοιτώντας τους με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη.

«Κέρβεροι...» μονολόγησε ο Στεφάν και ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά σαν ηλεκρτικό ρεύμα το κορμί του καθώς επανέφερε στη μνήμη του την Ελληνική μυθολογία.

Κατά τους Αρχαίους Έλληνες, ο Κέρβερος αντιπροσώπευε τον φύλακα του Άδη και είχε γεννηθεί από την ένωση δύο τεράτων, του Γίγαντα Τυφώνα και της Έχιδνας. Η παρουσία του τρικέφαλου τεράτου εξασφάλιζε την παραμονή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο αλλά και την αδυναμία των ζωντανών να εισέλθουν σε αυτόν. Η σημειολογία της παρούσας κατάστασης έκανε τον Στεφάν να αναζητήσει το 3ο κεφάλι του τερατόμορφου σκύλου. Μήπως ήταν ο σερβιτόρος; Όμως αυτός ήταν εδώ και ώρα άφαντος. Μόνο η Νιόβη στεκόταν δίπλα του κοιτάζοντας την αυλή ψάχνοντας διέξοδο. Αλλά μόνο μια πόρτα, που έμοιαζε έστω και από μακριά θεόρατη, υπήρχε στο κτίριο που κύκλωνε την αυλή που βρισκόντουσαν.

«Έλα, πρέπει να προχωρήσουμε προς την είσοδο απέναντι...» είπε η Νιόβη σχεδόν διαβάζοντας τις σκέψεις του Στεφάν.

«Ναι, έχεις δίκιο. Πρέπει να μάθουμε τι σημαίνουν όλα αυτά. Ποιο είναι το τρίτο κεφάλι...» απάντησε ο Στεφάν ξεκινώντας να περπατά ενώ η Νιόβη είχε ήδη αρχίσει να διασχίζει τον ήρεμο κήπο με κατεύθυνση την είσοδο που φαινόταν στο βάθος της αυλής.

«Το 3ο κεφάλι; Τι θέλεις να πεις;» τον ρώτησε χαμηλόφωνα εκείνη.

«Πρέπει μάλλον να θυμάσαι τις δώδεκα εντολές του Ηρακλή» της αντιγύρισε.

«Ναι... νομίζω... Πού ταιριάζουν οι δώδεκα άθλοι με την παρούσα κατάσταση;» τον ρώτησε μπερδεμένη η Νιόβη.

«Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η δωδέκατη εντολή του Ηρακλή και η πιο δύσκολη, ήταν να φέρει τον Κέρβερο, ένα σκυλί με τρία κεφάλια, με ουρά ερπετού και φίδια σε όλο του το σώμα, το οποίο ήταν τοποθετημένο στον Άδη και φύλαγε την είσοδο του Κάτω Κόσμου.

Ο Ηρακλής πριν εκτελέσει την αποστολή του επισκέφθηκε την Ελευσίνα, όπου και συνάντησε τον ιερέα Εύμολπο, ο οποίος τον μύησε στα Ελευσίνια Μυστήρια, τους θρησκευτικούς εορτασμούς προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της κόρης της Περσεφόνης.

Κατόπιν, με τη βοήθεια της Αθηνάς και του Ερμή κατέβηκε στον Άδη από το ακρωτήριο Ταίναρο, στη Λακωνία. Εκεί ελευθέρωσε τον Θησέα και τον Ασκάλαφο από τις αμαρτίες τους και πήρε άδεια από τον θεό του κάτω κόσμου, Πλούτο, να πάρει τον Κέρβερο στον επάνω κόσμο με την προϋπόθεση να χρησιμοποιήσει μόνο τα χέρια του.

Ο Ηρακλής συνάντησε τον Κέρβερο κοντά στην πύλη του ποταμού Αχέρωνα, έναν από τους πέντε ποταμούς που βρίσκονταν στον Άδη και χρησιμοποιώντας την υπερφυσική δύναμη των χεριών του, τον αιχμαλώτισε και τον μετέφερε στο βασιλιά Ευρυσθέα, ο οποίος από τον φόβο του τον έστειλε αμέσως πίσω στον Άδη.» εξιστόρισε ο Στεφάν ενώ προχωρούσαν.

Ο Ηρακλής φέρνει τον Κέρβερο στον βασιλιά Ευρυσθέα,

ο οποίος απότον φόβο του κρύφτηκε μέσα στο πιθάρι, υδρία 520 π.Χ.


«...και η σύνδεση; Ποια είναι η σύνδεση με αυτό που ζούμε εμείς αυτή τη στιγμή;» επανέλαβε η Νιόβη το ερώτημα ακόμα πιο μπερδεμένη.

«Εάν οι δύο Αιγύπτιοι έμοιαζαν με τα δύο από τα τρία κεφάλια του Κέρβερου, λείπει το τρίτο και ίσως ο βασικότερος φύλακας. Ο φύλακας του μυστικού που κρύβει το μενταγιόν στο λαιμό σου και τον οποίο καλούμαστε να ανακαλύψουμε και να αιχμαλωτίσουμε. Το γιατί και το πώς δεν τα γνωρίζω, αλλά κάτι μου λέει ότι θα έχουμε βοήθεια από «θεούς» αρσενικούς και θυληκούς, ενώ στην πορεία θα προσπαθήσουν διάφοροι «ιερείς» να μας μυήσουν σε οργανώσεις και μυστήρια για να «ελευθερώσουμε» ανθρώπους από δεσμά που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Μέσα από όλα αυτά, θα ανακαλύψουμε το "Θεριό" και ελπίζω να το αιχμαλωτίσουμε. Αλλά όλα αυτά για πιο λόγο πρέπει να τα φέρουμε εις πέρας εμείς οι δύο, δεν γνωρίζω ακόμα....» κατέληξε ο Στεφάν ενώ έφταναν στα σκαλιά μπροστά από την καινούργια είσοδο.

«Παραληρείς...» μονολόγησε η Νιόβη και μετά έμεινε εμβρόντητη διαβάζοντας δυνατά την επιγραφή πάνω από το μάνταλο της τεράστιας σιδερένιας πόρτας.

«16:9 – 8:2»

«Τι σημαίνει αυτό;» αναρωτήθηκε με τη σειρά του ο Στεφάν βλέποντας την επιγραφή.

«Έχεις διαβάσει Καινή Διαθήκη;» τον ρώτησε αγχωμένη η Νιόβη κάνοντας την σύνδεση.

«....Ναι....» αποκρίθηκε εκείνος.

«Ο Ιησούς απελευθέρωσε τη Μαρία Μαγδαληνή από επτά δαιμόνια. Η πράξη του περιγράφεται στα Ευαγγέλια...Μάρκος 16:9 και Λουκάς 8:2 αντίστοιχα!» ψέλλισε η Νιόβη.

«Ενδιαφέρουσα ερμηνεία...» αποκρίθηκε ο Στεφάν και γύρισε προς την επιγραφή προσπαθώντας να θυμηθεί τα συγκεκριμένα εδάφια. «Πώς όμως το σκέφτηκες αυτό τόσο γρήγορα;» τη ρώτησε. «Λες το νόημα που ψάχνουμε να συνδέεται με όλες τις θρησκείες;»

Πριν προλάβει η Νιόβη να απαντήσει, η θεόρατη πόρτα άνοιξε και στην είσοδό της εμφανίστηκε ένας γνωστός και στους δύο Αιγύπτιος, φωνάζοντας «Επιτέλους!»


«Αμάρων!!!» ξεστόμισαν συγχρόνως ο Στεφάν και η Νιόβη.

«Περάστε μέσα. Έχουμε πολλά να πούμε...... Ελάτε, μην φοβάστε. Εδώ δεν κινδυνεύετε!» συνέχισε χαμογελώντας ο Αμάρων, κοιτάζοντας με ηρεμία τα σαστισμένα τους πρόσωπα και υποχώρησε προς το εσωτερικό του σπιτιού, καθώς οι «καλεσμένοι» του ανέβηκαν τα λιγοστά σκαλοπάτια που τους χώριζαν από την «αλήθεια».

14 Νοεμβρίου 2005

Η τιμωρία μερικών ενοχλητικών

Η Northern line ήταν η πιο βαρετή γραμμή στο Λονδρέζικο μετρό αλλά ο Μαρτίνος είχε αντέξει και χειρότερα. Το να βρει τον George Greco ήταν απόλυτη προτεραιότητα αφού πολύ λίγες ώρες του έμεναν ακόμα μέχρι να πετάξει για Ελλάδα (κάτι που δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει γιατι θα το μετάνιωνε την ίδια στιγμή) Ομως ο George ακόμα να δώσει σημάδια ζωής και αυτό τον έβαζε σε προβληματισμό! Μήπως αέχανε το χρόνο του με αυτόν τον ακίνδυνο προς στιγμής τύπο?
"Ψηλά τα χέρια" ακούστηκε πίσω του ξαφνικά μια αλλόκοτη φωνή και μάλιστα στα Ελληνικά, κάνοντας τον Μαρτίνο να βγεί απο τις σκέψεις του και να αδράξει ασυναίσθητα το μικρό βαλιτσάκι του. Το τρένο είχε φτάσει στο Camden Town και κατευθυνόταν προς Edware. To Hampstead, η στάση που κανονικά έπρεπε να κατέβει ο Μαρτίνος ήταν ακόμη μακρυά.
"Είπα ψηλά τα χέρια" συνέχισε η φωνή με ένα πνιχτό δαιμονικό γέλιο.
Ο Μαρτίνος σήκωσε τα χέρια ψηλά και καταριόταν την ώρα που εμφανίστηκε στην Εβελυν σαν όραμα. Αυτή ηταν τόσο χαζή που θα ενεργοποίησε την ομάδα GMF (Gotcha Mother Fucker) για να με εντοπίσει και να με συλλάβει. Δεν ήξερε όμως η πάνχαζη ότι μαζί με τον Μαρτίνο ο επόμενος στόχος θα ήταν αυτή η ίδια. Η οργάνωση αυτή ναι μεν κυνηγά αυτόν που καταγγέλει κάποιος αλλά αμέσως μετά κυνηγά να συλλάβει αυτόν που έκανε την καταγελία προκειμένου να τους φέρει σε αντιπαράθεση να γίνει μια νόμιμη ακρόαση και δίκη αν χρειαστεί και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ομως ο Μαρτίνος κάτι τέτοιο δεν τον είχε ανάγκη τώρα, όχι αυτή τη στιγμή που έπρεπε να ξεκαθαρίσει τα πραγματα πριν είναι πολύ αργά. Γύρισε πίσω αργά για να δει ποιον είχε στείλει η οργάνωση για να τον συλλάβει. Γύρισε αργά και είδε ένα μικρό παιδί να τον απειλεί με ένα νεροπίστολο και μια γυναίκα δίπλα του να συγκρατείται πνίγοντας το γέλιο της.
"I m sorry father...kids" ξεστόμισε η γυναίκα χαϊδεύοντας το κεφάλι του παιδιού της που εκείνει την ώρα σκότωνε εικονικά τον Μαρτίνο
"Μπαμ...Μπαμ..."
"Κάτσε ήσυχα παιδί μου. Ο άνθρωπος είναι παπάς δεν τον βλέπεις; τους παπάδες δεν τους σκοτώνουμε, είναι καλοί άνθρωποι που τους έχει στείλει ο θεούλης" είπε η μητέρα σε άπταιστα ελληνικά κάτι που έφερε εμετό στον Μαρτίνο.
Η γυναίκα χαμογέλασε στον Μαρτίνο
"We are from Greece...first time in London" συνέχισε η γυναίκα με τα φτωχά αγγλικά της.
Ο Μαρτίνος δεν είπε κουβέντα. Απλά άνοιξε το βαλιτσάκι του και έβγαλε μια εικονίτσα με τον Αγιο Σεβαστιανό. Την έδωσε στο μικρό παιδάκι και σηκώθηκε από τη θέση του. Ο συρμός είχε φτάσει στο Chalk Farm. Ο Μαρτίνος κατέβηκε και κατευθυνθηκε γρήγορα προς στην έξοδο.
"First time in London...and the last one" σκέφτηκε χαιρέκακα.
Με το που βγήκε απο το μετρό μια μεγάλη έκρηξη ακούστηκε απο τον συρμό που είχε φτάσει στη μέση της διαδρομής προς το Belsize Park.
Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να εξαφανιστούν απο προσώπου γης! Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν και να τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν και να ενοχλούν φιλήσυχους πολίτες. Αναγκάζουν τον κόσμο να παιρνει δραστικά μέτρα εναντίον αυτής της μάστιγας!
Αυτά σκεφτόταν ο Μαρτίνος, ξελαφρωμένος που για μια ακόμα φορά επιτέλεσε θεάρεστο έργο. Προχωρούσε ανάμεσα στον κόσμο που έτρεχε προς το μετρό για να δει τι συμβαίνει, ανάμεσα σε σειρήνες αστυνομίας και πυροσβεστικής. Ηταν όμως κάτι που πλέον δεν τον αφορούσε καθόλου. Στάθηκε για λίγο και εκείνη τη στιγμή ένα τράνταγμα ένιωσε σε όλο του κορμί. Το βαλιτσάκι του έπεσε απο το χέρι και ζαλίστηκε. Στηρίχτηκε σε ένα κάγκελο στο δρόμο και έπιασε για λίγο το κεφάλι του
"Καταραμένε Ραούλ" ξεστόμισε απο το σφιγμένο απο το θυμό στόμα του!
Στηρίχτηκε στα πόδια του και σταμάτησε ένα ταξί. Μπήκε αμέσως μέσα και του έδωσε εντολή να κατευθυνθεί προς το Gatwick. Θα έπαιρνε την Easyjet για Ελλάδα για να μην κινήσει υποψίες.
Ανοιξε το βαλιτσάκι του και εβγαλε το μικρό i-book, το συνέδεσε με το κινητό του και μπήκε στο ιντερνετ. Ειχε 1 ηλεκτρονικό μήνυμα απο την Εβελυν.
"Ωστε ξέφυγαν...και τώρα θέλουν να με ταπεινώσουν στέλνοντάς μου αυτό το μήνυμα πανηγυρίζοντας για τη νίκη τους" σκέφτηκε αμέσως.
Το άνοιξε. Ηταν από αυτά τα ανόητα μηνύματα που πρέπει να τα στείλεις σε αλλους 10 αλλιώς θα σε βρει μεγάλο κακό!
"Τις τσούλες...τολμούν να με απειλούν με αυτό τον τρόπο? Νομίζουν ότι μπορούν να γελούν έτσι μαζί μου;"
Αφρός έβγαινε απο το στόμα του Μαρτίνου. Αμέσως πληκτρολογεί μια νέα διεύθυνση. Το μάτι του είχε θολώσει, η κοτσίδες του είχαν λυθεί και αργά κατεβαιναν προς τους μικρούς ώμους του. Ιδρώτας κυλούσε απο το λιγδωμένο μέτωπό του και έφτανε στα χείλη του. Το έγλειψε με την γλοιώδη γλώσσα του και ένιωσε την αρμύρα των υγρών του σε συνδυασμό με το καυσαέριο του Λονδίνου. Ενιωσε μια ανείπωτη ευχαρίστηση. Κοίταξε την οθόνη του i-book. Στη Σκάλα, το λιμάνι της Πάτμου βρισκόταν ακόμη ο Ραούλ μαζί με μερικούς μοναχούς. Ειχαν καθήσει κάτω και έτρωγαν κάτι προφιτερόλ. Ο Μαρτίνος έκανε zoom να δει απο που τα είχαν φέρει!
"Α..μάλιστα...πάλι απο τη Χαρά έφεραν προφιτερόλ ...οι άπιστοι!!!" φώναξε οργισμένος ο Μαρτίνος Τα μάτια του μισόκλεισαν.
"Δεν έπρεπε να βιαστείς Ραούλ...δεν έπρεπε. Και κυρίως δεν επρεπε να τρως κρυφά προφιτερόλ της Χαράς"
Ξαφνικά Ραούλ στην οθόνη απέκτησε ένα τρομακτικό βλέμμα, για να ακολουθήσουν τα τρομακτικά βλέμματα και όλων των άλλων μοναχών. Ο Μαρτίνος πάτησε το delete και αμέσως ένα κύμα άσπρης φωτιάς προερχόμενη απο "άγνωστη" πηγή απλώθηκε στα κορμιά των μοναχών που στροβιλίζονταν καιόμενοι για να πέσουν ασπρο κάρβουνο πια στα νερά του Ιερού νησιού. Ο Ραούλ ως πιο ανθεκτικός, έτσι λευκός καιόμενος ανέβαινε τα σκαλιά (ενώ σνέχιζε να τρώεει το προφιτερολ που πια ήταν φλαμπέ) προς το μοναστήρι φωνάζοντας το όνομα του Μαρτίνου και εκλιπαρώντας για συγχώρεση. Ο Μαρτίνος αφησε ένα εκκωφντικό γέλιο και με το enter που πάτησε...τόνοι πίσσας και χαλικιών έπεσαν πάνω στον Ραούλ και τον έκαναν καιόμενη άσπρη άσφαλτο! Αυτό το νησί είχε χτίσει μέσα του δεκάδες ανόητους μοναχούς που είχαν παραβλέψει τις εντολές του...Κυρίου!
Η φασαρία που ακουγόταν απο το πίσω κάθισμα έκανε τον ταξιτζή να γυρίσει πίσω αν και ήθελε να φανεί διακριτικός. Ειχαν ήδη φτάσει στο αεροδρόμιο. Ανοιξε το μικρό τζαμακι και ύρισε το κεφάλι του πίσω. Ειδε τον Μαρτίνο να τον κοιτά με λάγνο ύφος.
"What are you looking at? eh?"
"Nothing sir...I thought..."
Δεν προλαβε να τελειώσει την κουβέντα του και ο Μαρτίνος έβγαλε μια διχαλωτή φουρκέτα που στερέωνε τις κοτσίδες στο κεφάλι του και του την έμπηξε στο λαιμό με δύναμη. Ο ταξιτζής δεν προλαβε να αντιδράσει το αίμα ανάβλυζε απο το λαιμό του.
Ο Μαρτίνος ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία...χωρίς να το σκεφτεί έσκυψε και ρούφηξε λίγο απο το αίμα που πεταγόταν με ορμή. Μετά απο μερικά δευτερόλεπτα σκουπιζόταν με το άσπρο μαντήλι του με τα αρχικά του κεντημένα σε οργάντζα, έκλεισε το βαλιτσάκι του και κατευθύνθηκε γρήγορα στο τερματικό του αεροδρομίου, ανανεωμένος όσο ποτε, αφήνοντας την πόρτα του ταξί ανοικτή (για να το δει κάποιος και να μαζέψει τον νεκρό ταξιτζή)
Οχι μονο η Εβελυν, η Σίβα, Ο Ξαβιέρ, Η Νιόβη και ο Στεφαν θα εβλεπαν το πραγματικό του προσωπο αλλά και ο Γκόρντον που βοηθούσε την ανιερη συμμαχία εφοδιάζοντας τους με όπλα και με απιστευτης τεχνολογίας συστήματα! Κι αυτός θα είχε σωθεί απο τον Τσανκ Λι αν και ακόμα δεν είχε νέα απο τον Ιαπωνέζο φίλο του!
Οσο για τον George Greco...τι κακό θα μπορούσε να κάνει απο το Λονδίνο? Μπορούσε ενα περιμένει!!!

11 Νοεμβρίου 2005

Γιατί οι άνδρες ...

... όταν βρίσκονται στα δημόσια ουρητήρια τα χρησιμοποιούν από αριστερά προς τα δεξιά;

Ενα ερώτημα που προβλημάτιζε τον Γκόρντον όταν, ταλαιπωρημένος από τις σκέψεις του, κατέφυγε σε ένα από τα βδελυρά, σιχαμερά, γεμάτα ζητιάνους και αδερφές δημόσια ουρητήρια στο Σεντραλ Πάρκ δίπλα στο ποτάμι που είχε περάσει τις τελευταίες έξι ώρες. Στη προσπάθεια του να ανακουφισθεί, είχε βρεθεί αντιμέτωπος με δυο ζητιάνους που επαιτούσαν, τρείς που προσπάθησαν να του δώσουν κράκ και εναν που προσποιούταν οτι ήταν ο Νέος Μεσσίας. Ουυυφφφ. Η γλυκιά, ζεστή ανακούφιση ξεκίνησε από βαθιά μέσα του και σαν ορμήτικός χείμαρρος καθάρισε το μυαλό του απο τις σκέψεις του. Στο βάθος ακουγόταν το, τρίτο κατα σειρά, κύριγμα του νέου Μεσσία. Ο Γκόρντον αποφάσισε οτι αν στην έξοδο κάποιος βρεθεί μπροστά του, σίγουρα θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει βία.

Πίσω στο ερώτημα λοιπον. Μα είναι προφανές, σκέφτηκε. Ο πρώτος φταίει (εμμέσως) γιατι επειδή είναι δεξιόχειρας, προτιμά να εχει φυλαγμένα τα αριστερά του. Με το δεξί χέρι μπορεί να χτυπήσει κάποιον, αν πάει να του τη πέσει. Αν όμως είναι στο δεξί ουρητήριο, θα πρέπει να κάνει ολόκληρη στροφή...

Άκουσε καποιον θόρυβο πίσω του, και γύρισε το κεφάλι ανέμελα και φευγαλέα να δεί, ενώ ταυτόχρονα συμμαζευόταν. Ετοιμος. Ο νέος άνδρας ηταν γύρω στα 30, μελαχροινός και με μακριά πλούσια κόμη. Ντυμένος με μια μακρυά καμπαρτίνα δεν άφηνε περιθώρια στο μάτι για αναζητήσεις. Ο Γκόρντον σκέφτηκε οτι θα μπορούσε από κάτω να έχει ακόμα και κυνηγετική καραμπίνα, και κανείς δεν θα τον καταλάβαινε. Οπως και αυτός. Αν και της παλαιάς σχολής, ποτέ δεν εφευγε απο το σπίτι του δίχως τη σπάθα του. Την είχε πάρει (παράνομα) σε μια αποστολή του στην νότια Κίνα, από ενα γέρο κατασκευαστή που την πουλούσε στην ακρη του δρόμου για ενα πίατο ρύζι. Αν και τη σήμερον ημέρα δεν χρησιμοποιούταν στις αποστολές του (το αγαπημένο του οπλο ήταν το παλιό γνωστό Walter PPK), ποτέ δεν του φάνηκε περιττή ή βαριά - πάντα εκεί, να του προφυλάσσει τα νώτα απο τυχόν επιθεση στα μπάρ που σύχναζε...

... όταν ήταν νέος. Οι αισθήσεις του, στο δρόμο προς την πόρτα, τον έκαναν να ανησυχήσει. Ο μελαχροινός πλέον ήταν μπροστά στο ουρητήριο, αλλά φαινόταν να έχει πρόβλημα να "ενεργήσει". Και αυτό κινησε τις υποψίες του Γκόρντον. Ο μεταλλικός συριγμός που ακολούθησε του φάνηκε απίστευτα γνωστός και οικείος: ο ήχος που ακούγεται όταν ενα φονικό εργαλείο βγαίνει απο την θήκη του - ο ξένος τράβαγε ένα σπαθί!

Ο χρόνος έμοιασε να κυλά με την ταχύτητα χελώνας: ο ήχος της σπάθας που σχίζει τον αέρα τον έκανε να ανατριχίασει, όταν ολοι οι μύες του συσπειρώθηκαν σε μια συντονισμένη κίνηση αποφυγής του χτυπήματος. Με μια περιστροφή, (η καμπαρτίνα ανέμισε, πετώντας στον αέρα, μόνο για να σχιστεί στα δύο από τον μελαχροινό άνδρα και να σωριαστεί στη γη) τράβηξε και ύψωσε το δικό του σπαθί. Το "κλάνγκ" που ακούστηκε μεταδώθηκε στο δημόσιο ουρητήριο σαν τυμπανοκρουσία: οι καλυμμένοι με πλακάκια τοιχοι το μόνο που έκαναν ήταν να μεγενθύνουν το θόρυβο. Εκείνη τη στιγμή μπόρεσε και είδε τον αντίπαλο στα μάτια: "Τσάνγκ Λι!" άναφώνησε με τρόμο.

"Το τέλος σου έρχεται" - ή συριχτή απάντηση που ήρθε απο τον Τσάνγκ Λι ήταν η επιβεβαίωση.

Ο Γκόρντον εκανε μεταβολή και τρέχοντας πλέον βγήκε από τα ουρητήρια, πηδώντας πάνω από τον Μεσσία που συνέχιζε να κυρρήτει για το τέλος του κόσμου. Μέσα στη βιασύνη του ο Γκόρντον τον είδε, του φάνηκε να χαμογελά. "Προδότη" σκέφτηκε.

Ο Τσάνγκ Λί ακολούθησε, ενώ η μόνη του σκέψη ήταν πώς θα βρεί πεδίο βολής για "ξαποστείλει" τους αγγελιοφόρους του, τα θανατηφόρα αστέρια των Ιαπώνων αδερφών του, γνωστά και ως "σουρίκεν". Αλλά δεν είχε τύχη. Το πρώτο έφυγε και πέρασε ξυστά από τον ζητίανο "Μεσσία" - τη στιγμή που ξεκίναγε ενα "Δι ευχών". Το δευτερο απλά καρφώθηκε στο τοίχο.

Βρέθηκε έξω. Κοίταξε για ίχνη του Γκόρντον. Άρχισε να ρίχνει μικρό χιονάκι. "Σκάτα" σκέφτηκε. Δεν τον ενοχλούσε τίποτα περισσότερο απο κηλίδες αίματος πάνω στο χιόνι. Ηταν DNA που περίμενε να συλλεχθεί και να σε αναγνωρίσει. "Δεν πρέπει να τον αφήσω να με ακουμπήσει." σκέφτηκε, ενώ τον είδε να τρέχει ανάμεσα στα δεντρα, με το σπαθί ανα χείρας.

Τον πρόφτασε σε μια απλωσιά, δίπλα απο κάτι λεύκες στο μικρό ποταμακι που εφτανε σε μια λιμνούλα. Ενα ζευγαράκι έφυγε πανικόβλητο βλέποντας τους δύο άνδρες με τα σπαθια στα χέρια να τρέχουν λές και τους κυνηγά αγριεμένη μάνα λεαίνα που της σκοτώσαν τα παιδιά της.

Ο Γκόρντον παραπάτησε. Ο Τσάνγκ Λί έβγαλε όλο το του το μένος, ύψωσε το σπαθί...

Μα τι είπε η τρελή?

Ο Rock ακούει με μεγάλη έκπληξη τον Χρις (ετσι λεει χαιδευτικα ο Rock τον Χριστοφορο – απο το “χρυσό μου”) να λέει τα πάντα στην Ελενα. Η σχέση τους βγαίνει στον αέρα. Ο Rock είναι “out-of-the-closet” που λένε και στο Αμερικα...

Δεν είχε πρόβλημα με αυτά που έλεγε ο Χρις αλλα θα προτιμούσε να το είχαν συζητήσει πρώτα. Του φευγει ενα βαρος κατα κάποιο τρόπο. Ειχε βαρεθεί να πηγαινει σε καλλιτεχνικά events και να το παιζει αδιάφορος. Λατρεύει τις τέχνες, το καλό ντύσιμο, την καθαριότητα, τους καλούς τρόπους – γενικά ότι απεχθανονται οι άντρες. Η αληθινή αιτία όμως που εσπρωξε τον Rock στην “άλλη ομάδα” ήταν δυο γυναίκες...

Η πρώτη ήταν η Αντζελινα. Ήταν μαζί για τρία χρόνια και συνέχεια τσακωνόντουσαν. Μια μουρμουρο-γκρινιαρα γυναικα, εγωιστρια και αχαριστη. Ήταν η εποχη που ο Rock είχε ανακαλυψει το Doom, και επαιζε ατελειωτες ωρες στο PC χωρις να δινει πολυ σημασια στην Αντζελινα. Μπα... εφταιγε που η Αντζελινα είναι Σκορπιος – γνωστο ότι οι γυναίκες σκορπινες είναι λιγο κουκου...

Η δευτερη ηταν η Σιβα. Ενα κυκλοθυμικο πλασμα που σπερνει την καταστροφη παντου. Επειδη ειναι δυστυχισμενη απο την ζωη της, επρεπε να ειναι και οι αλλοι. Κατω απο το καλυμα των ιδανικων ξεσπαει την κακια της πανω στον υπολοιπο κοσμο. Την λυπαται ομως γιατι λογω ενος ανατομικου ελλατωματος, η Σιβα δεν μπορει να εχει κολπικο οργασμο – ισως αυτο να εξηγει το βρασμο που εχει μεσα της...

Ο Χρις τα ειχε ολα. Το σεξ ειναι τελειο, ειναι εξυπνος, ενδιαφερων και κανει τα ωραιοτερα κεφταδακια. Δεν βλεπει την ωρα να γυρισει στην Αθηνα και να δοκιμασουν τις καινουργιες χειροπεδες που αγορασε για τον Χρις...

10 Νοεμβρίου 2005

King's Cross station

Το τρένο έφτασε στο King's Cross και στην πλατφόρμα 8 νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας. Ο Μαρτίνος με το βαλιτσάκι του στο χέρι κατευθύνθηκε προς την αποβάθρα του μετρό για να πάρει τη γραμμη Victoria.
Καθώς περνούσε από τη πλατφόρμα 9 και 3/4 είδε το Harry Potter και την παρέα του να τρέχουν προς το Hogwarts Express. Προσπάθησε να καταλάβει πότε αυτή η (...τσούλα, σκέφτηκε αλλά το απέδιωξε) τόσο πετυχημένη συγγραφέας με το (..μισητο και τρισκατάρατο, σκέφτηκε αλλά πάλι το απέδιωξε) όνομα J.K. Rowlings, κατάφερε να τον βάλει σε κάποιο από τα βιβλία της.
"Τιποτα δεν της ξεφεύγει της...(καριόλας , ήθελε να πει αλλά και πάλι το απέδιωξε)δαιμονίας αυτής γυναίκας" είπε μέσα από τα σφιγμένα , ανύπαρακτα χείλη του," Ελπίζω τουλάχιστον να με έβαλε σε κανένα καλό και όχι στο έκτο γιατί ήταν εξαιρετικά βαρετό", συνέχισε λίγο αργότερα. Προχώρησε αφήνοντας τον Harry Potter και την ανόητη παρέα του και επικεντρώθηκε στη δική του αποστολή που σαφώς ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
Καθώς προχωρούσε κοίταξε ψηλά σε μια έντυπη διαφήμιση ένα ταχύπλοο να σκίζει τα νερά μιας καταγάλανης θάλασσας, και πάνω σε αυτό δύο γυναίκες πολύ γνωστές φυσιογνωμικά.
"Live your myth in Greece", έγραφε η διαφήμηση και από κάτω ένας άνδρας με ένα πλατύ χαμόγελο, κι αυτός πολύ γνωστός. Εστρεψε το κεφάλι του και σε άλλες διαφημίσεις. Παντού η ίδια διαφήμιση σαν εφιάλτης...Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα...οι δυό γυναίκες...ο άντρας με το πλατύ χαμόγελο...όπου και να κοίταζε έβλεπε τα ίδια πρόσωπα ...την ίδια διαφήμιση...Σαν γρήγορο μοντάζ στο μυαλό του εναλλάσσονταν οι εικόνες με γρήγορο ρυθμό...και όλο και πιο γρήγορο και όλο και πιο γρήγορο...οι άνθρωποι περνούσαν μπορστά του μα αυτός δεν έδινε σημασία...τα τρένα του μετρό περνούσαν και έφευγαν και είχαν κι αυθτά πάνω τους την ίδια διαφήμιση...Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα...Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα...και τα πρόσωπα...οι γυναίκες...
ο άνδρας... οι γυναίκες...ο άνδρας...το χαμόγελο...το ταχύπλοο...η Σίβα...η Εβελυν...το ταχύπλοο...ο άνδρας...το χαμόγελο...ο Ξαβιέρ....
"Stoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooppppppppppppppppp iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitttttttttttt damne it!!!!!!"
Η φωνή του ήταν τόσο δυνατή και εκκωφαντική που όλα σταμάτησαν να κινούνται γύρω του. Μια απόλυτη ηρεμία επικρατούσε. Οι άνθρωποι δεν κινιούνταν και είχαν μείνει στη θέση τους και στην έκφραση που ο καθένας είχε ένα δευτερόλεπτο πριν. Το τρένο μόλις ξεκινούσε από την αποβάθρα και αυτό σταματημένο.
Ο Μαρτίνος ήξερε πως μπορούσε να σταματήσει το χρόνο αλλά το έκανε πολύ σπάνια και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, γιατι κάθε φορά που έκανε χρήση αυτού του ...δώρου... (ένα από τα πολλά που είχε) ένας μαύρος όγκος δημιουργούνταν στα ταλαιπωρημένα εδώ και χρόνια πνευμόνια του απο την εποχή που η φυματίωση θέριζε κόσμο και που τόσο ανόητα είχε πιστέψει ότι ήταν απλά μια ιάσιμη αρρώστεια αλλά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια κατάρα για τους επίλεκτους!
Δεν μπορούσε όμως να μην σταματήσει το χρόνο τώρα! Αυτός ο εφιάλτης μπορούσε να τον σκοτώσει. Ηξερε πολύ καλά ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις είχε πέσει κατω σεληνιασμένος βγάζοντας αφρούς από το στόμα του και λύνοντας τα μαλλιά του και τραβόντας τα έβγαζε ακατανόητους ήχους και φράσεις στην αρχέτυπη γλώσσα Ονέιντα, προκαλώντας την προσοχή όχι μόνο των απλών ανθρώπων αλλά και αυτών που δεν έπρεπε και που με τόσο κόπο προσπαθούσε να περνάει απαρατήρητος...όσο και να μην το πετύχαινε τελικά (πως μπορούσε άλλωστε μια τέτοια προσωπικότητα να φυλακισθεί?)
Καθισε λίγο να πάρει μια ανάσα ενώ ο χρόνος ήταν ακόμα σταματημένος...ο πόνος στα πνευμόνια του έγινε λίγο πιο δυνατός και άρχισε να βήχει. Μια σταγόνα αίμα κύλισε απο το στόμα του και με το άσπρο μαντήλι του σκούπισε επισταμένως τα χείλη του.
"Καταραμένη μοίρα..." είπε με θυμό.
Τότε ήταν που σκέφτηκε ότι πρεπει να κατευθύνει τη Σίβα και την Εβελυν , να τις αποτρέψει από αυτό που ήταν έτοιμες να διαπράξουν, και που δεν γνώριζε ακριβώς, αλλά έπρεπε να τις αποτρέψει. Αν για παραδειγμα πήγαιναν στην Ιο , για να ενεργοποιήσουν το Ιο-Αμστερνταμ-Νέα Υόρκη (κάτι που ούτε ν αστο σκεφτεί δεν ήθελε) τότε καλό θα ήταν να τις παραπλανήσει για λίγο και να τις στείλει κάπου αλλού. Η Πάτμος ήταν μια καλή ιδέα και με αρκετό σασπενς για να τις ιντριγκάρει (ιδίως την Εβελυν που ήταν και πιο επιρρεπής στα μεταφυσικά) και να τις παρεκλίνει απο την πορεία τους.
Εκλεισε τα μάτια και σήκωσε ψηλά τα χέρια, εκεί στη μέση της αποβάθρας ανάμεσα στα ακίνητα κορμιά και τον άχρονο χρόνο. Στάθηκε για λίγο έτσι και μετά επανήλθε με ενα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη του (ανύπαρκτα...ΟΚ, δεν θα το λέμε και συνέχεια...ώχου)
Η Εβελυν είχε πειστεί και είχε αλλάξει πορεία προς την Πάτμο! Ηταν πολύ πιο έυκολο απο ότι πίστευε! το όλογραμμά του στην πλώρη του ταχύπλοου θα ήταν ότι καλύτερο είχε δει η Εβελυν τον τελευτάιο καιρό!!!
Επρεπε όμως να κανονίσει και τον Ξαβιέρ και να τον καθοδηγήσει κατάλληλα. Ανοιξε το βαλιτσάκι του και έβγαλε απο μέσα το μικροσκοπικό i-book της Apple και άρχισε να πληκτορολογεί γρήγορα μια ηλεκτρονικήνδιεύθυνση αφού συνδέθηκε με το κινητό του στο ιντερνετ. Δεν έκανε πολύ ώρα να βρει τον Ξαβιέρ να είναι στο ιντερνετ κατι που ήξερε πολύ καλα ότι θα συμβεί γιατι ο Ξαβιέρ αν και ταξιδευτής στο χρόνο πάντα είχε μια φιλοπεριέρεια για τις εξελίξεις της τεχνολογίας (αυτός ήταν που έπαθε πρωτος ηλεκτροπληξία, αυτός έπεσε πρωτος απο αεροπλάνο, αυτός δοκίμασε πρωτος το αυτοκίνητο , αυτός και τα βιάγκρα όπως και ένα σωρό άλλες εφευρέσεις αιώνες τώρα)
Και τώρα να...μέσα στο ιντερνετ αναζητά να εκφράζει την αγαπη του για καποια Μπαρτσελόνα μέσα σε κάποιο chat room!
"Αχα! σε επιασα πουλάκι μου! Ακόμα δεν μπήκες στο ιντερνετ και θέλεις να κάνεις cybersex με αυτή την Μπαρτσελόνα...τώρα θα δεις" είπε και αμέσως με το ψευδώνυμο "Μπαρτσελόνα" μπηκε μέσα και άρχισε να μιλάει μαζί του. Ηταν τόσο έντονη η συζήτηση τους και τόσο ερωτική που ο Ξαβιερ του εγραφε πως δεν αντέχει άλλο και πως επειδή δεν μπορει να κάνει τίποτε άλλο εκεί που βρισκόταν , θα προτιμούσε να βρεθούν απο κοντα. Ο Μαρτίνος του είπε πως βρισκόταν στην Ελλαδα και ότι πολύ θα ήθελε να ερχόταν για να βρεθούν απο κοντά. Ο Ξαβιέρ τον διαβεβαίωσε οτι αυτό ήταν πολύ ευκολο και ότι πολύ γρήγορα θα ήταν στην Ελλάδα.
Ο Μαρτίνος έκλεισε το i-book και ήξερε πολύ καλα ότι με τον έναν ή αλλον τρόπο ο Ξαβιέρ θα ερχόταν στην Ελλάδα...δεν μπορούσε να αντισταθεί σε κανενα πάθος. Οπως ήθελε πολύ καλα ότι θα περνούσε την ημέρα του με πουτάνες προκειμένου να ξεφουντώσει απο το σημείο φούντωσης που τον είχε φτάσει ο Μαρτίνος μέσω του cybersex.
Αφού γέλασε δυνατά με αυτό το σατανικό του χαμόγελο που έκανε τα μάτια του να γίνονται σαν κουμπότρυπες, σηκώθηκε όρθιος για να επαναφέρει τα πραγματα στη θέση τους.
Καθώς ήταν έτοιμος με μια του λέξη να διορθώσει την όλη κατάσταση...το μάτι του (ναι αυτό το γερακίσιο) έπεσε πάνω στο Head line των Times.
"Υπεύθυνος για τις ταραχές στη Γαλλία, ένας αγγλικανός Πρεσβύτερος με το όνομα Μαρτίνος." Παίρνει την εφημερίδα στα χέρια του και διαβάζει:
"Αφού αφάνισε ένα ολόκληρο χωριό στην Βόρεια Αγγλία ο άγνωστος σε πολλούς, αλλά άκρως επικίνδυνος, Αγγλικανός Πρεσβύτερος Μαρτίνος, που μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν με υποθέσεις μόδας στους κόλπους της εκκλησίας και παιδεραστίας, έκανε πάλι την εμφάνισή του υποκινώντας και συμβάλλοντας ενεργά στις ταραχές του Παρισιού"
Ο Μαρτίνος μισοκλείνοντας τα μάτια κοίταξε μια δεξιά και μια αρειστερά μπας και τον κοιτάει κανεις. Κανείς! Ετσι κι αλλιώς σταματημένος ήταν ο χρόνος ακόμη. Ξεφύσηξε ξελαφρωμένος. Εφτυσε κάτω και κοίταξε αν υπήρχε καμμιά φωτογραφία του. Ευτυχώς πουθενα! Εψαξε για το όνομα του Δημοσιογράφου αν και ήξερε απο πριν ποιος είχε κανει αυτή την αποτρόπαια αποκάλυψη! Το ήξερε οτι ο Rock δεν θα αργούσε να ανακαλύψει τι είχε συμβεί στο χωριό αλλά ότι θα το συνέδεε και με τις ταραχές στην Γαλλία αυτό δεν μπορούσε να το σκεφτεί. Ο Rock!!!! Δεν φτάνει που έγραφε τους λίβελούς του στην Ελλάδα , τώρα πωλούσε τα άρθρα του και στις ξένες εφημερίδες...Αυτό ο Μαρτίνος δεν μπορούσε να το ανεχτεί! Επρεπε με κάποιον τρόπο να ερθει σε επαφή μαζί του αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί ήρεμα...αν τον είχε μπροστά του...θα τον έπνιγε με τις ίδιες του τις κοτσίδες...
Μια σουβλιά στα πνευμόνια του θύμισε ότι επρεπε να επαναφέρει το Χρόνο στη θέση του, αρκετά!
"Lets party begin"...αστεία έκφραση αλλά με αυτή ο χρόνος ερχόταν πάλι στα ίσα του!
Ολα συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά.
Ο Μαρτίνος επρεπε να φύγει απο το Λονδίνο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αλλά πριν έπρεπε να τελειώσει ή τουλάχιστον να τακτοποιήσει την εδώ κατάσταση και αυτή ήταν George Greco, που είχε χάσει τα ίχνη του τελευταία και δεν έδινε σημάδια ζωής. Λες και τον είχε καταπιεί ή μαύρη τρύπα, λες και δεν ανασαινε...Και ο Μαρτίνος δεν μπορουσε να εντοπίσει καποιον αν δεν έδειχνε σημάδια ζωής. Λες να τον προλαβε κάποιος άλλος? Μα αυτός ετοιμαζόταν για γάμο! Βρήκε άραγε την γυναίκα της ζωή του? Είχε απαντήσει καμμιά στο εωτηματολόγιο?

Πολλά ερωτήματα βασανιζαν το μυαλό του Μαρτίνου καθώς άφηνε την αποβάθρα της γραμμής Victoria για να κατευθυνθεί στη γραμμή Northern. Το βόλευε καλύτερα για το σκοπό που είχε να εκπληρώσει!!!

Ταραχή...

Ο Rock βρισκεται εκτακτα στο Παρισι για να καλυψει τις ταραχες στη Γαλλια απο “μεταναστες”. Οι ταραχες του θυμιζουν το ασμα του ΛεΠΑ “τααααραχη...στην καρδια μου τααααραχη...” Στο μεταξυ οι Γαλλοι παιζουν σαν παιδια “κλεφτες και αστυνομους” και “κρυφτο”, με καμια μολοτωφ που και που. Ετσι για να δει απο κοντα τα γεγονοτα (και οπως λενε και οι συντακτες του Free - πρωτα ζουμε και μετα γραφουμε), αφηνει και αυτος το σημαδι του σε ενα πορσικο...

Το βραδυ εχει βρεθει για diner με τον Αλιαγα, ο οποιος καλυπτει τα γεγονοτα για την γαλλικη τηλεοραση. Τον ειχε γνωρισει το καλοκαιρι, οταν ο Αλιαγας ειχε ερ8ει στην Αθηνα για να σπασει το ρεκορ συνεχους προγραμματος σε καποιο ραδιοφωνικο σταθμο. Ενα μαραθωνιο γλιψυματος οπου “διασημοι” πηγαιναν να πουνε μια καλημερα και φυσικα να τους δειξει η τηλεοραση. Ο Rock προσπαθουσε να απολαυσει την entrecote με σαλτσα bernaise αλλα δεν μπορουσε να ξεκολλησει το βλεμμα του απο τον Αλιαγα. “Τι του βρισκουν οι γυναικες?” αναριωταν συνεχεια...

Τον ειδοποιουν απο την Αιγυπτο οτι δεν τον χρειαζονται πια γιατι οι δυο ταραχοποιοι εχουν φυγει απο την χωρα. Αναρωτιεται τι να εχει στο μυαλλο της η τρελλη Σιβα. Μετανιωνει που της ειπε για το καινουργιο του σπιτι στου Φιλοπαππου. “Λες να γυρισω και να την δω μπροστα μου?” Η αληθεια ειναι οτι το σπιτι δεν ειναι δικο του αλλα του φιλου του Παπακαλιατη ο οποιος το εχει για τα γυρισματα των σηριαλ του. Επειδη τα γυρισματα δεν διαρκουν συνεχεια και ο Rock ταξιδευει συχνα, η συγκατοικιση δουλευει μια χαρα...

Το ρεπορταζ για τις ταραχες στην Γαλλια ειχε στοχο να αποκαλυψει ποιοι κρυβονται πισω απο ολα αυτα. Και η αιτια: ουτε το κορανι, ουτε η φτωχεια, ουτε ο ρατσιμος... Οι νεαροι των ταραχων “εμπνευστηκαν” απο καποιο Μαρτινο. “Μαρτινος ο τιμωρος” τον αποκαλουν. Φαινεται οτι αυτος ο Μαρτινος εκαψε τους χωριανους του και τωρα θελει να καψει και τους υπολοιπους...

08 Νοεμβρίου 2005

Μια μικρή αναδρομή...













Ο Μαρτίνος ήξερε καλά πως σε λίγο θα έφθανε ο χρόνος που όλα θα ξεκαθάριζαν, έστω κι αν αυτό το λίγο χρονικά αντιστοιχούσε σε περισσότερο διάστημα. η υποκειμενική ένοια του χρόνου αλλά και του χώρου ποτέ δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή του, μιας και μπορούσε πολύ έυκολα να τα ελέχγει και να τα αξιοποιεί καταλλήλώς. Ένα μικρό πρόβλημα με τη μνήμη είχε αλλά και πάλι δνε του στάθηκε εμπόδιο αν ήθελε να ξεπληρώσει χρέη του παρελθόντος.΄
Τετοιες σκέψεις έκανε κι άλλες αδιάφορες ώς προς το περιεχόμενο, απλές καθημερινές και καποιες ίσως πιο ειδικές, όπως την τελευταία φράση της Αννας, της γυναίκας που έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο, και που ποτε δεν χώνεψε, όταν ο αιχμηρός σταυρός της αγίας τράπεζας χωνόταν βαθιά στα σπλαχνα της, κάνοντας τα μάτια της να γυρίσουν ανάποδα προσφέροντας το εκτυφλωτικό άσπρο του ματιού, για να πλημμυρίσει λίγο αργότερα με σκοτωμένο μαυροκόκκινο αίμα, και αυτή την έκφραση αγωνίας ευχαρίστησης και ικανοποίησης αλλά και απειλής όταν ξεστομούσε με τη φωνή καποιου δαίμονα "Αγγέλους επτά έχοντας πληγάς επτά τας εσχάτας οτι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του θεού" και λίγο αργότερα το μακάβριο γέλιο της που ακόμα αντιχεί στα αυτιά του.
Ερχόταν στο μυαλό του το αθώο πρόσωπο του Ίαν του φούρναρη όταν τον παρακαλούσε γονατιστός να μην τον λυτρώσει, εκεί δίπλα στον επισκοπικό θρόνο, κι όταν τελικά πήρε την τιμωρία που του αναλογούσε αφού του τύλιξε το κεφάλι με το μανδήλι της θείας ευχαριστίας, η φωνή που ακούστηκε σαν από το υπερπέραν συνέχισε την προφητεία της Αννας λέγοντας "Υπάγετε επτά άγγελοι και εκχέατε τασ επτά φιάλας του θυμού εισ την γήν"... και ένα σατανικό χαμόγελο να γεμίζει το χώρο της εκκλησίας...
Θυμόταν και τους υπόλοιπους... όλους αυτούς που στοίβιασε πίσω απο την αγία Τραπεζα στην εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή και που ο καθένας απο αυτούς τελεύτησε την άθλια ζωή του ξεστομίζοντας και μια φράση προφητείας απο την Αποκάληψη του Ιωάννη με τέτοιο μένος σα να ξεστομούσε κατάρα και ευχή μαζί!
Και το έκαναν όλοι απο τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο και ο καθένας τελειώσε όπως του άξιζε, όπως ταίριαζε σε κάτι φθονερο, υποχθόνιο και βδελυρό.
Καμμία τύψη δεν είχε για όλους αυτούς που άφησε πια πίσω ως στάχτη και αποκαϊδια! Αυτό τους έλαχε...αυτό και πήραν. Μπορεί άδικα...μπορει μέσα σε κάποια δόση υπερβολής, υστερίας ή φαντασιοπληξίας...αλλά εκείνη την ώρα ο Μαρτίνος θεώρησε ότι αυτό του άξιζε και δεν μπορούσε να τους το αρνηθεί.
Οπως επίσης δεν μπορούσε να αρνηθεί και να αποσιωπήσει την αποστολή για την οποία ξεκίνησε και που έπρεπε να βγάλει σε πέρας χωρίς ακόμα να γνωρίζει τον τρόπο...σίγουρα θα έβρισκε κάποιον.
Το τρένο συνέχιζε τον δρόμο του προς τα νότια. Σε λίγο θα έφτανε στο Λονδίνο. Ο Μαρτίνος ξανακοίταξε το βιβλίο και την σελίδα με τα ονόματα...ναι ήταν 7 (του είχε ξεφύγει ο Στεφάν) ...και αυτό δεν ήταν τυχαίο...7 άγγελοι...απεσταλμένοι σε διαφορετικές πολεις...και ο καθένας να επιτελέσει το δικό του έργο...
Δεν ήταν σίγουρος αν δρούσαν χώρια ή όλοι μαζί. Αλλά σίγουρα θα έβρισκε τον τρόπο να μάθει. Και βέβαια δεν θα ακολουθούσαν μια ανόητη προφητεία ενός παρανοημένου χασισοπότη όπως ο ίδιος υποστήριζε πως ήταν ο Ιωάννης. Πως αλλιώς θα μπορούσε να έχει τέτοια οράματα; Ούτε έδωσε σημασία στις αποστηθήσεις στίχων αυτής της Αποκάλυψης από τους ανόητους και αδαεις χωρικούς που έτσι ή αλλιως έπρεπε να πεθάνουν...
Σίγουρα οι επτά "Αγγελοι" δρώντας μαζί ή κατά μόνας, ετοίμαζαν την καταστροφή που ίσως να ήταν η χειρότερη καταστροφή που γνωρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Τόσο μεγάλη και με τέτοια αποτελέσματα που εύκολα κανείς θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τη Δευτέρα Παρουσία, όσο κι αν αυτό φαντάζει γελοίο και ξεπερασμένο! Ούτε ο ίδιος το πίστευε αλλά πάντα έχουμε ανάγκη να παραπέμπουμε τους γύρω μας σε κοινές αναφορές προκειμένου να αισθανθούμε μέλη του ίδιου συνόλου, κάτι που ο Μαρτίνος καθόλου δεν εστερνιζόταν...απο την εποχή που κρυφά τράβηξε μαλακία του Μικέλε στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου στην Πάδοβα...και ήταν μονο 10 χρονών! και όταν αργότερα στην ενορία Της Καρδιάς του Χριστού , εξομολογώντας μια νεαρή κοπέλα χωρίς να το σκεφτεί πέρασε σιγά στο δίπλα δωμάτιο του εξομογητηρίου και την έγλειψε στο αιδίο μέχρι που η γυναίκα σπαρτάρησε απο την ηδονή μέσα σε ποτάμια δακρύων! Ναι δεν ήταν μέλος κανενός συνόλου και για αυτό και ο μόνος κατάλληλος να συναντήσει (ή να αντιμετωπίσει) τους επτά "Αγγέλους" κάτι που είχε γίνει και στο παρελθόν...
Την Σίβα σε ένα ντεφιλέ του (μελλοντικά) συχγωρεμένου Versace ,τότε που ο Μαρτίνος ήθελα κάπως να αλλάξει το look των Αγγλικανικών επισκόπων εισάγοντας στον κατάμαυρο ράσο μερικές πινελιές μπορντώ και μωβ στην εσωτερική φόδρα που δικριτικά φαίνονταν κάθώς περπατούσε ή καθώς ανασήκωνε την ώρα της Θείας Ευχαριστίας. Πάντα υπερηφανευόταν για αυτή του την καινοτομία. Εκεί ήταν που του είχε ρίξει μια γερή σπρωξιά για να καθίσει στην μπροστινή θέση (κάτι που εξ ορισμού ανήκε στον Μαρτίνο)για να ακολουθήσει το τράβηγμα του ποστισ απο το κεφάλι της Σίβας να αιωρείται στο χέρι του Μαρτίνου ως μιαρό κατασκεύασμα! Και θα γίνονταν πολύ χειρότερα αν δεν εβγαινε στην πασαρέλα η Ναόμι και να τους καθηλώσει με το bitchy βλέμμα της. Απ κέινη την ημέρα ο Μαρτίνος ήξερε ότι την Σίβα σίγουρα θα την ξανασυναντούσε μπορστά του!
Την Εβελυν σε μια διάλεξη κάποιου Ιαν Μακ Ντόουσον, άσεχτου κατα τα αλλα καθηγητή με πολύ περιορισμένες γνώσεις πάνω στην Ιστορία του Καίρου και του αποχετευτικού συστήματος, μια διάλεξη που ο Μαρτίνος παρακολούθησε και κατέγραψε μετά απο εντολή τη Βασίλισσας για τυχόν ενδείξεις παγανισμού και αρχαιολατρείας ενώ στην ουσία την βασίλισσα ενδιέφερε να υπήρχαν αναφορές και σμάδια αντιβρετανικού κινήματος μιας και ο Μακ Ντόουσον ήταν γνωστός (αν και σκωτσέζος) για την συμμετοχή του στον αγώνα του ΙΡΑ. Εκεί η Έβελυν του είχε παρει το κασετοφωνάκι-πόκεμον (για να μην αναγνωρίζεται)ως κανονική δαιμονία γυναίκα, λέγοντας ότι απαγορεύεται η αναπαραγωγή της ομιλίας του καθηγητή και τον διεταξε να κλεισει και το κινητό του μην τυχόν και διακόψει την ομιλία , ενώ στο τέλος τον χλεύασε και για το χτενισμά του!
Τον Rock΄στην ίδια διάλεξη όταν μετά το σκηνικό και ενώ τον είδε να συνομιλεί με την Εβελυν, ήρθε προς το μέρος του και χρησιμοποιώντας την δημοσιογραφική του ιδιότητα θέλησε να μάθει αν όλοι οι ιερείς στην Αγγλία είναι αδερφές σαν κι αυτόν ή απλώς προσποιούνται για να προσεγγίσουν την μεγαλύτερη μάζα του "ανδρικού" πληθυσμού στην Αγγλία δεδομένου ότι οι φήμες θέλουν τους Αγγλους όχι και τόσο φανατικούς άνδρες!
Ολη η αίθουσα ξέσπασε σε γέλια εναντίον του Μαρτίνου, κάτι που ποτέ δεν συγχώρεσε ο Μαρτίνος , υποσχόμενος εκείνη την ώρα εκδίκηση και τιμωρία. Και ήξερε ότι γρήγορα θα ερχόταν!
Τον George τον γνώρισε στην εκκλησία της Καρδιας του Χριστού όταν ήρθε να του ζητήσει το λόγο γιατι΄η αδερφή του ερχόταν τόσο συχνά για εξομολόγηση στην εκκλησία αφού ήταν μικρή και δεν είχε αμαρτίες πάνω της. Τον κατηγόρησε ευθέως για παιδεραστία μέσα στην ίδια την εκκλησία, πράγμα που άκουσε ο τότε πρεσβύτερος ( ο Μαρτίνος τοτε ήταν διάκος) και με συνοπτικές διαδικασίες εκδιώχθηκε από την εκεί κοινότητα για να καταλήξει αργότερα στην εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή
Τον Ξαβιέρ, τον συνάντησε σε εκείνο τον μπαρ στο Δουβλίνο, καιρό πριν, πολύ καιρό...(εδώ υπαρχει χάσμα χρόνου που κάπως θα δικαιολογηθεί αργότερα). Εκεί ο Ξαβιέρ υπερασπιστή του ΙΡΑ ήρθε σε ρήξη με τον Μαρτίνο υποστηρίζοντας ότι η γυναίκες στην Ιρλανδία έχουν μόνο κολπικό οργασμό ενώ εχουν δικαίωμα και στον κλειτοριδικό , προνόμιο μεχρι τότε των αγγλίδων γυναικών. Ο Μαρτίνος αντισταθηκε και υπεραμύνθηκε της ισχύουσας ννομοθεσίας και παράδοσης γεγονος που έκανε τον ξαβιέρ να του σπάσει ένα μπουκάλι μπυρας στο κεφάλι και ο Μαρτίνος να ξεστομίσει βαριά κατάρα και αφορισμό στον Ξαβιέρ να μη χαρίσει ποτέ οργασμό σε γυναίκα..τουλάχιστον κλειτοριδικό. Ποτέ δεν έμαθε αν έπιασε ο αφορισμός αλλά σίγουρα είχαν ακομα ανοικτούς λογαριασμούς.
Οσο για τον Στεφαν και τη Νιόβη...δεν του ήξερε καλά αλλά κάτι του έλεγε ότι θα αν τους το ζητούσε σίγουρα θα αρνιόντουσταν να κάνουν παρτούζα μαζί του! Και μόνο αυτό ήταν ένας ισχυρός λόγος να τους έχει στη λίστα του!
Το τρένο έφτασε στο Λονδίνο. "Το κρύο ήταν τσουχτερό" σκέφτηκε ο Μαρτίνος για να του έρθει αμέσως μετά αυθόρμητα μια άλλη ατάκα "να σε ξεχάσω δεν μπορώ", αποδεικνύοντας περίτρανα τις ελληνικές καταβολές του, κάι που ο ίδιος δεν ήθελε να θυμάται.
Του άρεσε περισσότερο ο μυστικισμός του Αγγλου. Δεν θα αρνιόταν κάτι που καλλιέργησε χρόνια τώρα...μας πως μπορούσε να σκεφτεί κατι διαφορετικό!
Εκλεισε το βιβλίο της αποκάλυψης, είχε ακομα πολλά εδάφια που αφορούσαν τους επτά αγγέλους και τη δράση τους...και που γράφονταν αργά μερα με τη μέρα...θα είχε χρόνο να τα μελετήσει και να πράξει δεόντως. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνει αισθητή την παρουσία του...λίγο διακριτικά...αλλά με την πρέπουσα μεγαλοπρπεια...οπως αξίζει σε κάθε τιμωρό!

Χμμ...

Μουμιες. Αυτη ειναι η πρωτη λεξη που ερχετε στο μυαλο του Rock οταν ακουει για Αιγυπτο. Λατρευει τις μουμιες, τις ιστοριες τους και τον τρομο που δημιουργουν. Ειχε ενα μηνυμα απο την Αιγυπτο. Απο μια φιλη απο τα παλια. Απο τοτε που ο Rock το επαιζε ιδεαλιστης. Αντισταση στον ιμπεριαλισμο, στον πλουτο, στο καθεστημενο...

Γνωρισε την Σιβα σε μια “αποστολη” στην Ελβετια, ψαχνοντας για στοιχεια για το πως οι Ελβετικες τραπεζες διαχειριζονται τα λεφτα των Κολομβιανων drug cartel. Η Σιβα εγυγε πριν βρουνε στοιχεια για να παει να καψει το κρουαζιερόπλοιο των 25 πρωθυπουργών της ΟΝΕ. Ο Rock τελειωσε μονος την αποστολη και απο τοτε αρχισε να ασχολειται μονιμα με παρακολουθησεις και ντεντεκτοδουλειες...

Την Σιβα ο Rock την βλεπει σαν την θεα της καταστροφης, οπως ακριβως την βλεπουν και οι Ινδουιστες. Καταφερνε παντα να ανακατευει τα παντα και να αφηνει πισω της συντριμια. Οποτε δεν του εκανε καθολου εντυπωση οταν πηρε το μηνυμα απο την Σιβα οτι θελει να ξαναζωντανεψει την «Ιο-Αμστερνταμ-Νεα Υόρκη». Ο Rock υποσχεθηκε οτι θα βοηθησει. Αυτο που του εκανε εντυπωση ειναι οτι μετα απο δυο ημερες πηρε ενα αλλο μηνυμα απο την Αιγυπτο ζητωντας βοηθεια για την συλληψη δυο ταραχοποιων. “Χμμ...” σκεφτηκε...

Π Ρ Ο Τ Α Σ Η - Ι Δ Ε Α


Προτείνω και στους λοιπούς ήρωες κάθε Δευτέρα να κάνουμε ένα briefing των εβδομαδιαίων περιπετειών μας ώστε να υπάρχει μια συνολική εικόνα και να προχωρούμε κατανοώντας καλύτερα το story του καθενός....τί λέτε?

07 Νοεμβρίου 2005

Τα εγκαίνια

Το ρεπορτάζ είχε επιτυχία. Ο Μάκης είναι πάλι ο σωτήρας του φτωχού και τιμίου πολίτη (άσχετο αν ο Μάκης μόνο φτωχός και τίμιος δεν είναι). Ο Rock χέστηκε και για τον Μάκη και για τον φτωχό και τίμιο πολίτη. Παρόλο που στο παρελθον ειχε “αγωνιστει” για ιδεες και ιδανικα, τωρα πια πιστευει οτι πρεπει να κοιταει μονο την τσεπη του...

Θυμήθηκε την πρόσκληση για τα εγκαίνια της καινούργιας έκθεσης κάποιού ανερχόμενου ζωγράφου. Παρόλο που η δουλειά του Rock δεν έχει καμιά σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, ο Rock έχει πολλές γνωριμίες με καλλιτέχνες. Ισως να προσπαθεί να ισορροπήσει το τεχνοκρατικό τρόπο σκέψης του με λίγη κουλτούρα – ίσως απλά να του αρέσουν οι τέχνες – ίσως πιο απλά να του αρέσει να λεει “Εχω ενα παρομοιο εργο διπλα απο την τουαλετα μου”...

Η Σύλβια φυσικά δεν ήταν έτοιμη στην ώρα της. Αν και είχαν κανονίσει ότι ο Rock θα πέρναγε από το σπίτι της στης 9 και είχαν μιλήσει τρεις φορές το απόγευμα, η Σύλβια μόλις τελείωνε τα μαλλιά της. “Μα καλά έκπληξη της έκανα; Δεν με περίμενε; Το κάνει επίτηδες; Τέλος πάντων – ας την βοηθήσω να ντυθεί.” Ο Rock λατρεύει την κομψότητα και το καλό στυλ – καποτε ειχε στειλει καποιον στο νοσοκομειο επειδη εκανε ενα αρνητικο σχολιο για την Prada...

Πετάει το πράσινο φόρεμα που είχε διαλέξει η Σύλβια πίσω στην ντουλάπα, και της δίνει ένα απλό, σέξι, μαύρο φόρεμα. Επιτέλους έτοιμη. “Πάμε να δούμε τις μουντζούρες του ζωγράφου” λέει στην Συλβια με σαρκαστικό ύφος. Αυτή απαξιώνει να δώσει απάντηση, χαμογελάει, τον πιάνει από το στιβαρό του μπράτσο και φεύγουν από το σπίτι...

Το τρένο της αποκάλυψης














Εφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό αρκετά νωρίς. Το τρένο θα ερχόταν σε μισή ώρα. Δεν τον πείραζε η αναμονή, τον ενοχλούσε μια αδιόρατη αγωνία που ξαφνικά άρχιζε να γεννιέται μέσα του. Δεν θα το επέτρεπε όμως όχι τώρα! Και όχι εδώ! Ηταν ανοητο και άτοπο συγχρόνως.
Στο σταθμό δεν ήταν κανείς, μόνο ο Τόμ, ο μόνος άνθρωπος που φοβόταν ο Μαρτίνος ενώ οι υπόλοιποι στο χωριό του συμπεριφέρονταν σαν μίασμα, απόβρασμα, ανάξιο να φέρει την ιδιότητα του συχγωριανού και συνάνθρωπου. Ετσι ο Τομ (το ανίερο αποτέλεσμα μιας δασκάλας και ενός νεκροθάφτη) περνούσε τις μέρες του στο σταθμό βλέποντας τα τρένα να έρχονται και να φεύγουν. Και έμενα εκεί με την ελπίδα κάποιος να τον παρει μαζί του ή λάθρα να τρυπώσει σε κάποιο βαγόνι χωρίς να τον δεί ο σταθμάρχης, πράγμα σχεδόν αδύνατον αν σκεφτεί κανείς ότι τίποτα δεν ξέφευγε απο την προσοχή του σταθμάρχη!
Δεν έδωσε μεγάλη σημασία στον Τομ και κάθισε σε ένα από τα παγκάκια της αποβάθρας ελπίζοντας με τόση ομίχλη ο Τομ να μην αντιλήφθηκε την παρούσία του. Δεν είχε καμμιά όρεξη για μια δημόσια εξομολόγηση και κάποια σχόλια του Τομ που συνήθως φανέρωναν μια υποψία ή μια καχυποψία καλύτερα απέναντι στο προσωπο του Μαρτίνου. Το ότι ζούσε στις αποβάθρες του σταθμού είχε σταθεί σωτήριο για αυτόν και ήταν κάτι που ο Μαρτίνος δεν θα του το συγχωρούσε ποτέ! Εξ άλλου δεν ήταν μακρυά η μέρα που ΄θα έμπαινε σε κάποιο βαγόνι και θα έφευγε απο το χωριό, αρκεί να μην ήταν το τρένο που θα έπαιρνε ο Μαρτίνος. τοτε θα αναγκαζόταν να κάνει κάτι που ποτέ δεν είχε ξανακάνει, να υπερβεί εαυτόν και να αθετήσει κανόνες και παραδόσεις! Οχι δεν θα το επετρεπε.
Ξαφνικά ένιωσε να έρχεται προς το μέρος του ο Τομ. Ακουσε το σύρσιμο του κοτσού ποδιού του, την βαριά ανάσα του σα να ροχάλιζε, τον χαρακτηριστικό ήχο της γλώσσας του που πλατάγιζε ανάμεσα στα ανύπαρκτα δόντια του. Και όλο και πλησίαζε. Ο Μαρτίνος έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του ράσου του... εντάξει εκεί ήταν, τώρα ένιωθε περισσότερο ασφαλής. Θα προσπαθούσε να το αποφύγει αλλά αν οι περιστάσεις δεν επετρεπαν τίποτε άλλο θα έπρεπε να πρχωρήσει επωμιζοντας όλες τις συνέπειες τςν πράξεων του.
Ξαφνικά ακούστηκε το σφύριγμα το τρένου. Ο Τομ σταμάτησε απότομα και ο Μαρτίνος κατάλαβε πως το ενδιαφέρον του στραφηκε στην ελπίδα σωτηρίας του. Μόνο που αυτό το τρένο ήταν το τρένο του Μαρτίνου και οχι του Τομ. Δεν μπορει να είχαν την ίδια φυγή...
"Σας ευχαριστώ σταθμάρχα και βέβαια το θυμάμαι. Θα τα πούμε την Κυριακή στην Εκκλησία. Ελπίζω να σας δω αυτή τη φορά." είπε ο Μαρτίνος με όσο υποκριτικό τάλαντο δίεθετε εκείνη τη στιγμή και τα κατάφερε. Ειδε τη σκιά του Τομ να κάθεται στο παγκάκι που καθόταν και πριν.
"Ο Τομ;" συνέχισε να μιλάει στον αέρα ο Μαρτίνος, "Δεν φεύγει μην ανησυχείτε, όχι τουλάχιστον σήμερα. Αντίο σας"
Ο Μαρτίνος μπήκε στο τρένο , που περίεργο ήρθε πιο νωρίς απο ότι συνήθως, και με ένα σφύριγμα που ερχόταν απο το πουθενα, αρχισε να ρολάρει πάνω στις ράγες. Ο Μαρτίνος κοίταξε έξω απο ένα παράθυρο να δει ποιος σφύριξε, αφού ήταν σίγουρος πως ο σταθμάρχης δεν βρισκόταν εκεί, δεν μπορούσε να βρισκόταν εκεί. Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά μέσα απο την ομίχλη. Ξαφνικά η φιγούρα του Τομ εμφανίστηκε στην άκρη της αποβάθρας, με μια σφυρίχτρα στο χέρι, να χαμογελά προς τον Μαρτίνο. Αυτό το χωρίς δόντια χαμόγελο ήταν ότι καλύτερο είχε δεί τις τελευταίες ώρες.
Σχεδόν ευτυχισμένος που υπήρχε κάποιος να τον απειλεί , εστω κι αν δεν μπορούσε να τον βλάψει τουλάχιστον άμεσα, κάθισε στη θέση του. Στο βαγόνι δεν υπήρχε κανείς (ετσι κι αλλιώς το είχε συνηθήσει πια). Χαλάρωσε στη θάεση του αφήνοντας το σωμα του να απλωθεί σε όλο το κάθισμα. Ανοιξε τη μικρή βαλιτσούλα που κουβαλούσε. Παραμέρισε όλα τα σύνεργα που ήταν πάνω πάνω και έβγαλε ένα βελούδινο κατακκινο βιβλίο με δερματινες απολήξεις και χρυσά ελάσματα. Μετάλια με μορφές και αγίους σε διάφορα σημεία δήλωναν τη χρήση του. Βλέποντάς το κανείς θα νόμιζε πως ηταν το Ιερό Ευαγγέλιο ή κάτι τέτοιο.
Ο Μαρτίνος έκλεισε τη βαλιτσα και έβαλε το βιβλίο μπροστά στα πόδια του και εναπόθεσε απαλά τα χοντρα σα λουκουμάδες χέρια του πάνω. Κοίταξε έξω απο το παράθυρο! Ολα ήταν λευκά απο την ομίχλη αλλά σίγουρ ατο τοπίο θα ξεκαθάριζε, το εβλεπε να έρχετε...

Ανοιξε τα ελάσματα που κρατούσαν επτασφραγιστο το βιβλίο και άρχιζε να το ξεφυλλίζει. Σαν να έψαχνε κάτι σημαντικό κάτι που τον ταλάνιζε για χρόνια. Σε καποια στιγμή το προσωπό του φωτίστηκε. Τα μάτια όμως μισόκλεισαν και τα χείλη σφίχτηκαν.
Αρχιζε να ψυθιρίζει αργά... "Ο ποιμην ο καλός την ψυχή αυτού τιθησιν υπερ των προβάτων"
Σχεδόν του ήρθε να βάλει τα γέλια ή να κάνει εμετό αλλά συγκρατήθηκε και γύρισε σελίδα. Τα μάτια ορθάνοιξαν διαπλατα στη θέα μερικών λέξεων η μάλλον μερικών ονομάτων...Ξαβιερ...Σιβα...Εβελυν...Νιοβη...Rock...George Greco...όλα κατεχωρημένα στο κεφάλαιο της Αποκάλυψης....χωρις να είναι εκεί απο πριν...μα σα να ήταν απο παντα...
Η ομίχλη ήταν ακόμα εκεί...αλλά όχι για πολύ!